Italia 90 is op sportief gebied een zwarte bladzijde voor de Nederlandse voetballiefhebbers. Na twee jaar eerder triomfantelijk het Europese kampioenschap te winnen, liggen ze er op mondiaal niveau bij een slecht gespeelde eerste reeks gelijk al uit. Schandalig, een blamage, snel vergeten dus. Italia 90 is muzikaal gezien een totaal ander, wel succesvol verhaal. De leden van deze Londense uit de Whitechapel wijk afkomstige postpunkband zijn in 1990 nog niet eens geboren, hebben hun aftrap ergens in 2016, scoren doelgericht met een drietal EP’s en brengen in de verlenging nu het volwaardige Living Human Treasure uit.

Geen blessureleed, maar op de scherpte ingespeelde sterspelers, welke de karakteriserende iconische Les Miserable, Unusual Prices, J Dangerous, Bobby Portrait actiefiguren namen met zich meedragen. Een droomdebuut, waarmee ze ongezien andere veelbelovende nieuwe bands net buiten het strafschopgebied tackelen om met de winst huiswaarts te keren. De hardwerkende working class hero verschoppelingen van Italia 90 verkeren in een underdogpositie, en zijn absoluut van plan om deze status te verzilveren.

Het onprettige dreigende Cut verwoordt de machteloosheid van een ingedutte generatie. Lawaaierig, opruiend, rumoerig, ja zelfs beangstigend. Een koortsige déjà vu nachtmerrie die we in de jaren tachtig eerder hebben ervaren. Deze noisy aanpak scheurt de opgekropte zielenellende open, en geeft poel des verderf een herziende zwart geaarde voedingsbodem. Onder de pandemiestilte bewerkstelligt dit gezelschap een opruiend antwoord op die haatdragende onvrede. Vol gekalkte spandoeken komen weer tevoorschijn.

Les Miserable is een hedendaagse enfant terrible van de postpunkscene, welke zich ondergronds manifesteert. Unusual Prices neemt hierin met zijn slagvaardig kletterend gitaarspel het voortouw en trekt die wurgstrop strakker aan. Groot Brittannië bloedt nog heviger, Cut legt de pompende hoofdslagaders bloot. Drummer J Dangerous springt er wat ongemakkelijk in, maar zijn doffe genadeslagen worden vervolgens snel door de grommende toenadering van bassist Bobby Portrait versterkt. Die vanuit de achterzijde van het werkveld zijn geluid stabiliseert.

Met de stimulerende jazzy drum and bass aanpak van het reactiverende Leisure Activities revancheert de energieke J Dangerous zich op voortreffelijke wijze. Les Miserable loert vanuit de zijkant toe, dropt zijn woorden zorgvuldig en kleurt geluidscollages van het overige drietal de duistere onheilspellende sfeer verder viltstift zwart in. Een breed dragend muzikaal beschermend vangnet waarin de politiek getinte teksten van de punkpoëet het beste tot het recht komen. Een griezelig nagalmend schouwspel met nachtburgemeester Les Miserable in zijn verloren kansloze voorsprekersrol.

De tegendraads vervreemdende Golgotha kruistocht offert andersdenkende idealisten in een draaikolk van laaghangende verzwelgende industrial tornado noise op. Italia 90 opent een stinkende beerput, en de verrottende stank treedt je tegemoet. De gejaagde Magdalene funkpunksong ligt in het verlengde van het The Ex en Crass pionierswerk en legt de schandalige verschrikkingen van de Ierse paranoïde katholieke geloofsovertuiging bloot, waar ongehuwde zwangere vrouwen in mensonwaardige trieste omstandigheden in weggestopte kloosters van hun kinderen gescheiden worden.

Toch is het allemaal niet zo zwaar onverteerbaar gepeperd. Het puntige New Factory is een korte antireactie op de gehoorzaam volgende normalisatie van de zinloze trutterige burgerlijkheid. De ironische naar de jaren tachtig memorerende down town The Mumsnet Mambo jazzswing schakelt hier heerlijk op in. Het springerig dansbare aan de hoogtijdagen van The Clash memorerende Tales from Beyond heeft een correct geaccepteerde commerciële twist, maar is tevens een knieval voor het geldbeluste opportunisme. De occulte new romantics Funny Bones Blitz Kidz sluiten een buitenechtelijke huwelijksovereenkomst met de duistere postpunk uitspattingen uit datzelfde tijdsbeeld af, en ligt wat zwaarder op de maag. De energiebeperkte Does He Dream? punkfunk maaltijd spoelt de hardnekkige achtergebleven restjes weg.

De oorverdovende Competition shoegazer riot geluidsgolven stellen de vrijgevochten vrijheden aan de kaak. Het is allemaal niet zo zelfsprekend meer. De vrijheid van meningsuiting is monddood gemaakt, de vrijheid van politieke voorkeur wordt nog amper door de bewindvoerders gedragen. Wat is tegenwoordig nog het waardeoordeel van dit vrijheidsbegrip. Is het niet meer dan een ingecalculeerd winstmodel om de concurrentie voor te zijn. De hersenspoelende herhalende Harmony mantra’s marcheren gelijkgezind de afgrond in. Uiteindelijk zijn we allemaal slaafse volgelingen. De schijt aan de wereld mentaliteit is niks meer dan een opgelegd regiem. Italia 90 lacht onverschillig minachtend deze onvrede weg. 1-0 voor de Britten!