×

Recensie

Alternative

05 september 2019

Inutili

New Sex Society

Geschreven door: Leon Pouwels

Uitgebracht door: Aagoo

New Sex Society Inutili 4.5 Inutili – New Sex Society Written in Music https://writteninmusic.com

Inutili is een typisch voorbeeld van een verrassende vooruitstrevende rockband die dwars tegen alle genres in hun eigen koers blijft varen. Of het de opzet is om zich tegen een traditionele wijze van spelen af te zetten, betwijfel ik. Deze Italianen uit het noordelijke Teramo zetten een bijzondere wonderlijke mix van ruig uitgewerkte songs op een totaal eigen wijze neer. Hierbij wordt geïmproviseerd met lange brokken muziek, waarbij zoveel moois gebeurd, waardoor het niet onder de categorie eindeloos gefreak en gejam te plaatsen valt. Met het vooruitstrevende New Sex Society maken ze hun oorverdovende vierde plaat welke geen moment verveelt. Met zeven nummers lukt het ze bijna om de speellengte van 75 minuten te halen.

De eerste hoofdrol is weg gelegd voor huurkracht Luca Di Giammarco. Deze saxofonist stopt met zijn blazende voordracht de nadruk op de meerstemmige postpunkinvloeden die vanaf begin jaren tachtig deze scene een flinke vooruitstrevende boots geven. Hij pijnigt het instrument dusdanig waardoor er al smekend de meest prachtige tonen uit. Helaas is zijn voordracht maar tot de eerste twee tracks beperkt. Inutili voorkomt hiermee wel dat het een gimmick wordt, en blijft scherp in de vooruitstrevende ontwikkeling. Er gebeurd zoveel bijzonders waardoor het een genot is om dit te omschrijven. Elke luisterbeurt komen er weer nieuwe invalshoeken boven drijven. Met Rooms maken ze een overrompelende aftrap. Een gemiddelde band durft het niet aan om gelijk al met zo’n grootst uitgewerkt nummer te beginnen. Rooms geeft alle kwaliteiten van de Italianen bloot. De doos van Pandora gaat open en met aangenaam dromerig gitaarwerk wordt er vervolgens al snel naar de duisternis van een dreigende vulkaanuitbarsting toegewerkt . De herhalende postpunkklanken gaan in de street jazz van artistiek kunstenaar Luca Di Giammarco over. Verlaten en verdwaast duwt hij je onvoorbereid als passant de donkere steegjes van de alternatieve gitaarrock in. Als portier opent hij vriendelijk de deur naar een opgewonden pre grunge feestje, waar de rauwheid van afstraalt. Er wordt aansluiting bij de desperate vernietingsdrang van de band gezocht. Met gemak vult de oerschreeuw van Danilo Di Francesco de vrijgevochten ruimte in. Alsof hij vanuit de dieptes van de Vesuvius met demonische zang omhoog stuwt die we sinds Nick Cave de romantiek opzoekt, niet meer gehoord hebben. Verstard wordt de tijd tot stilstand gedwongen. Al slopend en zwetend werken de brute muzikanten zich door het epische geheel heen.

Het is bewonderend te noemen dat de longen van Luca Di Giammarco niet ontploft zijn. Met gemak voegt hij zich bij het onstuimige Seeds (Japanese) weer bij het gezelschap. Het niveau van de opener wordt niet gehaald, daarvoor klinkt de jazzy begeleiding net iets te snel en rommelig. De nadruk ligt meer op de galopperende drumkwaliteiten van Alessandro Antinori. Verder gaat de aandacht nog sterker naar de godfathers van de grunge, waar de effectenpedalen van gitaristen Danilo Di Francesco en Pietro Calvarese overuren maken en tot standje ontvlambaar buskruit wordt ingedrukt.Danilo Di Francesco klinkt met zijn melodieuze new wave zang een stuk toegankelijker en geschoolder. De onstuimige psychedelische roadtrip berijdt met zijn hobbelige Afrikaanse percussie en smerige noise een dynamisch vervolg op de oneffen wegen van het ingezette enerverend geluid. Luca Di Giammarco krijgt uitgebreid de mogelijkheid zijn afscheid aan te kondigen om vervolgens het koperen pronkstuk in de koffer op te bergen. Met een chaotische eindsprint wordt de recordtijd van ruim 18 minuten aangetikt, welke op het slotstuk van New Sex Society nog overtroffen wordt. Bij de deathpunk van Space Time Bubble eist Danilo Di Francesco met zijn shocking stuurloze voordracht de hoofdrol op. Nu de overschreeuwende saxofoon verdwenen is, moet hij alleen nog de strijd met zwaar rammelende vette gitaarriffs aangaan. Die schakelen moeiteloos tussendoor nog eventjes op trage blues akkoorden over om vervolgens in flexibele uitrekbare passages te soleren. Rauwe garage, hardrock en stoer potig haantjesgedrag domineren in het lompe spierballen krachtspel waar al swingend de nodige indruk wordt gemaakt.

De speedrock van Star Whores gaat nog een versnelling verder omhoog. Na het punkintro en de Pixies achtige indie surfklanken vervolgt het voort hakkende slagwerk van ritme eenheid Alessandro Antinori en Lorenzo Mazzaufo. Hun bas en drumpartijen geven de vocalist de mogelijkheid om zich heerlijk over deze hypnotiserende groovende basis uit te leven. Na een funkend tussenstuk werken ze naar een tegendraadse exploderende eindspel toe, waarbij voor een paar fracties van secondes de opdringende ejaculatie wordt uitgesteld. Met klassieke jammerende gitaarklanken definieert Inutili de muziek voor de zoveelste keer gedefinieerd. Het korte Tiny Body voldoet aan alles waar punk ooit voor stond. Gepassioneerde herrie met sloganachtige korte herhalende teksten. Dit alles in een afgeraagd krap leren jasje. Met Singing Dogs halen ze de lengte van een gemiddelde single. Omdat ideeën zo samengetrokken in een strak zittend korset zitten, komt het net teveel als een compacte samenvatting van wat we allemaal gehoord hebben over. Dienstdoende als een introductie van de plaat komt het nog meer tot zijn recht. Een concludering die voortkomt uit de verwenning die je al hebt van de vorige voortreffelijke tracks.

Een mooi moment om met volle aandacht tot rust te komen. Met het afsluitende Too Late gaan alle registers weer open. Lawaaierige noise barst open tot een puistig mengsel van druiperige, nog goordere TNT explosiviteit. Wat zich allemaal door de geluidsbarrières van de versterkers naar buiten murwt is een substantie van vergiftigende rokerig opzwependheid. Tot bloedens toe zoeken ze de grens tot vermogend componeren op, waarbij de vingers en het gehoor zich moeten ontgelden. Met standje keelontsteking gaat Danilo Di Francesco voor de laatste keer de strijd aan. Zijn opzwellende stembanden en kapot gezongen keelamandelen hebben het zwaar te verduren gehad. Aangenaam trippend met herhalende breaks vervolgt Inutili onverschrokken de kruistocht tegen het opgelegde muziekregiem. New Sex Society kent geen eindeloze doordachte songstructuren. Dit kan de spontaniteit ook doen opbreken, iets waarvan er bij deze Italianen absoluut geen sprake van is. De plaat verdiend een breed publiek waarbij liefhebbers van complexe postrock, vuig gitaargeweld en doomy postpunk gebroederlijk naast elkaar staan.



  1. Rooms
  2. Seeds
  3. Space Time Bubble
  4. Star Whores
  5. Tiny Body
  6. Singing Dogs
  7. Too Late