Ondanks dat Indigo De Souza uit North Carolina afkomstig is, stralen haar albumhoezen juist een Mexicaanse Día de Muertos kilheid uit. Op de eerste twee I Love My Mom en Any Shape You Take platen staan moeder en dochter afgebeeld. Tenminste dat lijkt mij wel de gedachte hierachter, wetende dat haar moeder Kimberly Oberhammer de prachtige indrukwekkende afbeeldingen geschilderd heeft. Ook bij All of This Will End verzorgd deze het artwork. Met een beetje inbeelding zie je twee vluchtfiguren in een woestijn stranden. Een abrupte afloop van een bijna fataal roadmovie verhaal. Haar vader is een Braziliaanse gitarist die veel van huis is en zich minimaal om zijn gezin bekommerd, geen wonder dus dat de hechte familieband met haar moeder centraal staat. Toch is het vooral het gemis van die vaderfiguur welke in het destructieve van zich afschreeuwende hardcore punk uitspattingen in Always door merg en been gaan.

Dat is het mooie van kunst, iedereen haalt er weer wat anders uit. Dan zijn de teksten van Indigo De Souza stukken abstracter, maar ook hier bepaalt het eigen inlevingsvermogen wat je precies uit de zinnen haalt. Elk liedje schetst een andere situatie, steeds weer in een verschillend decor. De singer-songwriter beperkt zich niet aan een enkele stijl, en speelt net als haar moeder met kleuren. Heeft een vertelling aan twee minuten genoeg, dan volgt er geen onnodige verdere invulling. Kost het meer tijd, dan voldoen vier minuten, maar verwacht geen uitgebreide sfeeraankleding. Eigenlijk verft elke muzikant de eigen verhaallijnen in, dan weer verleidend rood, lentegroen, herfstig bruin, schemerig grijs of juist avondblauw. Hierdoor kan je jezelf gemakkelijker met de verscheidenheid identificeren, al mengt Moody Indigo De Souza het geheel vaak tot uitzichtloos zwart, met paarse tranendal klodders.

Natuurlijk vormt de pandemie eenzaamheid ook de leidraad op All of This Will End. Met een beetje inzicht merk je dat in het geval van de zwaarmoedige Indigo De Souza een soort van pleinvrees hierin meespeelt. De overvolle supermarkt angst in Parking Lot, weegt zwaar tegen het veilige leefklimaat op. Verder zijn er de nodige verwijzingen naar control freak autistische zekerheden, dreigende zenuwinzinkingen en depressieve burn-out neigingen. Een misconnectie met haar bestaan, elke dag is een traumatische Groundhog Day, gemaakte misstappen blijven zich herhalen. Altijd lastig, zeker voor een muzikant waarbij het contact met het publiek zo essentieel is. Het bijna vrolijke Time Back handelt over dat moment van thuiskomen. De vervreemding zit hem in de afsluitende claustrofobische paniekaanval maar ook in je eigen Not My Body lichaam afzondering, waar de zangeres het overzicht kwijtraakt, de controle verliest, en rondspokende geluiden het schild verscheuren. Zelf beschouwt Indigo De Souza All of This Will End als een bewustwording van haar sterfelijkheid, toch ervaar ik het meer als een excuusbrief om andermans fouten goed te praten.

Het zelfverzekerde krachtig rockende You Can Be Mean is juist bijna feministisch van aard. Fluitend werkt ze zich in volle overtuiging door de #MeToo song heen. Vervolgens is ze weer klein kwetsbaar in de Losing synthpop. Je kan wel stoer elke man de deur wijzen, uiteindelijk heb je toch behoefte aan geborgenheid. Als je te hard tegen een flipperkast aanschopt, slaat deze op tilt en vallen uiteindelijk alle functies uit. Indigo De Souza is zo’n speelautomaat, die het nodige te verwerken krijgt, en dan totaal dicht slaat. Het laaghangende grijze Smog gebied kleurt alleen maar grijzer. Een naïeve jeugdige persoonlijkheid met Younger and Dumber country pedal steel gitaar tienerverdriet, die in de Wasting Your Time grunge al struikelend de finishlijn haalt. Indigo De Souza is een einzelgänger die in de nachtelijke uren onder haar steen vandaan komt om aan haar nummers te werken. De confrontatie met de maatschappij is dan het gemakkelijkste te vermijden. Toch is All of This Will End geen zware moeilijke plaat, maar onder die manische uitspattingen ligt meer dan genoeg twijfel verborgen. Het eindresultaat is echter net te fragmentarisch.