Hetzelfde gezin, dezelfde muzikale interesse en dezelfde liefde voor het Middellandse Zee gebied. Vol verwondering laten de tweelingbroers Jimmy en Noé Moens zich door de Marokkaanse en Turkse beschavingen inspireren en pendelen ze als sightseeing toeristen tussen Istanbul en Tanger. Ouderwets cultuur snuiven. Zonen van de veelzijdige instrumentalist en professioneel bluesgitarist Eric Moens, die zijn naamsbekendheid vooral aan zijn rol in de begeleidingsband van de zeer cultureel ingestelde Bai Kamara Jr. te danken heeft.

Het uit Brussel afkomstige tweetal doopt zichzelf Hun Hun en zoeken de roots in de vintage Turkse elektronica songs. Het vakantiegevoel van weleer, waar jongeren op de stadse bazaar een cassettebandje van de plaatselijke volkshelden scoren, en deze tijdens de terugreis op de Walkman eindeloos afspelen. Jeugdige plakkerige skai leren achterbank heimwee naar grenzeloze plezierritjes. Het 28 jarige tweetal is te jong voor deze nostalgische mijmering, maar het zouden zo mijn eigen jeugdherinneringen kunnen zijn. Het ultieme jaren tachtig gevoel dus, retro Donkey Kong computernerds speelsheid, verpakt in Nintendo geluk, vormgegeven op gedateerde Roland A-300 Pro en Roland A-49 keyboards.

Driedimensionale horizonverbreding in instrumentale vertellingen. Target gebonden ondergaan ze de geheime missie om het fictieve Princess Maria personage van de ondergang te redden. Heerseres van de imaginaire Galataxy sprookjesplaneet. Beschermheilige van de universele Hun Hun sound en visie, waar fragmentarische woorden vrijwel overbodig zijn om die kosmische krautrock sfeer te creëren. Flash Gordon knulligheid met uitwijkende Star Wars romantiek. Bij het Amerikaanse Lurid Music label ondergebracht, maar ook zeker muzikale raakvlakken met het Duitse Bureau B veldwerk. Het Y Bab Adöy experiment vervlecht beeldende eighties tienerhorror soundtracks met Oosterse sabeldans mystiek. Een hoog filmisch Giorgio Moroder Midnight Express gehalte, niet geheel toevallig dus dat dit verhaal zich tevens in Turkije afspeelt.

Rituele tradities mengen zich in de hypnotiserende demonische The Exorcism of Gül slangenbezweerders gevarenzone tribals. Alarmfase rood met ultraviolette black light nachtclub belichting. Flying Saucers Over Karaköy knoeit met saboterende tijdslimieten, Le Grand Bazãr met de uitverkoop van elektronische prullaria. Fantasierijke Köy Otta Dunesormen luchtspiegelingen en bedrieglijk gezichtsbedrog vormen de toegangspoort naar het uitgewerkte hoorspelbegin van de humeurige Electric Body Music Göktürk dramatiek en funkende Scottü Daft Punk gekkigheid.

Hun Hun gaat back to the future, de afkeurende mankementen uit het verleden meedragende. Minimalistische Frankenstein robotdisco, door afgeschreven oriëntale synthesizer deadbeats tot een uniek vriendelijk geluid gereanimeerd. Schoonheid zit dus diep van binnen, en paar luisterbeurten verder val je voor de denkbeeldige Centauri connectielijnen die deze muzikale hemellichamen met elkaar verbinden. Na de haperende lancering verlaat het exotisch ritmische Mando Ve Yeni Dünya de aarde. Exit grondverbinding, in het luchtruim balancerend tussen verdwaalde inheemse brokstukken en een beangstigend gedigitaliseerd zwevend goddelijke Arkin’s Trilogy zwarte gat spanningsveld.

Y Bab Adöy, een nomade ruimtereizigers ontdekkingstocht. Bangelijk dicht bij de futuristische miljardairische forenzen beeldvorming, die hun individuele planeten excursie plannen. Niet eens mijlenver van het voorspelde 2001: A Space Odyssey toekomstperspectief verwijdert.