Broederband is een album én een boek. Of misschien wel een boek met een album, het is maar hoe je ’t bekijkt. De schrijvende en musicerende broers Hans en Auke Hulst brengen een cd met ‘literaire pop’ en een rijk geïllustreerd boek dat onder meer voert naar het Groninger platteland, Myanmar, Montana, Manchester, Liverpool en het leven tijdens corona. En de (mensonvriendelijke) toekomst.

Met de levenservaring van late veertigers op zak, het vermogen aantrekkelijk te schrijven en een muzikaal verleden met de (niet doorgebroken) band De Meisjes maken de broers Hulst met Broederband hun leven in feite tot een kunstwerk, zonder verder gewichtig te doen over hun dadendrang en wapenfeiten. Vallen en opstaan in Myanmar, vertwijfeling tijdens de pandemie, liefde voor Nik Kershaw of The Beatles, een onderzoekende blik op de dood van Dylan Thomas; het boek bij Broederband gaat alle kanten op, leest prettig weg maar heeft genoeg inhoud om op zichzelf te staan.

Het bevat naast de teksten van de songs uitgebreide vertellingen over het leven van de broers. Die verhalen komen terug in de songs waardoor muziek en tekst elkaar mooi aanvullen. De jaren op het platteland van Groningen en de impact van de witte dubbel-elpee van The Beatles zijn gedeelde herinneringen. De paden van de broers liepen later echter ook nogal uiteen: zo was er het ondernemerschap van Hans in Myanmar, waar hij televisieprogramma’s en tv-muziek produceerde, terwijl Auke waardering oogstte als romancier, journalist en muziektheatermaker. Uiteindelijk kruisten de wegen van de broers elkaar weer vaker en dat leidde uiteindelijk tot dit album.

De broers Hulst lieten zich in de studio terzijde staan door muzikanten die drums, toetsen, percussie, ukelele, zang, gitaar, dobro, pedal steel en (fretloze) bas aan de songs toevoegden. Het resultaat is een verzorgd, prettig klinkend album dat zich niet gemakkelijk met iets laat vergelijken – dat is een pre natuurlijk – maar dat open en toegankelijk klinkt. De songs profiteren van de prima teksten, net als het boek, en ademen door de tijdloze instrumentatie en de stijl van zingen van de broers de meer kunstzinnige Nederpop van pakweg de latere jaren zeventig en vroege jaren tachtig.

Leila is een empatische song over een prostituee in Hamburg, verrijkt door een fijne, stijlvolle gitaarbreak en De robots biedt interessante teksten die de filosofische en ethische aspecten bij robotica en AI aanhalen. Vervreemding komt van een opduikende machinale stem.

‘De weg is de drug’, horen we in Onderweg, dat raakt aan Auke’s reis door Amerika en de confrontatie met een nogal dreigende zand- en zoutstorm. De conclusie na al het reizen lijkt tweeledig: ‘De horizon heb ik nooit bereikt’ maar ook: ‘Ik bleef leven voor diegene die van me houdt / Vond mijn weg terug naar de weg’. De terugkerende zucht naar nieuwe wegen en sensaties huist hierna weer in de duo-song Onweer in de lucht.

De enige bar in Dixon is een muzikale versie van Auke’s bezoek aan een aftandse bar in Montana die door dichters werd geboekstaafd. Welkom in dystopia is stemmige popdance met een gloedvolle gitaarsolo. Je ziet de neonlichten voorbijschieten. In het donker kun je zien als een weerslag van Hans’ rusteloze jaren waarin ergens landen, ergens aarden niet tot de mogelijkheden leek te behoren. De troost van een café is een stemmige ode aan het café, die plek die troost kan geven. Die plek die tijdens de avondklok ineens onbereikbaar werd.

Broederband is wellicht net even meer boek dan cd. De vlotte en intelligent neergepende verhalen overtuigen het meest. Ze onderscheiden zich (vanzelfsprekend) veel meer van elkaar dan de songs. Die songs liggen prettig in het gehoor, geven mooi ruimte aan de teksten en blijven op zich dan ook prima overeind. Ze hadden hier en daar echter best nog wat extra expressie mogen meekrijgen. Hoe dan ook, een uitgave als Broederband is in tijden waarin te veel muziek slechts een vluchtig streamingbestaan krijgt toebedeeld bijzonder welkom natuurlijk.