Het is alweer meer dan 10 jaar geleden dat het fenomeen Brood van het dak van het Amsterdam Hilton afkletterde en Nederland de ultieme belichaming van sex, drugs & rock’n roll verloor. Niet alleen voordien, maar ook nadien was er niemand die maar enigszins in de buurt kwam van waar Herman Brood voor stond en paraat maakte. Althans niet in Nederland. Brood was voor de verontruste deel van de samenleving het type man waar moeders van hoopten dat hun netjes opgevoede dochters nooit mee zouden thuiskomen, maar tegelijkertijd wel fantaseerden over het het zou zijn met zo’n speedy rock’n roller. Ondanks zijn levenslange en succesvolle exploitatie van veelgebruiker was Nederland stiekem toch wel trots op het icoon Brood. Misschien omdat iedereen ook graag een beetje zoals Herman Brood zou willen zijn in plaats van een onopvallende loonslaaf, die vanuit zijn bloedeloze Vinex-koopwoning de dagelijkse martelgang maakt naar het werk en aan het eind van de dag opnieuw weer opnieuw in de file staat om opnieuw een dag zoals alle andere op het conto te kunnen schrijven. Maar er was maar één Herman Brood en dat was Herman Brood zelf.

Het levensverhaal van Brood moet onderhand nu wel bij praktisch iedereen als bekend worden verondersteld. En zullen er maar weinig mensen zijn, die onbekend zijn met zijn muziek. Gelukkig is er posthuum niet al te veel materiaal verschenen. Simpelweg omdat er bijna niks op de plank lag. Brood’s output lag de laatste jaren vooral in het volkladderen van enorme doeken, die op een gegeven moment behoorlijk salonfähig bleken te zijn en de prijzen die ervoor gelapt werden exorbitant stegen. Brood kon er weer dope, drank, nieuwe verf en linnen van kopen om voor al dat Nieuw Geld die nog geen Brood aan de muur hadden hangen nieuwe brouwsels te kunnen fabriceren. Business als usual, Brood draaide er zijn hand niet voor om. Nooit niet, eigenlijk.

Dat Brood een breed ontwikkeld talent had, kan niet ontkend worden: alhoewel de focus gedurende zijn leven vaak op allerhande bijzaken lag, was het natuurlijk zijn muziek, de bijbehorende performance en zijn charisma dat ervoor heeft gezorgd dat Brood nooit is weggezet als een roekeloze, verslaafde en aandachtstrekkende aansteller, want vaak balanceerde hij daarmee wel op het randje.

De artistieke en creatieve muzikale hoogtijdagen beleefde de Zwollenaar vooral in de tweede helft van de jaren ’70 en werd in die tijd de basis gelegd voor een doordacht media-offensief dat hij de rest van zijn leven tot op het bot heeft weten uit te venten. Dat dat alleen maar kon door de juiste combinatie van goede muziek, een beruchte live-reputatie, het verder uitbouwen van een authentieke en perfect bijpassende persoonlijkheid en een perfecte timing, begreep Brood als geen ander. De wijze waarop hij dat vorm gaf, was behoorlijk onnederlands en is sindsdien nooit meer geëvenaard. Brood was dan ook de belichaming van de rock’n roller, die tot dan toe alleen maar uit de UK of USA konden komen en zeker niet uit Nederland.

Brood trad vooral op in het clubcircuit en waren er van al die optredens niet al te veel beeld- en geluidsopnames. Live-optredens werden toen nog niet en masse vastgelegd. Bovendien was de video een nieuwe uitvinding, dat nog niet massaal de weg had gevonden naar de consument. Televisie was dus vooral een realtime-medium: wat nu werd uitgezonden, werd ook nu bekeken.

In die tijd was het Duitse Rockpalast hét programma waar muziekliefhebbers terecht konden voor professioneel geregistreerde en voor televisieuitzending geschikte popconcerten. Ieder zichzelf respecterende band heeft wel eens voor een Rockpalast-camera hun livekunsten vertoond.

Veel van die oude opnames verschijnen nu mondjesmaat op DVD en jaren later na de oorspronkelijke uitzenddatum terugkijkend is de historische relevantie ervan opeens stukken groter geworden, zeker wanneer het om artiesten gaat, die ofwel zijn verbannen of op natuurlijke wijze naar de eeuwige jachtvelden zijn vertrokken.

Herman Brood heeft zelfs twee keer op een Rockpalast-podium gestaan: in 1978 en 1990, respektievelijk in Dortmund en Keulen. Beide concerten zijn nu op DVD verschenen. Brood’s carrière kent diverse fases, waarbij zijn muzikale hoogtepunten vooral lagen tussen 1976 en 1979 en de acceptatie van zijn kunstzinnige uitspattingen door de Henk & Ingrid’s van die tijd zich vooral vanaf de jaren ’90 manifesteerden. Kort door de bocht heeft de man één legendarisch album op zijn naam staan (Sphritsz) en één OK-album (Street). Al die overige albums werden veelal overschaduwd door andere zaken, die vooral te maken hadden met zijn soms overdreven over-the-top levensstijl of simpelweg omdat het gewoon slechte albums waren, die bovendien ook nog eens voor geen meter verkochten. Brood werd steeds meer een multimediafiguur, die van alles en nog wat deed, waarbij hij het geluk had dat hij Herman Brood was en inmiddels steeds meer een merk was geworden. Zijn leven exploiteerde hij als iets, dat nu branding wordt genoemd. Brood kon alles en iedereen perfect bespelen en iedereen trapte er ook nog in.

Op de DVD kunnen beide registraties zowel met elkaar vergeleken worden, als geplaatst worden in het historische perspectief en levert dat aardig vergelijkingsmateriaal op. Muzikaal gezien is het concert uit 1978 het meest interessant: Brood stond met zijn Wild Romance aan de vooravond van een grote doorbraak. Alhoewel hij niet echt een onbekende was in de Nederpopwereld vanwege zijn bandlidmaatschap bij Cuby & The Blizzards en later kortstondig bij Herman van Boeijen’s Vitesse, was hét grote verschil dat hij het succes kon bijschrijven op zijn eigen conto. En de Wild Romance was daarvoor de perfecte outfit. Van alle samenstellingen van de band en muzikanten die daarna hebben meegespeeld met Brood was de tandem Lademacher-Cavalli-Meerman de sterkste, de strakste en beste band die Brood ooit begeleidde. De band vormde een dikke brok dynamiet en wie in die tijd wel eens een live-optreden heeft bezocht zal ervaren hebben hoeveel energie altijd vrijkwam als Herman Brood & His Wild Romance alle remmen los gooiden. Ook dat niveau wordt tegenwoordig nog maar zelden gehaald.

Het in Dortmund opgenomen concert bevat een dwarsdoorsnede van de albums Street en Sphritsz en een enkele verdwaalde cover, gespeeld in een speedy en duizelingwekkend tempo. Korte, krachtige rock’n roll nummers, welke teksten handelen over livin’ on the fast lane, het leven dat Brood leidde en in die tijd zijn performance alleen maar krachtiger maakte. De setlist bestaat uit 24 nummers en voor het (Duitse) publiek gaat het allemaal wat te snel, want de reacties zijn soms wat lauwjes. De band is goed op dreef, alhoewel het muzikaal nog eens wat rammelt en er bij vlagen slordig wordt gemusiceerd. Snelheid lijkt dan ook te prevaleren boven subitiliteit. Vanwege de ouderdom van de opnames is niet alleen het beeld nu niet echt hi-def kwaliteit, ook het 2.0 geluid klinkt niet echt al te best. Desalniettemin is het als tijdsdocument functioneel en laat het Herman Brood zien vlak voordat hij doorbrak naar het Grote Publiek.

Het tweede uur van de DVD is gevuld met een concert uit 1990, opgenomen in Keulen en opnieuw voor de Rockpalast-camera’s. Brood’s carrière is dan al lang over zijn hoogtepunt heen en is hij vooral actief als schilder. Muziek lijkt een bijzaak te zijn en de muzikant Brood is ingehaald door een jongere generatie nieuwe helden, waarvan sommigen niet wakker liggen van één of geen neusschot. Zijn band heeft inmiddels ontelbare bezettingen gekend en bestaat in de 90’s uit David Hollestelle (g), Ivo Severijns (b) en Roy Bakker (d), aangevuld met Lies Schilp en Inge Bothond, die door het leven gingen als The Bombitta’s.

Het publiek is zo niet nog suffer dan in 1998 en het is inmiddels dus 12 jaar later en het leven begint zich af te tekenen: Brood is zichtbaar niet helemaal helder van geest en baant hij zich al hortend en stotend door een setlist die bestaat uit 18 nummers, dat bestaat uit een mix van nieuwe, relatief onbekende nummers en een enkel geleende compositie. De band speelt lekker strak en rockt er lekker op los, maar mist toch de impact en chemie van weleer. De verslavingen nemen langzamerhand steeds meer de macht over Brood en zal hij het nog ruim tien jaar volhouden om in 2001 zelf definitief een punt achter alles te zetten.

Beide concerten terugkijkend laat zien hoe goed Herman Brood vooral in de 70’s was en hoe dramatisch zijn leven na dat immense succes eigenlijk is verlopen. Het verval begon feitelijk al toen hij met Nina Hagen trouwde, Brood was ook een voorbeeld voor veel mensen die er allemaal zo graag bij willen horen. Mensen die hem om de verkeerde dingen waardeerden. Desondanks heeft Herman Brood heel veel betekend voor de Nederpop. Op deze DVD (die ook tegelijkertijd op CD verschijnt) wordt dat nog maar eens duidelijk en draait het hier vooral om de muziek en minder om zijn fratsen, die vaak maar bar weinig te maken hadden met het creatieve brein Brood. Alleen al daarom al het bekijken en de daaropvolgende aanschaf (om andersom?) volledig waard.

Tracklisting Live At Rockpalast 1978 – 1990:

Part 1: Westfalenhalle, Dortmund (09.12.1978)

1. Hit (1:40)
2. Pullin’ It All Out (2:01)
3. Too Slow (2:43)
4. Street (2:15)
5. Still Believe (2:56)
6. Rock ‘N’ Roll Junkie (2:35)
7. Lost (3:16)
8. Waiting For My Man (2:39)
9. Back In Your Love (1:42)
10. Saturday Night (2:47)
11. Doreen (1:39)
12. Doin’ It (2:29)
13. Dope Sucks/Hot Talk (4:00)
14. Turn It On (2:27)
15. One More Dose (3:32)
16. Speedo (0:39)
17. Phony (3:01)
18. Pop (2:18)
19. True Fine Mama (1:21)
20. Prisoners (1:17)
21. Skid Row (1:36)
22. Never Enough (2:26)
23. Last Mile (2:46)
24. Can’t Stand It (2:53)

Part 2: Live Music Hall, Köln (11.12.1990)

1. Blue Ice Moon (2:56)
2. Will You Still Love Me Tomorrow (2:47)
3. It Ain’t The Gun (4:56)
4. Crackin’ Up (4:03)
5. It’s You (3:11)
6. Home (2:42)
7. Beefin’ It Up (4:09)
8. Dope Sucks (2:06)
9. The Talkin’ (3:10)
10. Da Do Run Run (2:30)
11. Cripple Without You (3:05)
12. Rock ‘N’ Roll Junkie(2:41)
13. What Becomes Of The Broken Hearted (3:20)
14. Heatwave (2:53)
15. Cut Me Loose (3:23)
16. Something Else (2:34)
17. Legal In Amsterdam (3:55)
18. Hit (3:14)