In 2021 releaset de dan achttienjarige Hannah Jadagu haar debuut EP What’s Going ?. Het digitale werkstation Garageband voor IoS, haar Iphone en een gitaar is alles wat ze blijkbaar nodig heeft. Als resultaat is daar een werkstuk vol etherische zang, beats, eigenwijze electronic en een vleugje shoegaze. Op afsluiter Bleep Bloop komt er zelfs een scheut hiphop bij kijken. Onderwijl de onzekerheden van haar tienerleven bezingend, zoals bijvoorbeeld depressie en de positie van haar cultuur in Amerika. Het was een leuk visitekaartje!

Met dit nieuwe album Aperture mag ze de studio in, met producers en mixers die haar helpen bij de evolutie van het totaalgeluid.  Vooral de invloeden van dissonante shoegaze gitaren zijn flink toegenomen, Niet agressief, maar een fijn wollige muur om tegenaan te leunen. Maar ook funky  hiphop ritmes en R&B-achtige meerstemmigheid  steken dikwijls de kop op. Verraderlijk  stotterende electronic toetsen en -beats maken de eigenzinnigheid muzikaal af. Zo klinkt elke track net even anders en weet je niet precies wat te verwachten.

Maar vooral uitblinken doet het qua tekstueel concept en de emoties en sfeer die daar nauw mee zijn verbonden. “Put your faith and hope in something” klinkt het bij introtrack Explanation nog mysterieus. Al snel blijkt dat die hoop gevestigd is op vrienden, familie en soms zichzelf, maar dat daar ook twijfel bij komt kijken. Zoals in Say It Now dat gaat over een kapotlopende relatie of vriendschap. Waar ze in een track als Six Months keihard haar grenzen aangeeft, “Is it enough?”. Tegelijk is er bij Shut Down alsook Thinking Too Much ruimte voor piekeren, slapeloosheid en de daartoe leidende depressie. Op Het treffende “Your Thoughts Are Ur Biggest Obstacle” wordt vervolgens afleiding gezocht van de gedachten in haar hoofd, doormiddel van sociale interactie.Complex? Nee? Herkenbaar? Ja, vooral voor de jeugdig twijfelende introvert waarschijnlijk!

De combinatie van Slaapkamerpop, Shoegaze, R&B, Hiphop en electronic voelt eigenzinnig aan op Aperture. Neem daarbij persoonlijke teksten vol herkenbare emoties, die er in slagen om een constante sfeer door te trekken. Ja, er zijn verbeterpuntjes. Zeker op tracks waar autotune of vocoder worden gebruikt slaat het door in het ‘te’ modern klinken, iets wat Jadagu niet nodig heeft. Maar op zo’n jonge leeftijd is het een knap, veelzijdig eerste album geworden met veel hoop in de muzikale toekomst.