De Schotse singer-songwriter Hamish Hawk bezit het vermogen om met onverwachte wendingen en literaire grootspraak te imponeren. Net als zijn leermeesters Morrissey en Brett Anderson (Suede) heeft hij daar een compagnon bij die hem in het schrijfproces bijstaat. In het geval van Hamish Hawk is dat Andrew Pearson, toevallig ook een stergitarist. De gelijkenis van Hamish Hawk met Peter Murphy van Bauhaus op de hoes van A Firmer Hand is bijna griezelig, niet alleen qua beeldvorming, maar ook omdat Hawks’s nieuwe plaat dat zo typerende eighties postpunk geluid heeft.

Als hij zijn nieuwe album A Firmer Hand met zijn eigen uitgetekende crematie opent, weet je direct al dat het diep bittere ernst is. Liefde scheurt nog steeds in Juliet as Epithet romantische zielen uiteen, de eenzaamheid van een leeg tweepersoonsbed. Hamish Hawk bezingt de homo-erotische passie, maar ook de verveling en de verlokkingen. De sobere drumcomputeropbouw van de prachtige beeldende donkere new wave track  Juliet as Epithet situeert schetsmatig de pijn en het verdriet. We wanen ons weer in de jaren tachtig, en hechten ons vast aan dat weemoedige gevoel van weleer. We zitten op datzelfde nulpunt en verspelen de opgebouwde winst.

Deze intensiteit vervolgt zich in het diepere masochistische genot van Machiavelli’s Room waar martelende pianotoetsen stevig toeslaan. Een oneerlijke strijd waarbij op wrede wijze duidelijk wordt gemaakt dat geaardheid nog steeds een issue is. Is het ziek om elkaar lief te hebben? Ongepast? Maatschappelijk ongeaccepteerd? De ernst maakt zich meester van de stem van Hamish Hawk die hier rauw en doorleefd klinkt. We leven in een macho wereld, en stiekem verlangt de Schot ook naar een evenbeeld waarbij hij zich in een ondergeschikte rol kan opstellen. Gehard door het escapisme, de afwijzingen en de onzekere twijfel.

Bijzonder hoe hij dit bij Big Cat Tattoos in een opzwepende nachtclub funk verpakt. Zelfkastijding door doeltreffende woorden die aan de ene kant beminnend liefkozen, maar tevens een shockerende werking uitlokken. Kortzichtigheid in een flitsend discojasje. Kickend schaduwdansen met een betere versie van je karakter. Wie verbergt zich niet achter een alter ego; een schijnalias, een rooskleurig bestaan? Nancy Dearest strooit zout in de bloedrode wonden. Autobiography of Spy mengt zich als een stiekeme voyeur in het nachtleven. Koortsig hongerig zoekend naar anoniem gezelschap.

Het exhibitionistische You Can Film Me flirt met lustgevoelens, en geeft er een licht verteerbare gothic twist aan. Christopher St. is een verwarmend theatraal intermezzo, waarbij men mijmerend wegdroomt. Zijn croonende voordracht ligt in het verlengde van Neil Hannon {The Divine Comedy} en Jarvis Cocker (Pulp), niet de minsten waar je jezelf mee wil identificeren. Pure noodzaak om met het stevige Men Like Wire te vervolgen. Een dichter verdwaalt in zijn eigen geschepte onrealistische werkelijkheid. Kneedbaar zacht, teder en lief. Bij Questionable Hit lijkt het alsof Morrissey zich als gids over de jong dertiger ontfermt, en hem zijn keuzes afneemt. Hamish Hawk laat het gebeuren en ergens voelt het ook wel goed zo.

Morrissey laat hem niet met rust, zijn geest doolt ook in het uptempo nostalgische Disingenuous rond. Wat waren die jaren tachtig op muzikaal gebied toch een groot genot. Hier komt de kracht van Andrew Pearson het beste tot zijn recht, een partner in crime, die met zijn gangsterriffs gemeen infiltreert. Dominerend eigent de gitarist zich vervolgens Milk an Ending toe. Gif spuwend leeft het instrument zich jankend uit. In het duistere The Hard Won confronteert de muzikant met zijn beperkingen. Dat deze niet op het vlak van liedjesschrijven liggen, mag duidelijk zijn. Wat een aangename ontdekking is dit.