Gus Dapperton
Where Polly People Go to Read
Dat Gus Dapperton zich tot het publiekslieveling van de indie dancescene ontwikkeld heeft komt mede door zijn totaal eigen manier van zich presenteren. Als een popiejopie hiphopper zonder ritme gevoel die zijn handicap misbruikt door er moderne dance invloeden in te vermengen, brengt hij in zijn vrolijke clips schaamteloos een ongeëvenaarde performance. Of hij zich bewust van zijn mankementen is, betwijfel ik, maar de lef die hij hiermee uitstraalt werkt aanstekelijk op je in. De souplesse waarmee hij zich beweegt, getuigt van een kinderlijke liefdevolle aantrekkingskracht. Vreemd genoeg moet ik bij de goedaardige jongeman telkens aan de geblondeerde kort gewiekte Eminem lookalike in de Stan video terugdenken. Al was zelfs die nog een stukje meer straight.
Dwars tegen alle verwachtingen in verschijnen de dansbare eerder uitgebrachte My Favourite Fish en Fill Me Up Anthem singles niet op het nu verschenen Where Polly People Go to Read debuut. Qua tijdslimiet past het gemakkelijk, wetende dat het album net een half uur aantikt. Brendan Rice is de naam die hij 22 jaar geleden van zijn ouders krijgt, ondertussen omgezet in zijn Gus Dapperton alter ego. Vanuit thuisbasis New York is hij verantwoordelijk voor zijn eigen teksten waarbij hij zichzelf op gitaar en keyboard begeleidt; op muzikaal vlak zit het dus allemaal wel goed.
Probeer maar bewegingloos bij de heerlijke donkere herhalende baslijnen van Verdigris te blijven zitten. Vrijwel een onmogelijke opgave, tenzij je stoïcijns de spieren in bedwang houdt, en chagrijnig je gedachtes kan afsluiten. Dat gevoel houdt hij in deze openingsdans sterk vast. Het is een tikkeltje rustiger en gecontroleerder dan zijn eerdere nummers, maar door de vooruitstaande rol van bas en drum click clack beats houdt hij het allemaal prettig in beweging. Als hij dan na drie clubtracks met het tempo spelende witte boorden soulvolle Eyes For Ellis voor de serieuze kant kiest, zwakt het direct een stuk af.
De uitgebalanceerde Sockboy dreampop voegt met zijn vlakke stemeffecten weinig toe. Het is in het verleden allemaal vaker beter uitgewerkt. Wat hoopvoller klinkt Roadhead, waarop het ritme en de bas de dienst uitmaken. Ook de eenvoudige op het randje liggende synthgolven sluiten hier goed op aan. De waardering van de slowpop My Favorite Fish single komt hier maar niet binnen. Het middelbare school I Ascend musical gedrocht breidt met de sentimentele aanpak er geen goed einde aan. Gelukkig zijn we er na een minuut van verlost.
Where Polly People Go to Read zou kunnen doorgaan voor een artistieke slechte dag van een goede muzikant, waarbij het net iets te vaak mislukt. De maniertjes komen steeds in een vicieuze cirkel terug, waardoor je telkens denkt dat de track al eerder gepasseerd is. Reëel gezien houdt hij de hoopvolle Verdigris start niet vast.