Toen Green Hornet het eerste album Going Down uitbracht in 2000 bestond de band al heel wat jaren. Inmiddels is het bijna 2016 en kan dit Groningse garagerocktrio terugkijken op een carrière van bijna 25 jaar. Een carrière die met dit vijfde album – en eerste sinds 2007 – weer een lekkere injectie krijgt.

Het is gemakkelijk om bij het bespreken van deze opzwepende plaat in de gebruikelijke cliché’s te vervallen: vuig, zompig, ruig, fuzzy, John Spencer Blues Explosion, Gallon Drunk etc. Laten we dat niet doen en gewoon constateren dat Green Hornet met een drumkit, een orgel, een gitaar en een prima strot gewoon een onweerstaanbare plaat heeft gemaakt. Het trio weet zonder echt te verrassen – of het moet het ontbreken van de basgitaar zijn, maar dat was voor velen al lang bekend – de opwinding ruim een half uur vast te houden.

Het album opent met drie lekkere aanjagers maar pas met de door orgel aangedreven mid-tempo instrumental Let It Go en het hierop volgende Black Hole Rising, met zijn zinderende instrumentale passages, krijgen we er écht zin in. Het pakkende Back To The Top houdt dit gevoel lekker vast. Eigenlijk geldt dit voor de meeste tracks die volgen, of het nu de lekkere nerveuze, voortdenderende instrumental Sonic Cooler is, het stevig om zich heen slaande Tear It Up of de (te korte) finale Can’t Stay Put.

Green Hornet is deze week nog een paar keer te zien in het kader van de Sleaze Express: 3 december in Amsterdam (Tolhuistuin) en 4 december in Den Haag (Paard van Troje).