Het beeld van de jeugdige fris ogende Grace Cummings komt niet met haar zware doorleefde gedragen vocalen overeen. De geest van de folky blues vertellingen dringt zich binnen in de ziel van dit uit Melbourne afkomstige talent en laat sporen aan hartleed en ander pijnlijk zeer achter. Bewapend met snikkende oerschreeuw maakt ze op de drie jaar geleden verschenen eersteling Refuge Cove de nodige indruk. Bij opvolger Storm Queen zoekt Grace Cummings tevergeefs naar antwoorden waar ze de hulp van bovennatuurlijke religieuze krachten inschakelt, al ontkent de singer-songwriter dat het geloof een grote rol in haar leven vervuld.

Laten we stellen dat ze teleurgesteld haar zoektocht naar het hemelse opgeeft, toch blijft dat hopeloze verlangen wel in het hees gezongen Heaven aanwezig. Komt de mooiste gospel niet uit frustrerende tegenslagen voort die de levensvragen op Bijbelse wijze een zinvolle invulling geven. Met volle overgave vraagt ze het onbereikbare goddelijke sterrenstelsel om haar kwelgeesten van hun aardse bestaan te bevrijden, want daar op paradijselijke hoogte komen ze meer tot het recht. In de wereld van Grace Cummings is geen ruimte voor dit jammerende onderhuidse verdriet.

Grace Cummings kiest ervoor om in de bloei van haar leven de lente van haar bestaan voor de kilte van de winter op te offeren, die zichzelf in bevriezende schaduwen verhult en het licht als een laatste ademtocht met zich meedraagt. De eenzame reis die als een uitgestippelde Up In Flames wandeltocht het eeuwige vuur uiteindelijk laat doven. Het zware Storm Queen wordt evenwichtiger als treurende strijkers juist de vocale kracht van Grace Cummings in het stevig gegronde Freak openbaren.

Het soepele Here Is The Rose heeft iets traditioneels, en belichaamt de eerder uitgezette stappen van haar veelzeggende beroemde voorgangers. De wereld opent haar ogen in Raglan en het hierop aansluitende Two Little Birds. Als vroeg ontwakende nieuwsgierige dieren voegen zich steeds meer stemmige muzikanten bij de ontdooiende zangeres. Toch werkt het geheel naar het mineurstemmige Storm Queen titelstuk toe, waar de klagende baritonsaxofoon de guurheid verstild en in de verleidelijke roep naar verdoemenis laat verzinken. Gitzwart als een gesaboteerde jankende windhoorn die haar vredelievende slachtoffers bedwelmd in serene hypnose.

Het zijn allemaal prachtige dromerige duistere juweeltjes, schitterend in het avondlicht van het grijze schemergebied tussen leven en dood, wanhoop en berusting. Bij Always New Days Always vraagt ze aan de nacht om haar de volgende morgen weer een mooie nieuwe dag te schenken. De onschuld van een slaapliedje met dat angstige gevoel om niet meer te ontwaken. Prachtige engelenzang vergezelt haar op de afgelegde regenboogtreden naar het hoger gelegen paradijs. De weg die uiteindelijk in het bevrijdende tegen de fado dramatiek aanleunende Fly a Kite het voltooide eindpunt bereikt.