Er zijn genoeg muzikanten die zich aan een seizoenalbum wagen, maar om nu de vier jaargetijden in een enkele plaat onder te brengen is een lastige opgave. De Italiaanse componist Antonio Vivaldi legt de lat al 300 jaar geleden gigantisch hoog met het culturele erfgoed van Le Quattro Stagioni, onovertroffen, tijdloos en uniek. Het zit wel in het Italiaanse bloed, de Milaanse progrockers van Goodbye, Kings komen er op hun meesterlijk opgezette vierde album The Cliché of Falling Leaves verrassend sterk mee weg. Een gedurfd concept, waar niet iedereen zich aan kan wagen of aan mag wagen. Instrumentaal, met klassieke invloeden maar met tevens een prominente hoofdrol voor de breed georkestreerde jazzblazers die er een hedendaagse postpunktwist aan geven. Alsof Black Country, New Road sluwe plannen smeedt om A Silver Mt. Zion te reanimeren.

Voor mij begint het ook allemaal bij de herfst, het meest onvoorspelbare, onstuimige seizoen. Het verval en de afbraak, de verbleking van de natuur, het langzaam afsterven en de guurheid. Ook The Cliché of Falling Leaves heeft de vallende blaadjes als beginsel, een jaarlijks terugkomend natuurlijk ritueel, de start en de afsluiting. De cyclus is rond, afgerond, een vicieuze terugkerende cirkel. Onaantastbaar, niet te doorbreken, krachtig als een kettingslot. Zo groot qua opzet zelfs dat er een scherm vullende conceptfilm en gepassioneerde dansers voor nodig zijn om die intensiteit vorm te geven. Ik beperk mij tot het The Cliché of Falling Leaves vinyl, welke voor mij meer dan genoeg overtuigingskracht bezit, en omdat ik zelf die bijzondere totaalbeleving nooit beleefd heb. De Part III: Spring clip is een cadeautje, een fractie van het totaalplaatje.

De diepdonkere ziel wordt in Part I – Autumn opengescheurd, ruw ontleed en gehavend teruggeplaatst. De schoonheid van de verrotte kern. Naakt en kwetsbaar, zonder beschermende schillen, gepeld en gepijnigd. Onheilspellend, de treurnis der blazers verwoestend door een karrespoor aan egaliserende ambient velden weggevaagd. Zeurend, huilend en in een dichte geluidsmist gehuld. De hardheid van de herfst zoekt verkoeling onder een schuilende piano. De kalmte, de rust, de aarzeling. Een veelvoud aan zwart-witte toetsen die de stilte verdrijven. Davide Boselli roept vanuit zijn basgitaar de meest onheilspellende wezens op om de ritmische freejazz strijd van drummer Stefano Grasso aan te vechten. Part II – Winter, de duisternis, de leegte in dikke verstikkende muzikale sneeuwstormlagen, dekkend opstapelend. Verstrooide elektronica, overspannen klokwijzers welke de tijd een uur terug laten draaien.

Part III – Spring viert niet het nieuwe leven, het zijn juist die ingecalculeerde kansberekeningen. Welk flora en fauna is aan de dood ontsnapt, wie ontwaakt, en wie heeft die eeuwige rust gevonden. Davide Romagnoli pakt zijn momenten, een rockballad zonder zang, zonder geweten, maar wel met zijn prachtige akoestische gitaarspel. Het zuiverende licht ontdooit de zware gemoedstoestand, de vreugde van het overleven. Part IV – Summer is zeker niet bevrijdend.

Strak gespannen slidegitaarsnaren, bloedlink door een dreigende Riccardo Balzarin bespeeld. Postpunk zwartgalligheid, industrial gewelddadigheden, Oosterse psychedelica en verbrandende akkoorden. Verstoorde harmonieën op het breekpunt balancerend om daar snoeihard overheen te tuimelen. Part V – Autumn… Again, de terugkeer van de herfst, nog vernietigender, nog kaler, nog minimalistischer en nog eenzamer. Goodbye, Kings een jaar wijzer, een jaar ouder, zichzelf overstijgend.