×

Recensie

Alternative

22 februari 2020

God Damn

God Damn

Geschreven door: Leon Pouwels

Uitgebracht door: One Little Indian

God Damn God Damn Alternative 3 God Damn – God Damn Written in Music https://writteninmusic.com

Het uit Wolverhampton afkomstige God Damn trio produceert een vuilnisbak gevuld aan teringherrie waar de gemiddelde rockband jaloers op is. De allesverwoestende wervelwind kondigt volumewijzer code rood aan. Een onvoorspelbare verkeerschaos in het hart van de studio waar de blikschade zich voornamelijk op het gehoor richt. Gewapend met hard metaal veroorzaken ze een kettingbotsing van geluidsgeweld waarbij ze stuurloos met regelmaat de snelheidsbegrenzers overschrijden. Provocerend plaatsen ze op de albumhoes van God Damn het duivelse Petruskruis gebroederlijk naast het Christelijke Latijnse kruis. Als een religieus Yin Yang teken wordt de link naar goed en kwaad gelegd.

De zuur bijtende dreiging van het zwaarder aangezette werk op de vorige drie albums is een heel stuk teruggedrongen waardoor het allemaal net een tikkeltje toegankelijker is. Nog steeds klinkt Thom Edward als een gekwelde stadscowboy, al onderneemt hij tegenwoordig ook serieuze pogingen om zich als ware vocalist te gedragen. De agressieve grunge baspartijen in Dreamers worden door de passionele emozang van Edwards afgewisseld die er zelfs nog een paar crooner lines tussen dropt. Het radiovriendelijke High Frequency Words en het daarop aansluitende Hi Ho Zero gaan zelfs nog een stapje verder. Er is ruimte voor de harmonieuze samenzang met James Brown (what’s in a name?), wat wel ten koste van de geloofwaardigheid van God Damn gaat. Met het indrukwekkende krullend permanent van drummer Ash Weaver passen ze ook meer tussen de jaren tachtig hairbands. Een verschuiving waarbij ze de nadruk op dat specifieke tijdsbeeld leggen. De seventies Whip Goes the Crack glamrock sluit daar prima op aan.

Gelukkig hebben ze het nog steeds niet verleerd. Bovenal overheerst de explosieve TNT mentaliteit waarmee het te korte lontje van God Damn ontstoken is. De oerschreeuw van Thom Edward ontsnapt als een wild gevangen beest in de uitloop van We Are One. Gevolgd door de strak functionerende Ash Weaver die zich als een geoliede vleesverwerkersmachine op het korte Palm of Sand in de ronde slaat. Het stort vervolgens met een paar kunstmatige anabole spierballenrock tracks behoorlijk in om uiteindelijk pas bij het laatste nummer doeltreffend wraak te nemen. Alle ingehouden woede en frustraties worden therapeutisch in het doorzagende Satellite Prongs verwerkt. Totaal ontremd gaat het drietal in een epische smeekbede los die zelfs na het eindsignaal nog minutenlang blijft nadreunen. De instrumenten zijn tot bloedens toe kapot gespeeld, waardoor het logisch is dat er vervolgens geen song meer uit te persen valt.



  1. Dreamers
  2. High Frequency Words
  3. Hi Ho Zero
  4. Whip Goes the Crack
  5. We Are One
  6. Palm of Sand
  7. Tiny Wings
  8. Mirror Balls
  9. Bleeding a Rope
  10. Hinge-Unhinged
  11. Satellite Prongs