Na de afgelopen jaren jaarlijks een ep te hebben uitgebracht is het nu tijd voor de eerste langspeler van Girl and Girl. De band zit sinds vorig jaar bij Sub Pop en met dit aanstekelijke album ligt de definitieve doorbraak ligt binnen bereik. Girl and Girl speelde in Nederland al enkele malen op London Calling en wist daar zeker te overtuigen.

Frontman Kai James worstelde lange tijd met mentale problemen en ook tijdens de opnamen van deze plaat stond de stress er nog aardig op. Dat gaf de plaat zeker wat extra urgentie mee. De grofkorrelige, catchy indierock van Call a Doctor klinkt overigens levenslustig, relativerend en optimistisch, dus het is duidelijk een plaat waarmee James af wil rekenen met het verleden en vooruit wil kijken. ‘Deze plaat gaat over een persoon die te ver in zijn hoofd zit en probeert eruit te komen,’ aldus James.

‘Our story begins…’, aldus James in het verhalende begin dat zich afspeelt in het ziekenhuis. Een leuk filosofisch en opvoedkundig stukje over niet blijven hangen in romantiserend zelfbeklag en misère. Na de poprock met new wave-invloeden van de titelsong komt het lekker dynamische Hello wederom terug op de hypochondrie en zelfdestructieve routines en het bevragen van dokters. Lekker dubbelgelaagd gitaarwerk geeft de song smoel. James wilde nogal eens het ziekenhuis bellen: ‘Hello, I guess I’m just calling / To let you know that I’m not that well / But you’re obviously not there / And I know / You’re all too familiar / With my little personal hell / So you probably won’t care’.

Op Maple Jean and the Anthropocene is er ruimte voor akoestische gitaar en wisselt de band bespiegelende coupletten af met dikke refreinen. De song stelt de egocentrische mens aan de kaak in deze bijna-meezinger. Het geeft aan dat Girl and Girl serieuze zaken steevast weet te koppelen aan pakkende, opbeurende muziek. Oh Boy! laat meer ruimtelijke effecten op de gitaren horen en dat verruimt het muzikale palet van de band.

De marathonsessies van de band in Melbourne hebben een lekker stevige, maar ook innemende plaat opgeleverd. Als het gaat om vergelijkbare bands kijkt Girl and Girl zelf naar Parquet Courts en Arcade Fire. Muzikaal gezien kun je eigenlijk alleen naar eerstgenoemde een link leggen, al is dat een hele losse link. Opvallend feit is overigens dat de band vanachter de drumkit fijn wordt aangedreven door de tante van Kai James, Aunty Liss. Zij voegde zich ooit tijdelijk bij de band. Dit beviel goed en aangezien zich geen andere drummer aandiende, zit ze nu nog steeds bij de band.

Girl and Girl komt ook op de tweede helft van de plaat nog aardig voor de dag: Suffocate is stekeliger, dwarser. De kenmerkende (praat)zang van James valt weer op. Hij klinkt daar net zo eigen en ongepolijst als bijvoorbeeld David Gedge van The Wedding Present. Mother is lekker uptempo en fel, terwijl de band op Our Love (Ours Only) juist temporiseert. De song ontpopt zich tot een soort slepend kroeglied op een laag van dikke gitaren. You’ll Be Alright is een puike, mid-tempo indierocker met gloedvolle gitaren die door James weer een kenmerkende persoonlijke tint krijgen.

Zo weet de band de strubbelingen van frontman Kai James op deze prettige plaat mooi om te zetten in stevige, sympathieke indierock die aanspoort erop uit te trekken en het leven te omarmen.