Do It Yourself linkt men vaak aan low fidelity. Onverschillig eigen beheer knutselwerk vanuit een in elkaar gezette studio ergens op de stoffige zolderkamer of in een uitgeleefde garage. Het heeft veelal zijn charme dat het wat goedkoop primitief aanvoelt. Lekker anarchistisch heen rommelen, zonder de bemoeienis van buitenaf. Regelmatig is het kwalitatief zo onder de maat dat het niet waardig is om buitenhuis te presenteren. Toch is het tekort door de bocht om de muziek als niet hoogwaardig te beschouwen, sterker nog er is meer dan genoeg materiaal wat terecht een groter publiek verdient.

De Canadese Evan Uschenko is zo’n alleskunner, een wonderkind die met het Ghost Woman debuut al heel snel veel zieltjes veroverd. En als je dan weer de mogelijkheid hebt om op te treden, is het een noodzakelijk goed om met de songs te stoeien. Hoe laat je op het podium een overtuigende indruk achter? Met Ille van Dessel achter het drumstel Nick Hay in de gitaristenrol komt dat wel in orde. Deze chemie heeft een positieve uitwerking. Evan Uschenko werkt vervolgens thuis met zijn betaalbare Tascam 388-bandrecorder mini thuisstudio de nodige probeersels uit, om daarna met zijn twee bevriende muzikanten aan de slag te gaan. En zo verschijnt er een half jaar na de eersteling al opvolger Anne, If. Waarom? Omdat het kan, het is dus gewoon mogelijk. Je moet wat, als de andere verveling bestrijdende optie het bekijken van oude VHS videobanden is. Heeft deze vluchtige voortzetting gevolgen voor de kwaliteit van de tracks? Zeker niet, Anne, If is net zo overtuigend als de vorige jaar zomer verschenen eerste plaat.

Ghost Woman haalt zijn inspiratie uit de psychedelische jaren zestig en de retro Paisley Underground stroming die zich begin jaren tachtig vanuit California ontwikkelt. Toch levert dit een spannend hedendaags geheel op, en komt het nergens gedateerd over. Laten we het voor het gemak maar gewoon op tijdloze muziek houden, dat leest ook stukken gemakkelijker en respectvoller. Man, man, man wat is Broke toch weer een geweldige aftrap. Evan Uschenko verloochend zijn rockachtergrond niet, en stopt er verslavende hypnotiserende Madchester zangpartijen tussen. Avontuurlijk zeker, maar hebben The Beatles vroeger al niet zo aangenaam met ritmes gestoeid en heeft een band als The Chemical Brothers daar niet wijselijk van geprofiteerd? Jazeker, maar het levert ook nu weer zo verdomd lekkere track op. Misschien moet ik daar niet teveel de nadruk opleggen, en gewoon simpelweg genieten, want ook met zijn smerig gitaarspel legt Evan Uschenko zijn troefkaarten open en bloot op tafel. Pokerface? Welnee, eerder een grijnzende big smile van mondhoek naar mondhoek.

Wat hou ik van dit geluid. 3 Weeks Straight is zeker niet drie weken afkicken. Het is een geslaagde voortzetting van de uitgezette lijnen. Losjes verend in een degelijk raamwerk, een feest der herkenning. En toch is het ook hier meer dan dat. Ondanks dat het muzikaal zelfverzekerd strak in elkaar steekt, zit de twijfel vooral in de onzekere bijna bevestiging vragende teksten. Evan Uschenko verschuilt zijn negatief zelfbeeld achter een dichtgemetselde muur van geluid. De liefde, de eenzaamheid. Anne, If is het onbeantwoorde verlangen, de smeekbede, het verdriet en de pijn. Die druggy luiheid sluit nog het beste bij dat ingecalculeerde vluchtgedrag aan, al staat dit in breed contrast met het perfectionisme in de uitvoering van de albumtracks. Als die behoefte om weg te zweven er dan toch is, dan ligt dat universele krautrock sterrenstelsel dichterbij dan je denkt. Het instrumentele Street Meet is een mooie muterende overgangsfase.

Helaas ontwaak je verschrikt bij de niet geheel juist gekozen The End of a Gun omschakeling. Er is verder niks mis mee, maar hij staat hier een beetje misplaatst halverwege Anne, If en komt wat contactgestoord met de voorgaande track over. De drums zijn echter droog en beschikken een heerlijke unplugged vibe. The End of a Gun heeft dat brutale jongensachtige. Met een paar woorden spoort Evan Uschenko verbaal de verbintenis met de krankzinnige buitenwereld op, helemaal terug in het nu. De rust herpakken in het sfeervolle laidback down to earth Lo Extraño. De aarde barst uit elkaar, het melancholische avondrood belicht het met een voorrode brandblaarglans. Gemeen stekend, maar wel voldaan. Creëer je dan een countrysong, stop er dan ook een steelgitaar tussen. En dan kom je al snel bij Ryan “Skinny” Dyck uit.

Evan Uschenko is zich echt wel van de maatschappelijke ellende en crisiscultuur bewust, maar verwacht van hem geen oplossingen of houvast. Dat benevelde zit hem in het herhalende I don’t know zinsdeel van Airline en de losse zandzakken percussie. De desperate neergaande spiraal song Down Again spookt doelloos rond. Soms heeft een nummer verder weinig nodig, soms kiest men er bewust ervoor om de grip te verliezen, soms is er gewoon niet meer dan dat. Het dromerige Tripped bezit een groezelige onvaste rauwheid in het stemgebruik. Eerlijk kwetsbaar, puur en diep rakend. Tripped vraagt om deze aanpak, een andere werkwijze zou niet passend zijn. Bij het So Long eindstuk ervaar je eigenlijk voor de eerste keer het Do It Yourself benadering, en besef je pas echt de genialiteit van duizendpoot Evan Uschenko. Het proces is genoeg gerijpt om definitief als band een vervolg te krijgen.