Zo dwars mogelijk zwemt de tengere gespierde Frank Carter met zijn hardcore maatjes van Gallows tegen de stroming in. Een zestal jaren schreeuwt hij zijn stem de verrotting in, en herpakt zichzelf vervolgens in het vocalen besparende Pure Love project. De keuze om melodieuze zanglijnen aan de sound toe te voegen levert het punkrock lijflied album Anthems op. Ondanks de lovende reviews en positieve reacties leeft deze roodharige volledig getatoeëerde energiebom nog steeds in onvrede en werkt met The Rattlesnakes aan een verfijning van het geluid en gaat met Blossom terug naar die Gallows basis. Een therapeutische primal scream die de getergde ziel bloot legt en in een huiveringwekkende pijnbestrijding laat exploderen.

Het twee jaar geleden verschenen End of Suffering is bijna een verraderlijke rockalbum met heuse tienerpop invloeden. Vreemd genoeg accepteren de die hard fans deze overstap, al plaatsen ze bij het eindresultaat uiteraard wel de nodige vraagtekens. Sticky gaat door het leven als de vierde Frank Carter & The Rattlesnakes plaat. De overwinnaars vechterslust, het arrogant betreden van de ring, de knock-out, het vallen en de wederopstanding tot het schaamteloos toelaten van een flinke dosis aan elektronica. Dit alles is te herleiden tot die gewaagde Sticky overstap. En levert het uiteindelijk het gewenste resultaat op? Die vraag kan ik helaas niet overtuigend met een yes! beantwoorden.

Nu stijlgenoten als IDLES met hun nieuw verworven sterrenstatus, keihard effectief doorpakken en zelfs lompe elektrobeats toelaten, geeft ook Frank Carter zijn begeleidingsband The Rattlesnakes de opdracht om vette cyberpunk riffs te reproduceren. Die switch roept de kwaadaardige boosheid en de venijnige kick ass mentaliteit van The Prodigy op en laat op een gedenkwaardige wijze de Keith Flint spirit herleven. Wat zou dit excentrieke boegbeeld zich vereerd voelen om zijn opruiende nalatenschap en weerspiegelde schijt aan de wereld houding in deze warrige corona periode te reflecteren. Frank Carter neemt die bloed spugende rol op zich, vaak zelfs tweedimensionaal door de aanwezige gastzangers versterkt.

De van IDLES bekende arbeidersvolksheld Joe Talbot offert bij snelheidsduivel My Town daarvoor zijn aan gort gezongen stembanden op. Een retestrakke identificerende pandemiesong, maar ook commercieel gezien een catchy hoogstandje. Helemaal bevredigend is het echter niet. Je verwacht dat juist deze twee iconische grootheden de duellerende uitnodiging zwaar bewapend oppakken. Hier is het kinderlijk soldaatje spelen op een van de toegankelijkste Sticky tracks. Dit eindresultaat wordt nog lichtelijk door het vrolijke magere boyband meezingrefreintje in Cobra Queen overtroffen.

Titeltrack Sticky is het zinloos in verwarde toestand zich met de demonische stadswezens van de nacht identificeren, die de kwetsbaarheid opzoeken en innerlijke bloedzuigende kwelgeesten vrij spel geven. Het is een risicovolle straatrace, confronterend en uitwijkend. Het startpunt van een gedigitaliseerde Playstation game, die zich in de voltooide tegenwoordige tijd afspeelt. Rusteloos, binnen de beperking van vier blinde muren, die steeds dichterbij komen.

Door krachtig de vernietigende duisternis te misbruiken komt het verrassend clean gezongen Cupid’s Arrow behoorlijk heftig binnen. Je krijgt op je netvlies het huiveringwekkende filmbeeld van een genadeloos toeslaande psychopaat gebrandt die via onschuldige datingsites verveling tegengaat en daar zorgvuldig zijn slachtoffers bij uitkiest. Jack the Ripper in hedendaagse cyberpunk vermomming, getransformeerd naar het nachtelijke Londen, inclusief alarmerende sirenes en oncontroleerbare waanzin. Die gekte neemt alleen maar toe als het geheimzinnige Sigue Sigue Sputnik prototype neefje Lynks met zijn losgeslagen elektroshock gestoordheid de retro Bang Bang amfetamine glamrock kick en de psychobilly Go Get a Tattoo Batmantune de vernieling in helpt.

Helaas lukt het Nu Metal schreeuwlelijk Cassyette niet om met emo uithalen Off with His Head naar haar toe te trekken. Puur een kwestie van de zangeres verkeerd in de eindmix plaatsen. Het blijft een raar haantjesgedrag mannenwereldje, en het levert door die smorende wurggreep een gemiste kans op. Och, het kan nog erger, Bobby Gillespie is helemaal onzichtbaar in Original Sin. Blijkbaar is zijn heilig verklarende status voldoende om mee af te sluiten. Frank Carter maakt met Sticky absoluut nieuwe vrienden, al zullen oude fans argwanend en vijandig vanaf de zijlijn toekijken. Het beest is getemd, gromt nog een beetje na, maar bijt niet meer.