Een masker biedt verschuiling, schakelt emoties uit, is bedreigend en beschermt het verborgen personage. De in zwart gehulde Boussadia camoufleert zijn gezicht met een leren masker en een hoge hoed, raakt in een opzwepende seance trance en communiceert al woest bewegend met de Afrikaanse goden. Geen vreugdedans dus, maar een noodzakelijk cultureel goed. De rondzwervende Boussadia nomade is de schakelfiguur op de nieuwe Fanfara Station plaat, wij reizen aan de hand van deze wereldreiziger mee en bezoeken hierbij de afkomst van het muzikale trio. De Tunesische multi-instrumentalist Marzouk Mejri eist het grootste aandeel op, al blijft de Amerikaanse blazer Charles Ferris de sfeermaker en vormt de Italiaanse DJ Marco Dalmasso aka Ghiaccioli e Branzini het ontbrekende puzzelstuk.

Boussadia vermengt de wereldse folk trance van het swingende Tebourba met nog meer Afrikaanse roots maar blijft wel aan die Balkan brassband basiskern trouw. De gevaarlijk klinkende vreugdekreet van het kokende Nagran introduceert het herziende feestende gezelschap. De house extase belevenis van de voorganger gooien ze overboord, ze laten er hier een funkende new wave echo op los. Boussadia is nog puurder, nog levendig en nog dichter bij dat originele geluid. Een Radio Bemba Sound System album volgens de Fanfara Station principes.

Marzouk Mejri laat de jaren zeventig herleven en legt een primitieve Afrobeat drumbasis neer waar de Amerikaanse postpunk beweging van smullen. Hoe exotisch tribal wil je klinken? Dat de muzikant tot de top van de Italiaanse percussie muzikanten behoort, sterker nog, die positie op eenzame hoogte bekleedt is duidelijk. Geliefd bij zijn collega’s die graag van zijn kwaliteiten gebruik maken. Het Arabisch getinte slangen bezwerende Madinafrika heeft duistere verbale uitspattingen waar de elektropioniers van The Chemical Brothers waarschijnlijk om smeken om deze in samplervorm in hun werk terug te laten komen. Een doordachte uitgewerkte keuze van wonderkind Marco Dalmasso, die hiermee zijn belang veilig stelt, al zorgt zijn geraffineerdheid verder voor de nodige uitdagende draaikronkels.

De teder gespeelde soulzwoelheid waarmee trompettist Charles Ferris het jazzy sensuele Sabra opent, heeft diezelfde identieke meesterlijke klasse van het andere tweetal. Dit is zijn moment, zijn bescheidenheid in groots functioneren. Het is puur goud wat de koperblazer tevoorschijn tovert. De Boussadia knikt goedkeurend toe om zich vervolgens weer op zijn bedreven exorcistische rituelen te storten. De James Bond spanningsbogen van Balai voegen inheemse mystiek met Westerse nuchterheid samen. Een tikkeltje Brits, met de gentlemen beleefdheid die Charles Ferris trouw laat passeren. Vraagt The Man With The Golden Gun film om een moderne soundtrack om die lugubere Jamaicaanse voodoo begrafenissfeer op te roepen dan is het Fanfara Station dixieland treurorkest de geschikte kandidaat.

Het culturele respect en de universele verbroedering tussen verschillende muziekopvattingen en denkwijzen straalt er vanaf. Adra kan met gemak voor een remake van een ophitsende traditional doorgaan, waarbij weergoden in een regendans aanbeden worden, hopende op een goede vruchtbare oogst. Wat is Ya Baba toch een prachtige afsluiter. De wijze Charles Ferris blaast symbolisch zijn laatste adem uit, waarna het herboren nieuwe leven het vierend overneemt. Fanfara Station overtreft zichzelf in een spannend, diep groovend geheel, vol passie en liefde waarmee ze de Afrikaanse in trance dansende Boussadia zeker tevreden stellen.