Extreme? De band die in 1990 de millionseller Pornograffitti afleverde en met de singles Get The Funk Out en More Than Words in tal van landen hits scoorde?

Bestaan die nog? Of bestaan die weer? Het laatste wapenfeit was het album Saudades de Rock uit 2008, dus we mogen wel stellen dat de band na lange tijd weer bij elkaar is. En dat is verheugend nieuws want met hun zesde langspeler die simpelweg Six heet, levert de band een sterk en zeer gevarieerd album af. Gitarist Nuno Bettencourt was altijd een groot fan van Edward van Halen en wilde met zijn gitaarspel op dit album een eerbetoon aan zijn held brengen. Op de single Rise die een paar maanden geleden al te horen op online kanalen, werd duidelijk dat hij in die opzet zou slagen want de solo in dat nummer was fenomenaal.

Het goede nieuws is dat het uitstekende gitaarspel niet beperkt is tot die solo, Nuno trekt op tal van nummers flink van leer en soleert er heerlijk op los. #Rebel en Banshee rocken stevig door en laten een gedreven band horen. Cherone zingt en schreeuwt de longen uit zijn lijf en de ritmesectie zorgt voor een stuwende groove. Extreme was altijd al een band met meerdere gezichten en dat is op Six niet anders.

Naast rechttoe-rechtaan rockers krijgen we de gevoelige kant te horen op Other Side of the Rainbow, maar een ballad volgens het boekje is het door de west coast rock invloeden gelukkig niet. Het ingetogen, akoestische Small Town Beautiful volgt daarentegen wel een vaste formule. Het springerige drumritme en de stem op The Mask herinneren sterk aan The Doors alleen het Continental Vox orgel van Ray Manzarek ontbreekt. De electronica op Thicker Than Blood en X Out doen denken aan de Teutoonse Tanzmetal van Rammstein. Het levert een sound op die we op eerdere albums van Extreme niet aantroffen. Anders dan veel tijdgenoten schuwt de band het experiment dus niet. Dat pakt soms goed en slechts één keer wat minder uit.

Zo is Beautiful Girls geen cover van Van Halen, maar een kopie van een nummer uit de Sugar Ray catalogus. Een zomers niemendalletje dat maar weinig mensen aan de oostkant van de Atlantische Oceaan zal kunnen boeien. Hurricane bevalt een stuk beter. Bij die titel denk je aan een snoeihard nummer, maar het is juist het rustigste nummer van het album waarop Bettencourt rustig pingelt op een akoestische gitaar en Cherone laat horen dat hij ruim dertig jaar later nog steeds  goed kan zingen. Slotnummer Here’s to the Losers herinnert aan Queen inclusief de Brian May-achtige solo van Bettencourt. Dat is niet zo heel gek want Gary Cherone was idolaat van Queen en de band speelde op het tribute concert aan Freddie Mercury in Wembley stadium in Londen.

Concluderend mogen we stellen dat Extreme een gevarieerde plaat heeft afgeleverd waarop menigeen wel iets van zijn of haar gading kan vinden. Muzikaal is het allemaal dik in orde en vocaal staat Cherone nog steeds zijn mannetje al overschreeuwt hij zich hier en daar wel eens. Onlangs werd ook bekend dat de band de oversteek naar Europa weer eens maakt. Op 12 december kunnen we het kwartet uit Boston live aan het werk zien in de Amsterdamse Melkweg Max. Wellicht kunnen we ze dan eens vragen waarom ze Bokito of een familielid daarvan op de hoes hebben gezet.