Je zal maar geboren worden met een stem waarmee je de luisteraar zo betoverend ontroert dat de tijd eventjes stilstaat. Na alle hectiek is daar die rust en zwoelheid welke een muzikaal overspel afdwingt. Eve Owen bezit dat vermogen. Een onwaarschijnlijke puurheid waarmee ze op een licht geforceerde manier alle aandacht opeist. Eigenlijk is ze juist heel fragiel in haar overdracht, de kinderlijke onschuld wordt in een zwoele omlijsting verpakt, daar komt ze heel goed mee weg. Vanuit hartje Londen presenteert deze jonge Britse singer-songwriter haar verrassende sterke Don’t Let The Ink Dry debuut. Ze zoekt aansluiting bij de vorige generatie power vrouwen die in de jaren negentig met hun gevoeligheid speelden en waarbij de sensualiteit in de vocalen als kracht wordt gebruikt.

Tussen de standaard liefdesliedjes zitten een aantal beeldschone parels verborgen. Tudor begint klein, met opdringerige lawaaierige percussie. Een beetje onwennig wandelen de vocalen door de schreeuwende broeierige instrumentatie, waar met gemak de hoge uithalen met een diepere overgang afgewisseld worden. Eve Owen verwoordt de leegte van het leven maar ook de leegte van de omgeving om haar heen. Met deze openingstrack als smeekbede geeft ze zichzelf volledig bloot, de open kwetsbaarheid is hierbij haar wapen. Eenzaamheid, bedrog en verdriet zijn de thema’s waarop de songs zijn opgebouwd.

Zorgvuldig wordt er met ingewikkelde structuren een spanningsveld opgewekt die kenmerkend is voor een band als The National. Eve Owen is een van de vele gastzangeressen die ingezet worden om de I Am Easy To Find vrouwenplaat in te vullen. Als vriendschappelijk tegengebaar neemt Aaron Dessner nu achter de knoppen plaats. Het melancholische For Redemption is zelfs voor Matt Berninger geschreven. Dan ben je wel een hele goede zangeres, als je dit volledig naar eigen hand zet.

Wat moet het een geweldig gevoel geven als er al een sterke pianobasis in het gevoelige She Said staat, waarbij Eve Owen alle vrijheid krijgt om hier haar verlies in het menselijke vertrouwen te uiten. Een groot contract met de pastorale zware orgelklanken in het diep trieste 29 Daisy Sweetheart. Een verschil van dag en nacht, waarbij ze de klankkleur voornamelijk uit de zwarte toetsen haalt.

Verrassend heeft Aaron Dessner voor de stijl van het zwaarmoedige Sleep Well Beast gekozen, omdat daar de vocalen van de zangeres veel mooier bij kleuren. Het kost het publiek meer moeite om die plaat waardig in te schatten. Hier vallen de puzzelstukjes veel sterker op hun plek. Zijn hoogtepunt ligt in het beklemmende, duistere After The Love waarbij hard naar de climax toegewerkt wordt en Eve Owen er de nodige Oosterse mysterieuze accenten doorheen gooit.

De elektronische hartslag van het prachtige met Krautrock geaccentueerde Love Not Today geeft er een rauw randje omheen, overmand door de dromerige stembeheersing en een heerlijke razende licht vervormende noise uitloop. Met gemak wijkt er in Mother vanuit de jaren tachtig synthpop naar de uitgebalanceerde hedendaagse indie rock uit. Terwijl in Blue Moon vanuit het krachtige gitaarspel de rauwheid van de jaren negentig weerklinkt.

Eve Owen is een onberekenbare verleidster, die om je heen kronkelt om uiteindelijk keihard toe te slaan. Ze confronteert je met het leven, en de schaduwzijde daarvan. Is ze op I Am Easy To Find nog een onopvallende gastzangeres, haar naam heeft ze absoluut op het adembenemende Don’t Let The Ink Dry debuut verzilverd.