×

Recensie

Alternative

05 oktober 2018

Echo & The Bunnymen

The Stars, The Oceans & The Moon

Geschreven door: Edwin Hofman

Uitgebracht door: BMG

The Stars, The Oceans & The Moon Echo & The Bunnymen Alternative 3 Echo & The Bunnymen – The Stars, The Oceans & The Moon Written in Music https://writteninmusic.com

Na de terugkeer in 1997 bracht Echo & The Bunnymen vier opvallend sterke platen uit. De reünie, na zeven jaar afwezigheid, was toch best een goed idee geweest. In de periode na Siberia uit 2005 kwam de klad er een beetje in: de albums werden minder en Ian McCulloch begon toch een wat afgeleefde indruk te maken.

Voor dit wat obligaat getitelde The Stars, The Oceans & The Moon koos de band, al bijna twintig jaar feitelijk gereduceerd tot Will Sergeant en Ian McCulloch, een dertiental tracks uit hun rijke en onvergetelijke oeuvre, aangevuld met twee nieuwe songs. Wat volgde was een herinterpretatie met ‘strings and things’. ‘I’m not doing this for anyone else. I’m doing it as it’s important to me to make the songs better. I have to do it’, aldus McCulloch.

Je kunt je natuurlijk afvragen hoe noodzakelijk een album als dit is en meer nog kun je je afvragen of de songs dan ook daadwerkelijk beter zijn geworden. Dat laatste lijkt een vrij onmogelijke opgave, gezien de pracht en magie die in veel van het oude Bunnymen-werk huisde.

McCulloch klinkt kwetsbaarder dan voorheen. Zijn niet bijster gezonde levensstijl lijkt de laatste jaren meer en meer zijn tol te eisen, iets wat in recente interviews duidelijk aan het licht kwam. Ondanks dat blijft het altijd goed om hem te horen zingen. Bovendien levert dat extra laagje ruwheid, samen met de vernieuwde muzikale aankleding, hier en daar zeker nog mooie sferen op zoals bijvoorbeeld in het romantische Rust, een single uit 1999 van het album What Are You Going To Do With Your Life? en het filmische Ocean Rain.

Bekende uptempo singles als Bring On The Dancing Horses, Lips Like Sugar en The Cutter worden daarentegen niet interessanter in hun stevige maar weinig prikkelende incarnaties. Ook die markante track uit 1987, Bedbugs & Ballyhoo, wint niet zo veel aan impact, al is het ingehouden, spannende slot met de Fender Rhodes trefzeker. Daar had achteraf meer in gezeten. Nothing Lasts Forever, markeerde ruim twintig jaar geleden de triomfantelijke terugkeer aan het front. Orgel, strijkers en vibrafoon kleuren de ietwat belegen nieuwe versie.

Het klassieke Rescue mengt robuuste baslijnen met strijkers en kan er zeker mee door. En verrassend genoeg overleeft het donkere Zimbo vrij gemakkelijk zonder de tribale drums van weleer. Wat overblijft is zweverige, neo-klassieke psychedelica, leunend op spaarzame gitaarakkoorden en warme keyboards, die in het hart treft. Ook Seven Seas, met een verre accordeon en bescheiden akoestisch gitaarwerk, is fraai en de piano-nocturne The Killing Moon trekt ook zeker niet onopvallend voorbij.

Verrassend is de aanwezigheid van Angels and Devils, die bij nader inzien toch wel sterke Velvet Underground-achtige B-kant van Silver (1984). De 2018-versie is aardig maar legt het af tegen het origineel. Gelukkig laat de band ook nog horen met nieuwe materiaal te kunnen komen middels The Somnambulist en How Far? Geen verkeerde songs maar het lijkt erop dat Echo & The Bunnymen momenteel (nog steeds) geen ijzersterk nieuw album in zich heeft. Dus is The Stars, The Oceans & The Moon in feite gewoon een zoethoudertje. Een veredeld zoethoudertje, dat wel. Maar ook een collectie die nogal uiteenloopt in kwaliteit en spanning.



  1. Bring On The Dancing Horses
  2. The Somnambulist
  3. Nothing Lasts Forever
  4. Lips Like Sugar
  5. Rescue
  6. Rust
  7. Angels & Devils
  8. Bedbugs & Ballyhoo
  9. Zimbo
  10. Stars Are Stars
  11. Seven Seas
  12. Ocean Rain
  13. The Cutter
  14. How Far?
  15. The Killing Moon