Het is alweer 20 jaar geleden dat vader Frank het loodje heeft gelegd. Zoon Dweezil zorgt dat FZ’s muziek niet in de vergetelheid raakt en ook zijn Zappa Trust Foundation brengt met regelmaat postuum allerlei materiaal uit van de meester. Want ondanks dat de intellectuelen het er unaniem over eens zijn dat Zappa één van de grootste moderne componisten was van de laatste 50 jaar, staat zijn immense oeuvre nog steeds mijlenver af van de smaak van gemiddelde muziekliefhebber. En reikt zijn invloed minder ver dan die van onvergelijkbare mindere goden.

Na zijn dood in 1993 verschenen nog talloze albums, die voornamelijk live-opnames bevatten. Alhoewel het uitmerken van tracks die al eens eerder verschenen en overkill constant op de loer lag, komt FZ nog steeds daarmee weg. En de archieven barsten uit de voegen van nog niet uitgebracht al jaren opgeslagen materiaal. Want FZ heeft praktisch alles vastgelegd voor het nageslacht.

En van dat nageslacht is het vooral Dweezil die de muzikale erfenis van zijn vader levend probeert te houden. Het als een tribute gestarte Zappa Plays Zappa wordt met The Return Of The Son Of… nu onder eigen naam voortgezet. Het live in New York, Chicago en Manchester opgenomen dubbelalbum bevat louter FZ composities, die technisch vlekkeloos perfect worden gespeeld. Of nagespeeld? En daarmee is meteen het manco mee genoemd. Kan Dweezil Zappa niet anders doen dan de rest van zijn leven zijn vaders muziek blijven spelen of is hij ook in staat om zich van dit loodzware juk te kunnen ontdoen, zonder constant vergeleken te worden met zijn overgetalenteerde vader? In beide gevallen zal hij dus altijd de last van zijn achternaam met zich mee blijven torsen. En de invloed, originaliteit en genialiteit van Zappa sr. Zal noot geëvenaard kunnen worden. Er is maar één Zappa en die heet Frank. En zijn zoon heet Dweezil. Zo is het en het zal ook nooit anders zijn. En kan Dweezil dus beter de nummers van zijn vader blijven spelen, dan wanneer dat wordt uitgevoerd door één of andere vage tributeband.

Net als FZ omringt DZ zich ook met een select gezelschap topmusici, die zonder enige probleem het vaak complexe materiaal spelen. Op deze dubbelaar een selectie van composities die al vaker op allerlei albums van FZ verschenen en hun roots hebben in de eerste helft van de jaren ’70, Zappa’s meest creatieve periode. Tracks van Zoot Allures, 200 Motels, Apostrophe, One Size Fits All en Overnite Sensation, welke albums de belangrijkste nummers bevatten en door FZ door de jaren heen op allerlei albums werd gezet.

The Return Of The Son Of… bevat lange gitaarsolo’s, bakken vol absurdisme, legio tempowisselingen, en een muzikale mix van psychedelica, jazz, fusion, rock en avantgarde komen in veertien nummers voorbij, in tijdsduur variërend van 2 tot 27 (!) minuten. Voor wie bekend is met Zappa’s muziek een must-have, wie nog geïntroduceerd moet worden in de absurde wereld van het Zappa syndicaat, kan het beste beginnen met een eenvoudig verzamelaartje. Om er op een luchtige manier in te komen en bekend te raken met zijn muziek.

Dit dubbelalbum blinkt niet uit in baanbrekende muziek en voegt niets toe aan wat we al kenden, maar dat is ook een onmogelijke opgave. Het feit dat de klassieke composities met respect worden behandeld en foutloos (na?)gespeeld worden door een nieuwe generatie muzikanten is al een prestatie op zich. Geen 70’s revival, daarvoor is Zappa’s muziek te tijdloos voor. En Dweezil Zappa zal altijd wel de ‘son of…’ blijven. En ja, hij is niet terug. Hij is er weer.

Tracklisting The Return Of The Son Of…:

Disc1

1. Deathless Horsie
2. Andy
3. Magic Fingers
4. Broken Hearts Are For Assholes
5. Bamboozled By Love
6. King Kong
7. Montana
8. Inca Roads

Disc2

1. The Torture Never Stops
2. Dirty Love
3. Zomby Woof
4. Billy The Mountain
5. Camarillo Brillo
6. Pygmy Twylyte