De Spaanse flamencopianist Dorantes gooide in het verleden al hoge ogen met albums als El Tiempo por testigo (2017)en Orobroy (1998). Nu heeft de in Lebrija, Andalusië, geboren pianist met La Roda del Viento een bijna episch album uitgebracht. Episch omdat hij in de tijd teruggaat, naar het begin van de 16e eeuw toen de Portugese ontdekkingsreiziger Fernando Magellan onder Spaans gezag met 5 schepen naar Zuid Amerika en de Filipijnen voer. Die avontuurlijke en ook dramatische reis heeft hij muzikaal vertaald naar vijf acts, opgebouwd uit tien composities. Hij voert de muziek uit met een flamenco koor en orkest.

Dat dit album zo indrukwekkend is, komt omdat Dorantes zich helemaal heeft ingeleefd in de tijd van de ontdekkingsreizen die nieuwe werelden openbaarden maar tegelijkertijd veel zeelieden het leven kostte, inclusief Magellan zelf die omkwam tijdens een gevecht op het Filipijnse eiland Cebu.
Op La Roda del Viento laat Dorantes zijn sterke flamenco achtergrond horen, op de piano en niet op de gitaar; hij is dan ook geboren in een flamenco familie. Maar ook hoor je invloeden uit de jazz en klassieke muziek terug in zijn spel.

Het muzikale epos begint in Act 1 met Magellan’s verblijf in Sevilla en het vertrek van de schepen uit Sanlúcar de Barrameda waar de door Sevilla stromende Guadalquivir uitmondt in de zee.
De muziek begint in Preparativos met alleen koorzang en percussie op de cajón. Als Dorantes op de piano invalt wordt het flamencojazz. Als in het rustige La Calma Dorantes begint te spelen, komt er meer diepte in de muziek. De muziek is mede door de koorzang zo beeldend dat je als in een film het beeld van vertrekkende schepen kan zien. In En Navegacion, het derde stuk van Act 1, is in de ritmiek ook de Indiase tabla te horen.

Act 2 El Rumbo begint zo mooi met Dorantes’ lyrische pianospel en mondt uit in een fraaie mix van flamenco en klassieke muziek. Hier wordt uitgebeeld dat de schepen op weg zijn naar de Braziliaanse kust. Een belangrijk onderdeel van Act 3 is La Búsqueda (de zoektocht), gespeeld in de flamenco stijl van de bulería. Die zoektocht naar een nieuwe wereld verloopt dramatisch. Rusteloosheid, wantrouwen en wanhoop en gebeurtenissen als muiterij en desertie maken van de zoektocht een zeer moeilijke reis. Je voelt de wanhoop in de deels orkestrale muziek waarin de piano wel op de voorgrond staat en het flamencokoor zorgt voor de dramatiek! Dorantes’ pianospel is bij vlagen virtuoos.

Act 4 is helemaal dramatisch want deze compositie betreft de dood van Magellan op het eiland Cebu. Na een rustig en lichtvoetig piano intro dat klinkt als stilte voor de storm wordt de muzikale sfeer langzamerhand zwaarder. Als luisteraar voel je dat de strijd zal losbarsten. Je zou kunnen spreken over een flamenco symfonie van de dood. De flamenco zang is hier hartverscheurend!

De laatste en vijfde act is met La Llegada een eerbetoon aan alle zeelieden die stierven tijdens de trip. De flamencozang klinkt zeer emotioneel net als Dorantes’ pianospel en de orkestviolen. Het slotstuk De Santa Ana a los Marineros begint met hoefgetrappel en roept het beeld op van zeelieden die op paarden vanaf de haven naar huis rijden, blij dat ze heelhuids zijn teruggekeerd. Want uiteindelijk kwam maar een van de vijf schepen terug.

Dorantes heeft zichzelf met dit album overtroffen; zijn pianospel en zijn composities zijn van een hoog niveau. Het zou heel mooi zijn als dit muzikale historische epos na de corona crisis live uitgevoerd zou kunnen worden.