De Amsterdamse Diamanda La Berge Dramm heeft een dirigerend inlevingsvermogen welke misschien nog het beste met die van The Bad Seeds bekende violist Warren Ellis te vergelijken is. De nieuwsgierigheid, experimenteerdrift en het afwijkend liefkozend vertroetelen en bemiddelen van de viool. Als zeer hoog geprezen afgestudeerd conservatorium muzikant, met de nodige klassieke uitvoeringen in haar bagage, is het voor deze violist vrijwel onmogelijk om geheel vrij van geest een avant-garde popfolkplaat te maken.

Diamanda La Berge Dramm heeft waarschijnlijk het Chimp bouwsteenconcept al helemaal in haar hoofd uitgerekend en uitgetekend, ze hoeft alleen nog maar de noten uit te schrijven en op papier te zetten. Daar ligt niet zozeer de uitdaging. Ze mist de ervaring van een tekstschrijver, en laat zich net als op de voorgaande EP Beastings door het werk van dichtkunstenaar Steven J. Fowler inspireren. Zijn boekwerk I Will Show You The Life Of The Mind (On Prescription Drugs) over hoe drugs het brein beïnvloeden, speelt hierin een beperkte rol. Het grootste aandeel wordt door het eerder dit jaar verschenen The Great Apes ingevuld, waarin de karakters van primaten vergeleken worden met die van de mensheid.

Net als op Beastings vult ze op Chimp zelf de zangpartijen in. Born, half slaperig, half dagdromend stapt Diamanda La Berge Dramm via een dokterspraktijkwachtkamer de apenwereld binnen. Uitnodigende National Geographic documentaire beelden ontroeren, beroeren en mengen zich in het fantasierijke getriggerde gedeelte van de hersenen. Born begint christelijk kerkelijk, met zachte Moog toetsenaanrakingen en een prachtig zingende Diamanda, die de hoogtes laat flonkeren, stralen zelfs. Door de viool als een ukelele gitaar te bespelen transformeert ze het strijkinstrument tot een snaarinstrument.

Ingehouden Horse Around folk, met een kinderlijke speelsheid dartelt het ondeugende veulen uitdagend in de ronde. Het zware ouderlijke basgeluid ontfermt zich moederlijk over die jeugdige springerigheid. De onrust kraakt, en ademt door de poriënnerven van het houten instrument heen. Het spannende Voices hoorspel wordt onderbroken, verstoord door vocalen die meningen uitdragen, roddelen en het kakofonische geroezemoes misbruiken om wanorde te scheppen. Diamanda La Berge Dramm is de bijtende verhaalstem, het zuivere geweten en het zacht helende geheugen, in eliminatie stand.

De viool zaagt, hakt zich een weg door Jungle, overspoeld door de exotica van het tropische regenwoud. Nadat de spaghetti western klanken langzaam wegsterven, ontvluchten primaten voorzichtig de duisternis en introduceren ze zichzelf als ware Gorillaz personages. Het This Charming Man Chimp Is Who ego is een onbetrouwbare schurk, geliefd en gehaat. Hebzuchtig houden de scherpe spokende zanglijnen de viool in een slangen bezwerende wurggreep. Gorilla, C.E.O., de alleenheerser, koning van het oerwoud wiens gedachte overmand en overmoedig raken door een overlading aan informatie. De losbandige Bonobo’s on Time, brutaal hangend aan lianen experimenteel provocerend, en het horen, zien en zwijgen van de alwetende Orangut the Orangutan.

Het is vreemd dat het dreigende beklemmende More Voices niet eenvoudig Voices opvolgt, of heeft het juist de functie van een epiloog, een tegenreactie? 12 Ways en Memory zetten dezelfde Born tekstregels in een ander context. De geboorte van een nieuw leven, de geboorte van een haalbaar toekomstperspectief. Hoe vervul je die wensen in een realistisch tijdsbeeld. Chimp zoekt de uitdaging in culturele tradities, mengt Zuid Amerikaanse drukkende broeierigheid met de kille schoonheid van het ijskoude IJsland samen en lijkt zich hierdoor te distantiëren van haar Nederlandse achtergrond. Diamanda La Berge Dramm is in eerste instantie een onderzoekende wereldburger, een architect van haar eigen universele klimaatverbroedering. En Steven J. Fowler? Die mag trots zijn dat de beeldvorming van zijn poëtische teksten zo mooi in de muziek versterkt worden.