Na de inslaande kometenregen van Slot Logic stelt de uit Bretagne afkomstige postpunkers van Dewaere zichzelf de ethische verantwoorde What Is Pop Music Anyway? hamvraag. Nou, laten we stellen dat het van zich afschreeuwende snelkookpan debuut onder de stevige rockwerkcategorie valt, maar dat ze met de opvolger een dwarse koersmetamorfose ondergaan is zeker geen sprake van. Bevrijdt van de duivelse kwelgeesten lanceren ze een elftal aan elkaar ingespeelde songs, dan weer doeltreffend scorend, dan weer defensief offensief opstellend.

De explosieve cover van de The Korgis synthpop klassieker Everybody’s Got to Learn Sometime laat al heuse melodieuze zanglijnen horen, een ontwikkeling die zich in het net wat toegankelijkere What Is Pop Music Anyway? voortzet. Vanuit de duistere krochten van de onderwereld stappen ze de verlichtende bovenwereld binnen. Verwacht echter geen verblindende zonovergoten popliedjes, gedoseerd genuanceerd wordt er met de popmuziek definitie gestoeid. Het vierkoppige ontroostbare monster Dewaere barst uit zijn voegen, scheurend wordt er door het kwartet van alle kanten aan het beest getrokken. Gedurfde disbalans, wanorde en strakke puntige hoekigheid.

Met de flink actieve bijbeunende Franck Richard achter het drumstel als Hugues Le Corre vervanger trapt hij op de ritmisch gedreven openingssingle My Shangri-Laaa razendsnel af. Met kort gewiekte slagen de verwilderde uitwassen wegkappend, ruimte scheppend voor een meer eighties Oosters psychedelica geluid. De veelzijdige ritmisch geschoolde Frank Richard flirt met uitdagende vrolijke Madchester dansbeats in het optimistisch gestemde Satellite, is zorgdragend voor klein gehouden jungletrommels exotica, maar kan tevens maniakaal gedreven zichzelf haastig in Taiwan, Ireland and Japan en Replay voorbij hollen. Samen met de hedendaagse ronkende sounduitbarstingen van basmachinist Marc Aumont staat de ritmesectie bij het voorbij flitsende Clink and Cluster in gevechtsopstelling klaar om keihard toe te slaan.

De overslaande postpunk croonende baritonvocalen van Maxwell James Farrington winnen zeker aan diepgang. Triomfantelijk eigent hij zich de voorheen nog vrijwel onzichtbare boegbeeldrol toe, de oerschreeuw onder controle gebracht. De van oorsprong Australische zanger zoekt in elke zin de ietwat zwalkende melodielijnen op, en maakt er een clichématig groots opgezet charmant toneelstuk van. Hij overtroeft zichzelf door er zoveel gemeende schoonheid in te leggen, de smerigheid door een oorlogsgroene camouflage laag weg geplamuurd.

Julien Henry onderneemt de nodige vangnetloze stuntcapriolen om binnen die geschoold klinkende zangkwaliteiten, die exorcistische ziel te reformeren. De dubbelloopse afstraffende gitaarsalvo’s en straaljager duikvluchten slaan je als ontsnappende geestverschijningen om de oren. Punk strijdend rebellerend in een slagveld aan ouderwets kermende dierlijke The Pretty One shoegazer. Hoofdleverancier van een hypnose aan uitzinnige bastaardkronkelingen die binnen de sprookjesachtige mystiek het nodige respect afdwingen.

Natuurlijke ontwakende lentekriebels wakkeren de ouderdomsbewustwording van dromerig ruspunt Voilà Now You’re Old aan, om uiteindelijk als bulldozerprooi in massa’s aan noise te verdwijnen. What Is Pop Music Anyway? is een verrijking van de poprock definitie, nog niet volledig uitgeschreven, maar de Franse grondbeginselen zijn gelegd. Het stapelen en vakkundig dichtmetselen met het heavy Bricks kan beginnen.