Op 13 Januari 1968 vindt er op muzikaal gebied een bijzondere gebeurtenis plaats. Johnny Cash bezoekt de Folsom State Prison in Californië en treedt daar voor gedetineerden op. Een indrukwekkende registratie volgt, die nog steeds gezien wordt als een van de mooiste live concerten ooit.

De van Shaking Godspeed en Donnerwetter afkomstige gitarist Rocco Ostermann is een groot bewonderaar van The Man In Black, en maakt in binnen- en buitenland veel indruk door zijn vertolkingen van het American Recordings repertoire van Johnny Cash. Samen met medebandlid Wout Kemkens vervolgt hij vijftig jaar later in 2019 een soortgelijke weg, waarbij hij in Nederlandse gevangenissen naar verhalen achter De Niemanders op zoek gaat. Mensen die door verkeerde keuzes en handelingen zijn weggestopt, en afgesloten van de maatschappij zich tekstueel en instrumentaal verwoorden.

Doordat ze in het dankwoord met voornaam genoemd worden zijn de inspirators meer dan een anoniem samenlevingsnummer. Om privacy redenen wordt er begrijpelijk geen achternaam genoemd, maar staan ze wel als volwaardige muzikanten geregistreerd. Juist op het moment nu vrijheid zo ter discussie staat lanceert De Niemanders een paar dagen voor Bevrijdingsdag dit bijzondere project. Er wordt van uitzichtloze leegte en opgekropte frustraties uitgegaan die tussen vier muren versterkt worden. Als omlijsting kiezen ze voor een agressieve swingende funkbeat. Juist door aan de rand van de rocksound te opereren voorkomen ze dat het te zwaar en verstikkend wordt.

Het is een bruisend, verbroederend geheel, waarbij het vertrouwen in elkaar en het samen tot iets moois komen de centrale ijkpunten vormen. Na de chaotische introductie in het gejaagde Skycrasher fastlife is er ruimte voor verharde realiteit. Geen romantisch beeld, maar confronterende woorden. Ik viel als kind in een ketel pep weerklinkt er in Van Niets naar Iets, later gevolgd door Dit is mijn leven, dit is mijn pijn, ben in de bajes, dat is de realiteit. Wegvluchten in drugs om jezelf in de keiharde wereld staande te houden. Duidelijke taal, prachtig door taalgeweldenaars verwoordt die ongestraft inkt als het bloed gebruiken, de zweet en de tranen die in het verleden gevloeid hebben. Verhalen die verteld en gedeeld worden.

Hiermee bewijzen ze dat ze nog weldegelijk in de maatschappij meetellen. De sfeer is overheersend duister en grimmig, en als buitenstaander volg je onbevooroordeeld deze prachtige geslaagde verslaglegging. Het is geen berouwvolle vrijspraak om zichzelf beter op de kaart te plaatsen, en dat maakt het juist zo goed en treffend. Hoe bijzonder de verschillende achtergronden tot een soepel in elkaar overlopende smeltkroes aan verschillende stijlen gesmeed worden is uniek. Ondanks dat er geen onderscheid tussen Nederlandse en Engelstalige teksten is gemaakt, zijn het wel de eigen straattaalsongs die door de begrijpbare directheid het hardste binnen komen. Tevens een meer dan geslaagde uitdaging voor Rocco en Wout, die mijlenver van het smerige ruige geluid van het overdonderende Shaking Godspeed verwijderd blijven, maar wel de donkere invloeden van Donnerwetter laten domineren. Dit vraagt om een vervolg!