David Kushner verblijdt de wereld in de lente van 2023 met de gospelsoul pianoballad Daylight. Een hemels geschenk waarmee hij zich in de hoogste regionen van de internationale singlelijsten nestelt. Soms biedt de duisternis bescherming en verschuilen we ons juist bewust om de confrontatie met het licht te vermijden. Als jongeling verhuist deze in New York geboren singer-songwriter met regelmaat om zich uiteindelijk in muziekhoofdstad Los Angeles te vestigen. Deze zoektocht loopt parallel met de Evangelische weg die hij bewandeld. Daylight is een verslaglegging, waarmee hij de vele harten van een mondiale gemeenschap veroverd welke tevens overeind krabbelt, en met hoop zichzelf hervindt.

Het zware baritongeluid sluit gelijkwaardig op de boodschap aan, en door de kwetsbare instelling en het gelijkgestemde sound is het lastig om David Kushner niet met weg verbredende voorgangers als Hozier en Rag’n’Bone Man te vergelijken. Het ligt allemaal in het verlengde van het sobere naar een hoogtepunt opwerkende Take Me to Church van Hozier. Je zou bijna zeggen dat Rob Kirwan, de producer van dit hit succes letterlijk de opdracht krijgt om een soortgelijk nummer te arrangeren. Zonde, want zijn veelzijdigheid haalt weldegelijk de soul bij artiesten als het bekende U2, Depeche Mode en Simple Minds naar boven en maakt hij in de alternatieve hoek ook veel moois met The Horrors, PJ Harvey en Soulsavers.

Als David Kushner vervolgens met de Belgische dj Lost Frequencies aan de slag gaat, My Bones als eindresultaat, denk je noodgedwongen aan de samenwerking van Rag’n’Bone Man met Calvin Harris welke Giant oplevert. Gelukkig haalt deze connectie de The Dichotomy albumrelease niet, mede omdat de track niet in het concept past, waar de poëtische christen een nomade tocht aflegt om uiteindelijk het definitieve eindpunt Daylight te bereiken. Alle wegen leiden dus naar zijn bekendste nummer, en alle wegen zijn bekleedt met hetzelfde plaveisel, hetzelfde cement en volgens hetzelfde bouwtechnisch plan aangelegd. Rotsvast, met amper variatie. Dan blijft enkel de tekst inhoud van de albumtracks over, en die steken ondanks de bovenliggende geloofsovertuiging prima in elkaar.

No High is de natuurlijke roes van een bovenaardse verslaving, het ziekelijke verlangen naar een hogere overkoepelende macht die de chaos filtert, maar niet wegneemt. Poison voedt zich met de zeven Bijbelse zonden, hoogmoed, jaloezie, boosheid, vraatzucht, wellust, hebzucht en lusteloosheid. Zonder het kwaad ligt er geen goedheid in het verschiet. De duivel is meer een realist dan God, en staat aan de basis van de ontwikkeling van de latere persoonlijkheid. Het is de menselijke Skin and Bones kant, onder dat bikkelharde pantser zijn we allemaal gelijk en even kwetsbaar. Hero, je bent een superheld als je met de duistere kant van het bestaan kan dealen, in het reine komt. Dan pas toon je jouw draagkracht.

Na de innerlijke expeditie volgt het functioneren in het bijzijn van anderen. You and Me plant het zaadje in de liefde, Love Is Going to Kill Us is de wegrottende zijtak, het onkruid wat zich door de dolende Dead Man countryrock heen woekert. Na de dood volgt de wederopstanding, dit verhaal is ons al jaren geleden verteld. Herboren en gezuiverd gaan we het zware Flesh x Blood gevecht aan. We offeren onze eigenheid op, om geplooid aan het ideaalbeeld te voldoen. Vervolgens dringen de verleidingen zich weer op, en belandt je in de vicieuze Sweet Oblivion cirkel, waar dit patroon zich opnieuw herhaalt. De donkere orkestrale Flesh x Blood triphop kondigt het keerpunt aan, Sweet Oblivion voegt er beeldende melancholische David Lynch tragiek aan toe.

Na deze lichte vrijwel onopvallende aardverschuiving splijt de hemel zich in Buried at Sea open. De eeuwige rust welke de donkere wolkenmassa verdrijft en het verlossende licht toelaat. Dan is het klaar, maar in het geval van The Dichotomy volgen er nog een zevental tracks die weinig toevoegen. Humankind plaatst zich letterlijk tussen Human van Rag’n’Bone Man en Take Me To Church van Hozier. De weigering in Gods Huis, en de zondagse preek die enkel onbegrip oproept. De Hollywood verlokkingen in Universum en California Nights aan de andere opportunistische kant van de heuvels. God als ziener die vanuit het Heaven Sees paradijs op de helse aardse verschrikkingen neerkijkt. Zwoele sexy Darkerside Arctic Monkeys verwijzingen en Saving Your Soul, ik geloof het allemaal wel. Zelf ben ik ongevoelig voor dit soort uitspattingen, in de Verenigde Staten leeft dit stukken meer. Als je daar je publiek bereikt en zieltjes wint, is de missie geslaagd. Voor de liefhebber is er tevens een instrumentale versie van The Dichotomy beschikbaar.