Comet Gain maakt de straten van Londen met ophitsende punkrocksongs onveilig, en excuseert zichzelf vervolgens voor het opruiende gedrag met lieflijke northern soul popliedjes. Verhalenverteller David Feck is een tragikomische randfiguur die zich na dertig jaar heen ploeteren afvraagt of het in hem zit om ook solo een plaat af te leveren. Niet dus! De gelegenheidsband David Christian & The Pinecone Orchestra bestaat uit een vriendengroep met daarin onder andere leden van Comet Gain, The Clientele, Teenage Fan Club en The Hanging Stars. Door net tijdens de corona pandemie naar Zuid Frankrijk uit te wijken maakt David Feck het zichzelf niet gemakkelijk, al vinden de collega muzikanten daar toch het pad naar het plattelandsboerderijtje waar de opnames van For Those We Met on the Way plaatsvinden.

David Feck neemt afstand van het druilerige vervloekte Britse Why Does It Always Rain on Me? stapelwolken klimaat, de helse stadsdrukte en de wanhopige ingeburgerde verlatingsangst mentaliteit om daadwerkelijk als gelukszoeker de gouden schat aan de andere kant van de regenboog te bezichtigen. In My Hermit Hours, de zelfredzame eenvoud van het toelachende boerenleven. Mentale genezing, de neurotische ondertoon van de melancholische singer-songwriter vervlakt als hij in gemeende weemoed aan verspilde jeugdherinneringen terugdenkt. Het volgeschreven jongensboek slaat definitief die laatste pagina om.

Goodbye Teenage Blue, een warm oprecht afscheid, gericht aan de amicale achterblijvende losers, randfiguren en ander soortgelijk uitschot en de Holloway Sweethearts liefjes die zich als plakkerige klonten schooltafel bubblegumkauwgom aan Londen vasthechten. Lockets, Drop-Outs and Dragnets leunt op de Werewolves Of London melodielijnen van de overleden volksheld Warren Zevon. Opbeurende Merseybeat klanken en Paisley Underground dramatiek wagen de overtocht in het realistisch zoekende Dream A Better Me.

Met de uitgestippelde I Used to Make Drawings toekomstplannen het onzekere avontuur trotseren. Zichzelf moed indrinken om in dronken staat van verwarring vrienden in het mijmerend gesproken Pay Me. Later, Coco + Dee vaarwel te zeggen. Het klein rockende When I Called Their Names They’d Faded Away en de avondvullende On the Last Day (We Spend Together) folk bezitten de mineurstemming van het eeuwige afscheidsromantiek van de in bomen gekerfde namen, welke voor de geplande nieuwbouw plaats maken.

De hoogtepunten zijn zorgvuldig tot het einde bewaard. Krakkemikkige gitaar gebonden punkende new wave rammelt er heerlijk in het versneld raggende The Ballad for the Button-Downs op los. De treurnis van de eenzame ouderloze Mum’s and Dad’s and Other Ghosts prairie country bevrijdt zich van familiare schaduwgeesten uit het verleden om alleen de ingeslagen weg te vervolgen. For Those We Met on the Way, de vriendelijke vreemdelingen met levenservaringen gevulde koffers als bagage, de afvallige zwervers die vergeten momenten als plastic vuilafval met zich meedragen. Ze zijn hier allemaal welkom.