De tweede EP die Cocteau Twins uitbracht kreeg de opvallende titel Peppermint Pig mee. Voor de EP had de band besloten om met andere producers aan het werk te gaan. De drie tracks lieten dus gedeeltelijk een andere band horen.

Waar juist de ep Lullabies een wat dikker geluid liet horen dan de songs van het debuut gingen de songs van de Peppermint Pig-EP een nogal andere kant op. De band wilde na de producties van Ivo Watts-Russell, de eigenaar van hun platenlabel 4AD, iemand die op een meer objectieve manier naar het bandgeluid luisterde. Alan Rankine van de band Associates werd gevraagd. Tijdens de sessies kwam de band erachter dat Rankine geen muzikale klik met de muziek van Cocteau Twins had. Dit had veel gevolgen de opnamen.

Voor de mooie titeltrack werd gekozen voor een cleaner gitaargeluid en sfeerrijke synthesizers als basis. Voor de lange 12 inch versie werden zelfs dansinvloeden aan hun sound toegevoegd. Het paste de band maar moeizaam. Laugh Lines met een wel heel prominente bas in de mix was een redelijke Cocteau Twins-song. Eigenlijk is Hazel de echte uitschieter, een song die ook nog eens prima de tand des tijds heeft doorstaan. Boven alles verheven blijft de stem van Fraser die echt met elke opname mooier en mooier werd.

De band was bepaald niet tevreden met de opnamen en had er de maanden daarna al helemaal geen goed gevoel meer over. Snel werd weer besloten met Watts-Russell te gaan werken. De Peppermint Pig-EP blijft daarbij de enige opname die door een buitenstander als producer werd voltooid.