Het fraai getitelde Love’s Easy Tears verscheen minder dan een half jaar na het album Victorialand en liet een steviger geluid horen. De titeltrack vormde het grootste contrast met Victorialand: pittige gitaarclimaxen waar Frasers vocalen nog net tegenop konden. Een interessante opener maar vergeleken met bijvoorbeeld Lorelei (1984), een eveneens stevige track, was Love’s Easy Tears minder memorabel en rijk.

Op basis van de titel had de track Those Eyes, That Mouth best een hommage aan Liz Fraser kunnen zijn. De muziek was fraai: een boeiende spanningsopbouw in de (meerstemmige) coupletten en een verlossend, harmonieus en verslavend refrein. Het weldadige Sigh’s Smell Of Farewell liet serene zang horen en hoge, effectvolle noten op de gitaar die een pakkende melodie speelden; niet zelden trokken luisteraars een vergelijking met Silent Night.

Later in 1986 werd Love’s Easy Tears ook op cd uitgebracht, toen nog een relatief nieuw medium. Op de cd-versie was het prachtige Orange Appled toegevoegd. Een rijke song met een steviger ritme. Net als op Those Eyes, That Mouth, ook hier een bevrijdend en verslavend refrein, verfraaid door klokgelui, een smaakvol geluidseffect dat de band op het eerdergenoemde Lorelei ook al had ingezet. De korte, diepe break vervolmaakte deze bonussong helemaal waardoor de cd-versie van Love’s Easy Tears eigenlijk als de definitieve versie van de ep kon worden beschouwd.

Officiële releasedatum: 1 – 9 – 1986