Blue Bell Knoll verscheen in september 1988, na een relatief lange albumloze periode van de Cocteau Twins. De voorgaande ruim twee jaar hadden ‘slechts’ de ep Love’s Easy Tears (1986) en de track Crushed opgeleverd. Laatstgenoemde verscheen op de 4AD-verzamelaar Lonely Is An Eyesore (1987). Blue Bell Knoll was de eerste plaat van de Cocteau Twins die een grote distributiedeal kreeg voor de Verenigde Staten. Hiervoor ging 4AD met Capitol in zee. Op het nieuwe album klonken de Cocteau Twins over het geheel genomen wat milder, wat impressionistischer dan op de meeste voorgaande releases. Dat had volgens de band niets te maken met de Capitol-deal. ‘They’ll find out what we’re like. It seems like most people will do anything to sell their record. We won’t. But at least we’ll feel good about it’, aldus Simon Raymonde.

Al in 1987 had de band een eigen studio ingericht in Londen. En nu waren er dus ook financieel meer mogelijkheden. Dit alles uitte zich in een verrijkt bandgeluid (marimba, xylofoon, klavecimbel en extra percussie) en professionelere video’s. Hoewel Blue Bell Knoll wellicht wat minder impact had dan enkele eerder platen van de band kende het album zeker de nodige indrukwekkende momenten. De titeltrack opende het album op kristalheldere wijze en ontwikkelde zich tot een bijzonder fraaie song met een opvallende versnelling. De machtige single Carolyn’s Fingers was van dezelfde bijzondere orde als bijvoorbeeld Lorelei uit 1984; het bewijs dat de Cocteau Twins nog zeer relevant waren in 1988.

De overige songs op kant A van het album waren minder opvallend, al wist de band nog steeds bijzondere sferen op te trekken en bij vlagen toch weer even te betoveren, zoals op The Itchy Glowbo Blow en Athol-Brose. Wat bij nadere beschouwing ook duidelijk werd: de songtitels op Blue Bell Knoll waren nóg ongrijpbaarder dan voorheen.

Cico Buff was de tweede single van Blue Bell Knoll en vormde een ander hoogtepunt op de plaat. Prachtige, effectvolle akoestische gitaren, een hemelse Elizabeth Fraser en een lekkere, zuigende gitaarsolo. A Kissed Out Red Floatboat speelde verderop voorzichtig met electro/dance-invloeden terwijl Suckling The Mender vooral aan het einde tot bloei kwam, dankzij tinkelende, ijzige gitaar en een slotpassage vol bizarre geluiden.

Het vergrote instrumentarium van de Cocteau Twins in 1988 leidde op een aantal songs tot een ander geluid, zoals op Spooning Good Singing Gum en Ella Megalast Burls Forever. Echt grote veranderingen bleven echter achterwege. Blue Bell Knoll kreeg over het algemeen goede kritieken al waren de recensenten verre van unaniem. De band deed in de periode na de release niet bijzonder veel aan promotie, al werd Carolyn’s Fingers zeker opgepikt en zou in de volgende jaren steeds duidelijker worden hoeveel invloed het trio – en ook zeker Blue Bell Knoll in het bijzonder – had gehad op veel jonge gitaarbands. Robin Guthrie en Elizabeth Fraser kregen een dochter en pas in 1990 zou er weer nieuw werk van de Cocteau Twins verschijnen.

Officiële releasedatum: 19 – 9 – 1988