Ciro Riccardi en Gianluca Rovinello zijn 2 Italiaanse musici die een ongebruikelijke combinatie van trompet en harp tot leven weten te brengen op dit geheel instrumentale album. Riccardi op trompet en flugelhorn, Rovinello op de harp. Beiden hebben veel ervaring opgedaan in andere formaties. Zo is Riccardi oprichter van het Uanema Orchestra dat repertoire uit de klassieke jazz en swing speelt. En Rovinello speelt met diverse Napolitaanse zangers.

Grass ‘n Wood is een zeer bijzonder album geworden en dat komt doordat Riccardi en Rovinello de grenzen van hun instrument hebben opgerekt en op zoek zijn gegaan naar een nieuw geluid waarin ze jazz, folk en klassieke muziek samenbrengen.

Riccardi’s spel doet enigszins aan dat van Teus Nobel denken maar het samenspel met de harp maakt het toch heel specifiek. Sommige tracks kunnen zeker als filmmuziek worden gebruikt zoals de openingstrack Sto core Mio,Trapezio en Na sera ‘e Maggio. Het contrast tussen het wat zwaardere trompet geluid en de lichte twinkelende harpklanken houdt de 13 composities boeiend. Heel mooi door de ritmische variatie is Le cose che non ti ho detto.

In feite gebruiken Riccardi en Rovinello de trompet en harp niet alleen als melodie maar ook als ritme instrumenten. Wel zou je na een aantal tracks wel een paar andere instrumenten willen horen zoals een gitaar of viool. Voor de variatie! Aan de andere kant werkt de muziek van deze Italiaanse musici heel rustgevend. Zeker in Piccola storia mai raccontata waarin Rovinello op de harp schittert. En in Canzone de Celeste.

Meer opwindend is het vrolijke Il trapezista innamorato waarin de harp meer op de voorgrond treedt. Als er bij gezongen zou worden, zou het een popsong kunnen zijn. Het album eindigt met Enigma waarin de invloed van klassieke muziek goed te horen is. Zoals bij verschillende andere tracks eindigt het nummer met applaus maar toch klinkt Grass ‘n Wood niet als een live opgenomen album.