Als Karina Gill in de kelder van haar nieuwe huis een afgedankte Squier Stratocaster gitaar vindt besluit ze om al haar ellende muzikaal van zich af te schrijven. Afgedankt, zo voelt ze zichzelf ook, na een aantal mislukte relaties en andere onprettige liefdeservaringen. Die triestheid draagt ze als een baksteen in haar maag met zich mee als ze samen met bassist Jesse Jackson, drummer Simon Phillips en toetsenist Aaron Diko het uit San Francisco afkomstige indiepop gezelschap Cindy opstart. Cindy staat voor een melancholiek, sober denkbeeldig karakter, waarachter Karina Gill zich verschuilt, een zwaarmoedig alter ego die dicht bij haar eigen persoonlijkheid staat. Cindy is ook de levenloze versleten pop, die je met starende grote ogen aanstaart en zich afvraagt waar de kindertijd is gebleven.

Op het gelijknamige Cindy debuut is nog genoeg ruimte voor luchtige rocksongs en zelfs opzwepende punktracks als het uptempo Book in Heaven en het rondspokende Brighton Beach. Overleden kunstschilders Ellsworth Kelly (Way Over Here) en Agnes Martin (Animal Past) krijgen hierop een eerbiedig eerbetoon. Helaas staan de vocalen wat zwalkend en zacht met een vette echo in de eindmix afgesteld. Dit blijkt een blijvend probleem, waarvoor ook op het met het explosieve Wrong Answer shoegazer noise uitstapje versierde Free Advice geen passende oplossing is, al komt de stem van Karina Gill daar wel sterker naar voren. 1:2 is weer stukken zwaarder, dus blijkbaar kiezen ze bewust voor die Mazzy Star en Cowboy Junkies mystiek. Waardoor ze perfect in de invloedrijke jaren negentig belevingswereld van cineast David Lynch passen die daar tevens een stukje jaren vijftig James Dean eeuwigheid aan toevoegt. Want helden gaan nooit dood, die leven voor altijd voort.

1:2 heeft de neergaande kracht van een dovende avondkaars, die in alle eenzaamheid het laatste stukje warmte en licht opspaart. Schaduwen dansen als zwijgzame metgezellen in het rond, totdat de laatste rookwolkjes de nacht inluiden. Cindy bevindt zich nog steeds in die koelste, donkerste ruimte in huis. Waar dromerige mistige depressiesongs tegen muren weerkaatsen, die stukje bij stukje dichterbij komen. De dwaasheid van het in stilte langzaam gek worden. Verlangend naar contact, levend in een isolement. The Common Era, de intimiteit van het leven in het nu. Misschien zijn de songs ondertussen genoeg gerijpt en speelt de waanzin van de dag er ook een grote rol in. My Friend is hierdoor leger, vriendschap in het aantal likes op de sociale media kanalen uitgedrukt. Net als in deze vorm van kunstmatige realiteitsbeleving zijn de emoties in de vlakke Karina Gill zang weggefilterd.

Och, het is niet allemaal kommer en kwel. De Party Store bubblegumsound heeft het lieve onschuldige van zwijmelende tienerslaapkamer romantiek, waar de idolen vanuit posters je glimlachend aanstaren, en de ware liefde nog mijlenver verwijdert is. Lekker gedateerd, en flink met vintage Casio keyboardklanken aangedikt die bij het titelstuk 1:2 de nostalgie van eighties synthpop wave bandjes oproepen. 1:2 is een Indian Summer plaat, die de vallende blaadjes tot het vergaande jaren zeventig Polaroid bruin laten verkleuren. Momenten die naar het afgelopen jaar memoreren, en welke in antieke fotoalbums gedroogd worden. Verdrongen naar de zolderkamers van je ziel, waar ze beschimmelen, en uiteindelijk in stof uiteen vallen.