×

Recensie

Jazz

10 augustus 2013

Chick Corea

The Vigil

Geschreven door: Ron de Joode

Uitgebracht door: Stretch / Concord Jazz

The Vigil Chick Corea Jazz 4 Chick Corea – The Vigil Written in Music https://writteninmusic.com

Chick Corea is een aardige man en maakt nog aardigere muziek, alleen wanneer de inmiddels 72-jarige toetsenist weer scientologywijsheid gaat mompelen dan wordt het tijd om even de aardappelen af te gaan gieten. Alhoewel de invloed van Ron L. Hubbard, die rare vogel die Scientology oprichtte (en waar veel bekende Amerikanen lid van zijn), sinds de jaren ’70 Corea’s handel en wandel min of meer bepaalt, kan zijn muziek gelukkig op een neutrale manier beluisterd worden. Want Chick kan bij tijd en wijle nog steeds een vlammend potje muziek voortbrengen. Zonder dus door al die Scientology kul in de weg te worden gezeten.

Gestart in de jaren ’60 en via Miles Davis de jazzrock mede te hebben vormgegeven en in de 70’s deze musician’s music verder te hebben uitgediept met Return To Forever, heeft Chick Corea een hele waslijst aan albums en samenwerkingen op zijn naam staan. Veelal is het motto hierbij: hoe snel en hoe technisch wil je het hebben? Want Corea neemt alles wat hij doet bereserieus. Enkel met zijn Elektric Band, waar hij vooral in de 80’s een paar strakke albums maakte was hij even in voor enigszins toegankelijke en compacte fusion, maar over het algemeen kenmerkt de muziek van Chick Corea zich door een duizelingwekkend hoog technisch niveau en moeten de oortjes toch behoorlijk getraind zijn om zich door de soms onwrikbare composities van de Amerikaan heen te wurmen. Het kost wat moeite, maar bij Corea is er altijd voldoende rendement te vinden in zijn muziek.

Wanneer er weer nieuw werk van Chick Corea wordt uitgebracht is het altijd maar weer de vraag welke richting hij weer opgaat: klassiek? Corea haalt er zijn neus niet voor op. Solo piano? Corea speelt het met het grootste gemak. Straight on jazz? Corea componeert in no time weer een paar knappe stukken. Een duootje met deze of gene? Chick is er altijd wel voor te porren. Een ordinair potje jazzrock? Chick doet wel weer mee. Kortom, Corea is van vele muzikale markten thuis en kan hij in feite alles spelen wat hem wordt voorgelegd. Hij behoort niet voor niets tot ’s werelds beste toetsenisten en is één van de meest invloedrijke muzikanten uit de moderne jazzgeschiedenis.

Corea’s nieuwste album en project is The Vigil, onder eigen naam zijn 90ste (!) album, Na de Return To Forever reünie en zijn Five Piece Band (met superzwaargewichten John McLaughlin, Kenny Garrett. Vinnie Colaiuta en Christian McBride) werd het weer eens tijd om – na enkele akoestische albums – weer eens de stekkerdozen uit de kast te trekken en met een electrieke band opnames te maken. En het resultaat is The Vigil, een album dat Corea maakte met een relatief onbekende club muzikanten. Alhoewel het toch weer niet de minste namen zijn: bassist Hadrien Feraud speelde ook op de laatste albums van John McLaughlin, saxofonist Tim Garland was van de partij op Corea’s album The New Crystal Silence (2009), gitarist Charles Altura tokkelde onder meer bij Stanley Clarke en drummer Marcus Gilmore zat achter de kit bij onder andere Steve Coleman, Clarke Terry, Cassandra Wilson, Roy Hargrove en Branford Marsalis. Kortom, geen kleine jongens dus. En kerels die in staat zijn om aan de excellente technische eisen te voldoen die Corea doorgaans stelt. Het kan dan ook niet anders dan dat met deze club Corea flink van leer trekt op het slechts zeven nummers tellende The Vigil.

En al meteen bij de opener Galaxy 32 Star 4 gaat het helemaal los: complexe ritmes, honderduizend noten per minuut en veel improvisatie. Onmiskenbaar Chick Corea dus. Ook op track nummer 2 Planet Chia wordt de luisteraar geen rust gegund: alhoewel het tempo wat omlaag wordt gehaald, zijn ook hier de instrumentale hoogstandjes weer niet van de lucht. Met een voor Corea kenmerkende spaanse feel doet het bij vlagen denken aan de muziek die hij in de 80’s en 90’s maakte met John Pattitucci en Dave Weckl, zonder in herhalingen te vallen. Het met solo’s en improvisaties volgestopte Portfals To Forever blijft ondanks de moeilijkheidsgraad boeiend en neemt de band de tijd om het verhaal te vertellen. Het semi-akoestische Royalty is dan even een broodnodig rustpunt en kabbelt deze ballad dan ook lekker weg. Op Pledge For Peace komen Stanley Clarke en Ravi Coltrane (jawel, de zoon van …) even langs en is deze meer dan 17 minuten durende compositie geïnspireerd door het werk van John Coltrane (jawel, de vader van …) en behoort dit stuk tot één van de hoogtepunten van The Vigil. Jazz zoals jazz hoort te klinken en Corea laat nog maar weer eens onverminderd horen waarom hij nog steeds behoort tot De Groten van deze muziekstroming. In de afsluiter Legacy wordt in bijna 10 minuten inderdaad behoorlijk wat legacy gestopt en herbergt vooral het heel veel jazzrock en fusion.

Met slechts 7 tracks, waarvan twee composities de 15 minuten grens passeren, is The Vigil muzikaal gezien een imposant album, dat niet voor iedereen even toegankelijk is. Maar wie bekend is met Corea’s reputatie kan dit album ongehoord aanschaffen, want zoals eigenlijk altijd stelt Corea ook nu weer niet teleur. Niet iedereen zal meteen openstaan voor al dat electrische fusiongeweld en is het soms erg wurmen geblazen om de composities door te komen vanwege de complexiteit ervan, maar wie de moeite wel neemt heeft met The Vigil een album in de speler, die pas na vele draaibeurten zijn geheimen prijsgeeft. Recommended.



  1. Galaxy 32 Star 4
  2. Planet Chia
  3. Portals To Forever
  4. Royalty
  5. Outside Of Space
  6. Pledge For Peace
  7. Legacy