Hoe krijgt darkwave koningin Chelsea Wolfe het toch klaar om zich van de middenmoot van de hedendaagse singer-songwriters te onderscheiden. Is het de triphop duisternis waarmee we de vorige eeuw afsluiten, de schoonheid van afstotende beats, zuigende elektronica en doorrookte mistvlagen. Is het de gedeelde industrial noise pijn, welke uiteindelijk een exorcistische zalvende werking heeft. Is het de postpunk verbittering, bikkelharde gothicmetal romantiek, de zwarte pandemiedagen in geïsoleerde afgesloten ruimtes. Is het die kenmerkende bijna hulpeloze vrouwelijkheid, waarmee ze zichzelf identificeert. Of speelt haar uiterlijke gitzwarte uitstraling een grote rol, waarmee ze zich als de emo stiefzuster van PJ Harvey presenteert. Het gewicht tussen de bijna gefluisterde zachtheid en de loeizware instrumentatie. Of is het veel meer dan dit, en heeft Chelsea Wolfe het vooral aan het talent en haar hardwerkende houding te danken? Waarschijnlijk is het een combinatie van al deze factoren.

Ondanks dat ze geboren en getogen in California is, liggen haar roots in Europa, en dan veelal in het beboste Scandinavische gebied. Er is echter weinig sprookjesachtigs aan de kille teksten van Chelsea Wolfe te herkennen, ze onderscheidt zich eerder met de treurnis van vergeten sages en legendes. Sterker nog, ze kan met de theatrale kilte zelfs de gemiddelde doommetal band bevriezen. Chelsea Wolfe sluit het occulte bovennatuurlijke wurgend in haar armen en vervaagt de grens tussen fictie en non-fictie in een tiental teisterende mensheid nachtmerries. De maanlichtpoëet gebruikt de zwaarte van het bestaan om haar emoties te ventileren, en misbruikt deze om dit te accenturen.

She Reaches Out to She Reaches Out to She is alweer haar negende verspeelde zwarte kattenleven. Telkens weer vallen en opstaan, telkens weer herboren sterker en wijzer terugkeren. Ze krijgt de soundtrack van 2024 letterlijk in haar schoot geworpen. Chelsea Wolfe voedt zich door die duisternis, dus dit hapje extra zal haar zeker wel smaken. Het is de taak van TV on the Radio gitarist Dave Sitek om die brokstukken te ordenen en te lijmen. De drie misdienaren Ben Chisholm (piano, synths, drumprogrammering), Bryan Tulao (gitaar) en Jess Gowrie (drums, synths) volgen slechts de aanwijzingen van de manipulerende hogepriesteres en de coördinerende poppenspeler op.

Haar mythische, bijna evangelische benadering luidt de Dusk single in. De Apocalyps, de wereld in verval, op de rand van de afgrond. Het koninkrijk bewoont door vampiers en dwazen. Als een engel betreedt ze het vuur om als een onsterfelijke feniks te herrijzen. Door haar vrouwelijke kwetsbaarheid stapt Chelsea Wolfe als hulpeloos elfje het oorverdovende Whispers in the Echo Chamber binnen. Het is allemaal verbitterende ernst, de hartslag van een vermorzelende aarde dreunt hard na. Ze doorbreekt de navelstreng verbintenis met de moederplaneet en staart eenzaam die duisternis in. Het contrast wordt alleen maar groter als dienende gitaarexplosies de song abrupt beëindigen.

Het einde is het begin van het einde. We zitten in een vicieuze She Reaches Out to She Reaches Out to She cirkel verwikkeld. De angst dat het verleden zich in de toekomst herhaalt. Een vastgeroeste ketting met een veelvoud aan zichtbaar littekenweefsel. De scheidingsplaat in het destructieve Nine Inch Nails en Portishead huwelijk. She Reaches Out to She Reaches Out to She verwoest alles wat zich voor langere tijd staande heeft gehouden. De bloedrode horizon prepareert zich op de nacht verduisterende transformatie. We zijn gewend geraakt aan de zonlicht arme dagen, het liefdeloze verlangen, de valse beloftes. We likken met gezouten tranen onze wonden dicht. We leven in een omgekeerde wereld waar de zandloper zich met persoonlijk leed vult, totdat deze in kleine kristalkorrels uiteenspat. Het is slechts een kwestie van tijd.