Wat een excellent jazz album is Mirror van de legendarische saxofonist Charles Lloyd. Niet alleen Lloyd is in topvorm maar zijn kwartet aan muzikanten net zo zeer, met een hoofdrol voor pianist Jason Moran.

Met zijn serie albums van de laatste jaren, vanaf het zeer fraaie Water Is Wide uit 2000 tot het twee jaar geleden verschenen Rabo de Nube, wist Lloyd een nieuw elan in zijn spel te brengen. De in 1938 geboren muzikant wist zich steeds omringd met de juiste muzikanten die hem inspireerden zijn mooiste en spannendste spel te laten horen. Op het nieuwe album Mirror is dat niet anders. Vooral (Blue Note) pianist Jason Moran heeft zich over de afgelopen jaren, onder meer via Paul Motian, laten gelden als een zeer begenadigt sideman. Zijn Monk-style piano spel is van uitzonderlijke klasse en vult het spel van Lloyd met een uitzonderlijke warmte aan. Maar ook het spel van topdrummer Eric Harland en bassist Reuben Rogers is van grote klasse.

Mirror is een album met oudere composities van Lloyd met geheel nieuwe arrangementen en een aantal verrassende cover keuzes. Vast op aanraden van Monk liefhebber Moran zijn er 2 Monk tracks (Ruby My Dear en Monk’s Mood) op het album te vinden. Ook de bewerking van The Beach Boys Pet Sounds classic Caroline No is opvallend en geslaagd te noemen. Maar het zijn Lloyds eigen composities die optimaal intrigeren. Niet alleen het titelnummer krijgt een briljante uitvoering mee. Het album, toch al vol pracht composities, vindt een enerverend einde in het prachtige Tagi, afkomstig van zijn album Water Is Tide. Prachtig hoe Moran en vooral Harland Lloyd’s spel naar grote atmosferische hoogten weten te duwen.

Mirror luisteren laat een erg fijn gevoel achter. Lloyd speelt de tenor en altsax op even warme manier en aan niets is te merken dat de man al 72 jaar oud is. Zijn spel vibreert, boeit en verwarmt. De muzikanten die hem omarmen zijn met elkaar en Lloyd vergroeid, dagen elkaar uit, en maken Mirror tot een van de best jazzalbums van 2010.