Afscheid van het podium in 2016. Geluk bij een ongeluk, dat ultieme solo-optreden van hem in Roeselare nemen ze ons niet meer af. Groeiende onzekerheid, de zenuwen, slapeloosheid, faalangst, dan ineens heb je er geen zin meer in. Bleek z’n muzikale carrière evenwel toch nog verre van afgesloten, de man was ook helemaal niet verdwenen. Kwamen er zelfs vlug tóch weer optredens, met de vrienden van Vreemde Kostgangers. Maar toch, weifelend perfectionisme, angst voor het podium, onderhuids sluimerend… Tot corona hem resoluut te hulp schoot en het echt definitief stil werd op de scene.

De wereld draaide wel door. Terwijl die van hem uiteenvalt, hij zijn goede vrienden, Henny, Simon, Jan, George, Rob…, als donkerbruin verwelkte bladeren van de herfstbomen een voor een ziet afvallen of door ellendige ziekten onverbiddelijk ziet wegkwijnen. En toch. Zo terwijl kijkt hij, levende Lage Landen-legende Boudewijn de Groot, met z’n spierwitte bij wind nog royaal opwaaiende haren, nog het allerliefst op naar zijn jongere zelf, houdt hij hard en bruisend aan het leven, aan zijn nieuwe projecten, steevast draaiend rond carrière en muziek. Nuchtere manier van fit en levendig ouder worden. Samen met Jaco van der Steen, gewezen bassist van de Dutch Eagles, rondt deze vrije 78-jarige met zijn blijvende knaldrang onlangs nog een kinderliedjesplaat af, Soms Als Ik Een Vlinder Zie. Werkt hij waardig aan het laatste, nog te verschijnen album Mist van Vreemde Kostgangers, waarvoor George en Henny zowat samen de muziek nog schreven en hij, naast Henny, de teksten leverde. Of is hij ook druk met dat eigen grootse Boudewijn-overzichtboek dat er in mei volgend jaar zijn moet. En laat hij zich dan toch weer vastpinnen op zenuwslopende deadlines: de liedjes schrijven voor een grote theatervoorstelling nog, volgend jaar.

Komt daar uiteindelijk zo helemaal ertussenin dan ook, fier, het veertiende soloalbum Windveren, dat nu, door corona, in plaats van voorheen in de studio, veel meer solitair in huisarbeid moest opgroeien, met over en weer naar Nederland’s topproducer Gordon Groothedde te verzenden tracks en met talloze uitpuringen op afstand tot alles juist zat. Windveren, verschijnt voor wie het wil, bovendien met een boek waarin o.a. alles over de hele making-of te lezen staat.

We krijgen op dit vlakaf geweldige Windveren een bonte, aangenaam vertrouwde reeks Boudewijnsongs. Twaalf stuks, wendbaar in een veelheid van genres, ballads, een countryrocksong, alles dooreen, alle met een eigen stemming en met vooral veel nostalgie in de noten en de tekst. Jawel, hij zingt het wat gruiziger en freler, maar, geef toe, zelfs met die falsetto van hem scoort hij nog prima. Die teksten zijn over een heel lange periode heen ontstaan. Indringend gaan ze over de teloorgang van milieu en klimaat, machtsmisbruik mundiaal, liefde, eenzame vrijheid, dood of hunkerend verlangen. Boudewijn is nu meer schrijver geworden, de spirituele teksten stromen nog zomaar uit zijn pen. De componist daarentegen, die vindt het soms wat moeilijker. Windveren is dus ook veel samenwerken: aan de muziek, met Christon Kloosterboer (Aarde), Jaco Van Der Steen (Enge Mannen, Als Je Huilen Wilt), George Kooymans (Hoe Meer Ik Dichter Kom), aan de lyrics, met Peter Colpaert (Lente), Bies van Eede (Piazza di Chirico) en zowaar ook Lennaert Nijgh (Als Je Stil Bent).

In die sombere piano-opener Aarde, zijn eigenste Inconvenient Truth-klimaatsong, hem aangepraat door en samengemaakt met componist Christon Kloosterboer, komt de bard die ooit zijn carrière startte met Dylan-barricadenliederen als Welterusten Meneer de President, warempel weer met een prachtig regelrecht protestnummer op de proppen. En of het binnenkomt! Met een spiegelende epische boodschap waarmee hij de mensheid een geweten schopt, versterkt met orgel ook, gaandeweg met een onheilspellend weids Pink Floyd-gitaarsfeertje en gelukkig, vóór het finale piano-akkoord, toch één gelaten suggestie: “Laat haar met rust, laat haar gewoon wat door de ruimte zweven.” Opstandige Boudewijn steekt in Enge Mannen nogmaals grotesk de kop op, in het sprankelend up-temponummer over schadelijke mannen door de eeuwen heen. Humoristisch cabarettesk, in een vriendensfeertje en met een gedrevenheid à la Vreemde Kostgangers. En ja, het ‘Welterusten’-woord zit hier wel degelijk ook in de tekst. Lente dan is een vintage seventies soundtrack met retro-Boudewijn de Groot in volle tijdloze ingetogenheid. Weer een droeve mijmering over de kille grijze straat in Nederland, waar, in troosteloos beton, lentegroen of ontluikende bloemen niet meer hoeven. Ja, Moeder Natuur doorweeft Windveren. Volgt een fraaie, sobere pianosong over haar schoonheid, de liefde ook en de vrijheid van Wilde Ganzen. Volledig van de hand van Boudewijn ook is het schitterende emotionele verhaal van buitenleven en nogmaals die vrijheid en liefde, Raven Boven Wales. Meer dan zes heerlijke minuten in het folkbad van Welshe sferen.

Het lichtvoetige up-tempo De Dame Met het Hondje is een alternatieve Annabel-song, vol sierlijke fluitkrullen. Sheherazade is mysterieus, gaat over de vrouw van duizend en één nacht, met achtergrondvocals van kleindochter Aysha ‘Meis’ de Groot, ook zangeres bij Eefje de Visser. Had net zo goed een prachtige Elly en Rikkert-song kunnen zijn. Aysha suggereerde modernere opsmuk van het nummer met introductie van een zachte beat in dubbel tempo onder de lyrics, opa luisterde en zag bewonderend dat het goed was. Zachte piano dan op liefdessong Piazza di Chirico, met lieflijk hese Boudewijn, laverend tussen romantisch Italiaans accordeon.

De aard van de wind keert. Volgt Als Je Huilen Wilt, dat aangedreven rockend begeleid wordt door de superfans van The Kik, die in 2018 als naarstige monniken nog helemaal zijn albums Voor de Overlevenden en Picknick coverden en opnamen. Aardig beatlesgitaartje en fraai samenzang van die mannen. Net zoals ook elders op het album altijd met hints te over naar zijn omvangrijke songbook: Verdronken Vlinder bijvoorbeeld hier, of, wat verder, naar Wat Geweest Is, Is Geweest.

Het verrassende Als Je Stil Bent, wellicht een allerlaatste teruggevonden sonnettenpareltje van overleden compagnon de route Lennaert Nijgh. Kort maar zalige postume reünie dus, voorzichtig gebracht in de sfeer van hun beginjaren, hemels eenvoudige akkoordenreeksen op enkel akoestische gitaar.

De avondlijk jazzy keyboardsong Vals Licht, roept, door het raam starend, kleuren op van de weeromslag, verre beelden en tinten van de (stief)moederlijke liefde. Was dit het licht dat ik zal zien aan de andere kant van de heuvel? Zie ik haar dan weer?…Waar zij mij zal wiegen als die allereerste keer? Het leidt naadloos naar het magnifieke, even persoonlijke slotstuk Hoe Meer Ik Dichterbij Kom, met muziek van de zieke George Kooymans. Een onuitgegeven positieve, ontroerende tekst van de ‘oud en grijs’ geworden Boudewijn, de ‘ongelovige’, die voor de laatste maal in een aangrijpende, melancholieke ode zelf op reis gaat naar de vrome moeder die hij nu al 77 jaar mist. En dichterkomend -‘Kijk, mama, kijk!‘- almaar vaker fantaseert over mogelijke hereniging ooit, verlegen naar haar wenkend, daar in haar ‘hemelse paradijs’. Intiem pareltje!

Boudewijn de Groot blijkt hier op Windveren nog maar eens een groot verhalenverteller. Zijn beeldende, directe poëzie is van zeldzaam grootse kwaliteit, net als bijvoorbeeld die van bijna leeftijdsgenoot Alex Roeka. Neen, die krimpende generatie laat zich dus nog steeds gelden en zit nog vol plannen en ideeën over songs die nog zullen komen. Solo-optreden met Windveren zit er niet meer in. Maar de eenzame zanger op de plaathoes, die kromgebogen tegen de wind in altijd beresterk zijn eigen gang gaat… die staat op dit Windveren zonder meer glanzend op eenzame hoogte. Blijf je eeuwige jeugd maar vieren, Boudewijn.