Hij schrijft zijn prachtsongs daar helemaal vanuit zijn huisje-tuintje in Reykjavik, met fabuleus zicht op roodgloeiende IJslandse vulkanen… Guđlaugur Jón Árnason, aka Bony Man.

Met dat debuut out of nowhere is het, Cinnamon Fields, dat hij je nu zo intuïtief raakt. Zit daar soms wat Damien Rice in de opbouw? Is dat geen frasering als van een Lambchop? Die vibes, iets als van The Slow Show? Het is zeker zijn unieke warme stem die je meesleept in die sierlijke, mooi aangeklede songs over verlies en grimmige somberte. Het is die ingetogen warme mistroostigheid van de gevoelige singer-songwriter met z’n gitaar, gelardeerd met geweldige strijkers. ‘t Is hier allemaal zo delicaat en zuiver in die gestripte melodische popsongs, folksongs. Maar jongens, met wat een schare topnummers. Welaan, this bony man, he’s got soul!

Neem het diep hartrakend, golvend Hole in the World, met zijn zwierige melodische stemuithalen, nederig akoestisch opstartend en als een vloedgolf steeds in kracht toenemend tot z’n orkestrale apotheose en tot z’n uitgeleide met blazers. Blijkbaar ode aan het leven na de geboorte van een eerste kind,  warme mijmering over voorbije jeugdjaren bij het komende vaderschap, maar wat een nummer.

Of Unforgiven, die wondermooi verfijnde soundtrack voor een onbestaande film. Minimaal optrekkend met z’n altijd pakkende stem in ‘t midden, droeve strijkers, eenzame man met gitaar in smart de ijszee en z’n rotsen toezingend…

Better Off, verstillende, donkere ballade als over de veerman op de cover van de single, over diep water weer een nieuwe ziel afvoerend naar het rijk der doden…

Het zachte vuur van The Bottom. Krachtig instrumentaal openend, akoestische gitaar, zachte drums, rijke, huilende stem. Ze sleept je mee in pure melancholie. Bony Man, je vloog te dicht bij de maan en je raakte bevroren. Nog zo’n dramatische meditatie over leven en dood. Prachtige strijkers, betoverend arrangement. Neem dan ook maar de even beklijvende unplugged YouTube-versie van dit The Bottom onder de Stofa Sessions.

Cinnamon Fields. De geweldigste song van de plaat, met subtiel stapvoets inkomende vocals van Bony Man, z’n minutenlang minimalistisch gitaargetokkel, sinister fluitend bij een duister gedeclameerd visioen over duivels en wanhopige liefde, gaandeweg evoluerend naar een louterende finale, met voorzichtig naar de grens van de Cinnamon Fields meestappende drums en in meerstemmigheid schitterend uitwaaierend à la Damien Rice. Wat een weergaloze song en dito wonderschone poëzie. Als ware hij de IJslandse Adrian Crowley zelve.

Bony Man is nog niet begonnen en hij rijdt al een foutloos parcours, levert zomaar geheel in de schaduw een meesterwerk. Dit is een authentieke plaat over getroubleerde emotionaliteit. Plaat vol geweldige singles en enkel uitstekende nummers, fijnbesnaard en eerlijk. Alles past, zowel de minimalistisch intieme fragmenten als de prachtige arrangementen. Composities vol mooie muzikale wentelingen, afgewerkt en in een glasheldere productie.

De mooiste parels liggen verborgen tussen de keien. Daar onder het witte schuim van de IJslandse  branding… Topplaat!