Als na jaren ploeteren je tweede studioplaat grootst opgepakt wordt, heb je als band zijnde eigenlijk geen keuze meer. Om in the picture te blijven moet er zo snel mogelijk een opvolger verschijnen, ondanks dat de innerlijke gemoedstoestand in de tussentijd zodanig verslechterd is. De grootste vijand is het negatieve zelfbeeld welke ver van het gewenste individu verwijdert staat. Je wordt continu met dat onzekere karakter geconfronteerd, zodat je onderhand paranoïde deze ziekelijke achtervolger ontwijkt. Maar hoe elimineer je dat passieve afwijzende alter ego welke zich als een wegvretende parasiet in je ontremde ADHD gedachtegang nestelt. Nou misschien juist wel door de jaren negentig te betreden, waarin de puntige indiepunk het voor het zeggen heeft, en de hedendaagse problematiek niet meer dan een onzichtbare stip aan de horizon vormt.

Izzy Bee Phillips is een fragiel breekbaar projectiel. Destructief bestrijdt ze haar eigen mentale gezondheid, en ondanks dat de teksten op de alternatieve A Fistful of Peaches popplaat vaak wereldvreemd en onnavolgbaar zijn, verwoorden deze wel de afbrokkelende nieuwe generatie. Die alle sprankjes hoop bij elkaar sprokkelt, maar hier geen passend geheel van reproduceert. Geen flauw idee hoe de huidige wereld op dit moment in elkaar steekt. Muziek is therapeutisch, muziek is bevrijdend, muziek overleeft het leven en herdefinieert de diepste bezielende verlangens. Muziek is traumaverwerking, maar muziek zet tevens het weggestopte trauma in werking. Muziek voedt de nachtelijke monsters onder het bed, schenkt ze een leven, maar vervaagt ze ook tot weggestopte oproepbare herinneringen.

Het Britse Black Honey identificeert zich met de zoekende jeugdige alternatievelingen, voorzichtig op de rockende arbeidsmarkt begevend. A Fistful of Peaches is een geschikt clearasil instapmodel. Puistige tienerproblematiek met een serieuze ondertoon. De pandemie gevolgen worden hierin behoorlijk onderschat. Maalt lamgzaam niet iedereen door? Hoe hou je jezelf in een maatschappij staande waarbij je nooit de bouwstenen hebt afgeleverd. Zonder een opgesteld plan, zonder een concrete doelstelling. Nou, niet dus. Die onwetende onvrede domineert op de vierde Black Honey plaat. Toch heeft would be rockchick Izzy Bee Phillips de pech dat ze amper die liefkozende schattige sk8ergirl attitude ontstijgt, en dat men haar niet echt serieus neemt. Het blijft een lekker snoepje wat maar aan het gehemelte blijft plakken. Dan ben je er al snel klaar mee.

De opruiende Charlie Bronson krachtinjectie heeft geen introductie nodig en hakt er direct stevig in. Het is een provocerende dikke middelvinger song fel tegen de opgelegde socialisatie gericht, en is catchy genoeg om het jeugdige publiek te bereiken. Die aandacht houden ze ook in het springerige Heavy vast, al krijgt de meer geroutineerde muziekliefhebber de indruk dat hij deze soortgelijke popdeuntjes vaker en beter uitgevoerd geconsumeerd heeft. De jaren negentig rocksound is voor de jonge doelgroep een groot grijs gebied, dus die ervaren deze herkenbaarheid stukken minder.

Up Against It voelt als een Pixies out take, maar dan door Elastica uitgevoerd. Out of My Mind stoeit met The Cure Disintegration postpunk grimmigheid, het licht feministische I’m a Man flirt met industrial dance. De verdovende Nobody Knows depressie zit het diepste in het vastgeknoopte innerlijk van Izzy Bee Phillips vervlochten. OK roept tot acceptatie op, als iemand voor een destructief bestaan kiest, dan moet je daar jezelf uiteindelijk bij neerleggen. Het zijn de momenten dat A Fistful of Peaches zich door de naargeestige treurnis laat leiden, en overtuigend binnendringt.

A Fistful of Peaches helpt Izzy Bee Phillips om haar leven te hervatten. Dat gehoopte persoonlijke doel is weldegelijk zichtbaar. Veel meer commotie wekt het helaas niet op. De kans is groot dat het publiek Black Honey snel ontgroeit, en ze de geschiedenisboeken als dat leuke bandje met een prima paar meezingnummers ingaan. De ondersteunende videoclips zijn mooi gevormd, misschien is het Black Honey bestaan gewoon niet meer dan een nostalgische filmische trip. Optimistische muzikale uitspattingen om de frustrerende aanwezige diepgang te camoufleren. Jammer dat ze aan de persoonlijke tekstuele diepgang geen eigen geluid koppelen, waardoor ze in de middenmoot wegzakken.