Hoewel het label Soundway Records de film Black Goddess (1978) als “legendarisch” bestempelt, zullen er niet veel zijn die de rolprent van de Nigeriaanse regisseur Ola Balogun kennen. De film handelt over de jonge Nigeriaan Babatunde, lid van een familie van ‘returnees’, gevangenen die na de afschaffing van de slavernij terug waren gekeerd naar het moederland in Afrika. Babatunde besluit na de dood van zijn vader juist de andere kant op te gaan, naar Brazilië, om daar naar zijn verwanten op zoek te gaan.

Soundway bracht onlangs de soundtrack van de film, opgenomen in Lagos, uit. Black Goddess zelf wordt overigens niet opnieuw uitgebracht, al zal de film in september wel in Londen te zien zijn. De soundtrack blijkt niet misselijk. Verantwoordelijk voor de prima ‘afro-jazz’ bij de film was een groepje Nigeriaanse top-sessiemuzikanten onder leiding van Remi Kabaka, een drummer die inmiddels kan wijzen op samenwerkingen met Ginger Baker, Paul McCartney, Paul Simon en Steve Winwood.

Opener Brothers And Sisters is dunne, maar lekkere, door clavinet gedreven jazz-funk. Met The Quest komt het album goed los. Nadat een eenzame sax vrijzinnig heeft geopend volgt een strakgetrokken groove waarin Afrikaanse drums, bas en keyboards de nog altijd heersende sax ondersteunen. Je mag als acteur niet klagen als dit onder je beelden wordt geplakt.

Slave March klinkt, zoals de titel doet vermoeden, wat treuriger. Daar kan de dikke baspartij niet veel aan veranderen. De subtiel groovende titeltrack is vervolgens een van de hoogtepunten van het album, mede dankzij de eloquente tenor en sopraansax en de ijzersterke percussie.

Elektrische piano speelt de hoofdrol in The Quest (Piano Solo), een wat minimale track die hier de visuele ondersteuning van de film moet ontberen maar toch nog ruim boven de zes minuten klokt. We worden hierna weer wakker geschud met de Afrikaanse drums van The Warrior.

Na vele jaren niet leverbaar te zijn geweest, is de muziek van Black Goddess ineens een stuk makkelijker binnen te trekken. Met zes tracks duurt het album niet bijzonder lang en na het vierde nummer, de titeltrack, zakt de plaat wat in. Daartegenover staat wel een lekker half uur afro-jazz, hetgeen Black Goddess toch zeker de moeite waard maakt. Muziek die als vanzelf kleurrijke beelden van Afrika en Brazilië in de jaren zeventig oproept.