Beth Gibbons & Rustin Man presenteert zich als een samenwerking tussen Beth Gibbons en Paul Webb, maar met het flinke scala aan gastmuzikanten kan je het veel breder zien. Gibbons introduceert op Out of Season de tevens uit Portishead afkomstige stergitarist Adrian Utley, terwijl Webb zijn Talk Talk drum maatje Lee Harris uitnodigt. Op 11 oktober 2019 verschijnt uiteindelijk de plaat opnieuw op vinyl, waar deze seventies sound het beste tot zijn recht komt.

De door strijkers overvleugelde live registratie van Portishead in Roseland NYC staat duidelijk aan de basis van het grootst gebruik maken van klassiek geschoolde arrangementen. Het geluid heeft hierdoor de warmte die door samplers vaak net niet opgeroepen worden, en waarin Geoff Barrow wonderbaarlijk genoeg wel op de baanbrekende Portishead platen slaagt. Zonder zijn aandeel zijn ze genoodzaakt om in een andere invalshoeken de inspiratie op te doen, met het geluk dat Gibbons doorrookte jazzstem bijna overal plaatsbaar is. Hier heeft ze het volste vertrouwen in Paul Webb, die zich vanuit de herkenbare strakke Talk Talk bas akkoorden tot een veelzijdig muzikant met een goed gehoor voor sfeer en ruimtebeheersing ontwikkelt. Dat Gibbons zich volledig in haar element tussen de overige muzikanten voelt, en de aandacht niet alleen op haar fragiele persoontje gericht is, staat ook op de voorgrond in de aanpak die ze op Out Of Season afdwingt.

Mysteries gaat verder waar de tweede gelijknamige plaat van Portishead eindigt. Geheimzinnig wordt deze aangekondigd, om in de zalvende vocalen van de leadzangeres over te gaan. De beperkte gedateerde opnametechnieken zetten een galmende mix neer, welke passend bij haar emotionele gepassioneerde voordracht aansluit. Doordat de aandacht niet zozeer op de elektronica ligt blijft er voornamelijk puurheid over waarbij Paul Webb de vrijheid benut om deze aan de zangkwaliteiten van Gibbons te verbinden. Wordt er bij Portishead nog voornamelijk in de film noir platencollectie van Geoff Barrow geshopt, dat accent is op Out Of Season naar de jaren zeventig John Barry achtige scores verschoven, waarbij stoerheid en romantiek centraal staan. Bombastisch orkestraal wordt met Disney getinte musical performances en sober kalm gezongen jazzgrootheden eerbetonen afgewisseld. Hierbij laat Gibbons een hoogte in haar nicotinefluwelen stembereik horen die we niet van haar gewend zijn.

Op andere momenten is ze bijna kinderlijk, met het opgezette Romance stemmetje, fluisterend in Rustin Man of juist sensueel diep in Resolve. Toch blijft het vooral een genot om die kenmerkende dreigende dramatiek in Spider Monkey te horen waarmee ze zichzelf ooit als onvoorspelbare schoppenvrouw van het uit Bristol afkomstige duistere triphop gezelschap op de speelkaart plaatst. Sporadisch ontsnapt die schizofrene meerstemmigheid uit haar innerlijk, maar in Funny Time Of Year laat ze fragmentarisch die psychische gestoordheid de bovenhand voeren. De rol van pianist John Baggott is noemenswaardig. Doordat hij op passende wijze zijn stempel drukt levert dit voor hem een aangenaam vervolg als toevoegende muzikant latere triphopalbums van Portishead en Massive Attack op. Andere sfeermakers zijn conga speler Martyn Barker, die op Tom the Model net die extra rijkdom aan exotica toevoegt. Ook Mark Feltham die triest zijn spaarzame lucht via de mondharmonica in het verder zomerse Drake uitademt levert hiermee een belangrijk aandeel.

Ondanks dat de hoofdrol duidelijk voor Beth Gibbons is weggelegd, zorgt Rustin Man ervoor dat haar breekbaarheid niet in ruimdenkende ideeën kopje ondergaat . Gibbons hoeft zich niet krampachtig angstig aan de microfoonstandaard vast te grijpen, maar laat juist een stukje meer eigenheid horen die ze tot nu toe voor de buitenwereld verborgen houdt.