Het was de tijd dat – naar later bleek – het ene na het andere legendarische hiphopalbum verscheen: Mantronix, Run-DMC, Public Enemy, Boogie Down Productions, LL Cool J … en de Beastie Boys. Licensed To Ill was weliswaar geproduceerd door Rick Rubin en verscheen op het hippe Def Jam Records, maar het was geen hardcore zwarte hiphop, want het waren verwende, blanke middleclassjochies die hun verveling te lijf gingen met rappen, zuipen en keet schoppen. Mike D, Ad Rock en Yauch waren ex-punkers, die de big city beats hadden ontdekt en op het juiste moment erbij waren. En alhoewel die blanke huidskleur steeds minder een rol ging spelen en bleek dat de Beastie Boys het hiphop-hart op de juiste plek hadden zitten, werden ze steeds meer serieus genomen en werden zij de representanten van de Ooskust-hiphopsound. Uit alle poriën rook je Brooklyn, New York in hun rhymes & riddims. Dat gebeurde allemaal in 1986.

En nu is het 2011 en zijn de Beastie Boys nog steeds even krachtig en puur als toen. Alleen behoren ze nu tot de hiphopcanon en worden ze niet alleen omarmd door de rapscene, maar is het trio één van de exponenten, die de cross-over en daardoor hun reikwijdte voor hiphop belangrijk hebben vergroot. En alhoewel er in de 25 jaar (!) die liggen tussen Licensed to Ill en Hot Sauce Committee Part Two slechts zes albums verscholen liggen, is er dus niet echt sprake van een omvangrijke catalogus. Maar wat is uitgebracht kan nog steeds de tand des tijds doorstaan en hebben Mike D, Ad Rock & Yauch een onmiskenbaar eigen sound ontwikkeld, die soms op popmuziekpatronen is gebaseerd, maar even zo goed onversneden NY-hiphop kan zijn. Maar de beat is altijd funky, de originaliteit van samples en muzikaliteit is altijd erg hoog en de lyrics zijn nog immer bigger & deffer. Luister in dit verband naar Paul’s Boutique, dat alleen al door samplekeuze en -gebruik een referentiekader is geworden van hoe creatief met een sampler kan worden omgegaan.

En alhoewel het Beastie Boys oeuvre uit slechts acht albums bestaat, staan alle verschenen titels op zichzelf, waarbij het trio zich met elk album zich opnieuw overtreft en steeds fier overeind bleven staan in de snelle wereld van de rap door verdere uitdieping en doorontwikkeling van hun sound. Serious shit dus.

Tussen To The 5 Boroughs, het laatste échte studioalbum en Hot Sauce Committee Part Two liggen zeven jaar. In de tussentijd verscheen nog een instrumentaal album, reissues van Paul’s Boutique, Check Your Head, Ill Communication en Hello Nasty, naast enkele verzamelaars. Geen nieuw materiaal dus en dat terwijl het daarvoor de hoogste tijd werd. Wel geruchten dat er aan een nieuw album werd gewerkt, dat aanvankelijk Tadlock’s Glasses zou gaan heten, maar opeens werd omgedoopt tot Hot Sauce Committee Part One en al in 2009 zou verschijnen, maar door allerlei perikelen en redenen werd de release voor onbepaalde tijd uitgesteld. Wel verscheen in 2009 al de single Too Many Rappers, één van de eerste nieuwe tracks was sinds enkele jaren.

En nu is dan eindelijk Hot Sauce Committee uit. Part Two dan wel, want wat eigenlijk Part One is, is nu Part Two en wat Part Two zou moeten worden, wordt op een later moment uitgebracht als Part One. Maar wanneer dat en of zal gaan gebeuren is ook nu weer schimmig en mysterieus. Belangrijkste is dat er gewoon een nieuw Beastie Boys album is verschenen en of dat nu deel 1 of 2 is, doet eigenlijk allemaal niet terzake. En dat andere album zal wellicht ooit ook nog wel uitkomen.

Hot Sauce Committee Part Two bevat in de normale uitvoering 16 tracks, de limited edition telt 19 tracks, maar deze versie is nog niet gesignaleerd. Wat meteen opvalt aan een eerste, snelle beluistering van het album is de compactheid van de tracks, er niet van de ene stijlvariant en cross-over naar de andere wordt gezwiept, dat het samplegehalte binnen de perken blijft, het album niet echt al te lang duurt, maar vooral dat de productie staat als een huis. Door de spaarzame invulling van beats & sounds lijkt het op het eerste gehoor dat het een vrij simpele, recht-toe-rechtaan productie is, maar bij een diepere luisteranalyse wordt snel duidelijk dat in de studio behoorlijk veel is gesleuteld en dat in Hot Sauce Committee allerlei trucjes zijn verborgen. Daarnaast overheerst in praktisch alle tracks een ultragemeen subsonisch laag, dat zorgt voor flink wat luchtverplaatsingen wanneer het album op volle kracht ondergaan wordt. Het is een manier van produceren, die aan het knoppendraaien van Dr. Dré doet denken: schijnbare eenvoud, maar hoe gespierder de geluidsinstallatie, hoe meer de productie tot z’n recht komt.

Was To The 5 Boroughs vergeleken met eerdere albums al back to the start en ademde dat album een vintage hiphopgevoel, op Hot Sauce Committee wordt die lijn doorgezet. Geen rare, lawaaiige punkintro’s, aandacht afleidende intermezzo’s of andere zaken die de vaart uit het album halen, daarvoor in de plaats compacte tracks die goed bij elkaar passen en het album daardoor als een eenheid klinkt. Spaarzame electrosounds, de typische Beastie Boys raps, die vaak in bad van allerlei geluidseffecten worden gedompeld en de meeslepende, sleazy beats, die vooral heel erg vet en vol klinken. Slechte tracks zijn er eigenlijk niet te vinden, uitspringers ook niet, alhoewel de opener Make Some Noise, OK, Long Burn The Fire en Funky Donkey meteen wel al favoriet zijn.

De Beastie Boys behoren inmiddels tot de Groten en kunnen het zich permitteren om onder de verplichting uit te komen om ieder jaar een nieuw album uit te brengen. De kwaliteit blijft daardoor hoog, maar getuigt ten andere male het zeven jaar wachten op nieuw materiaal nu ook niet echt van een al te hoge productiviteit. Ook al was er sprake van some serious shit door het bericht dat bij Yauch kanker werd gediagnosticeerd. Maar nu Hot Sauce Committee Part Two is verschenen is dat toch wel weer erg fijn. En Deel 1 zit nog in het verschiet. Tenminste als we niet weer worden voorgelogen door de New Yorkse rapclowns.

De vinylversie van het album is een dubbelvinyl versie met klaphoes. Ook is het artwork van de binnhoes van de CD verwerkt binnen de klaphoes en binnenhoezen van de twee albums. Bijgesloten zit tevens een 7-inch single met daarop de 2 niet op het album aanwezige tracks B-Boys On The Cut en For Your Balloon.