Zelden maken rolprentbeelden zoveel indruk als het optreden van Nick Cave and the Bad Seeds en hun tourmaatjes van Crime and the City Sollution in de Der Himmel über Berlin cultfilm van Wim Wenders. Bij de eerste klanken van Deer Fight zit ik weer helemaal in dat verhaal. Het Franse Bärlin trio bezit in Clément Barbier een charismatische zanger welke dit theatrale kunstzinnige feilloos aanvoelt, die met dezelfde beladen voordracht het podium onveilig maakt en de toeschouwers onder hypnose brengt. Bärlin overstijgt het hedendaagse postpunkaanbod. De songs zijn zwartwit passages, vergeten momentopnames die zich niet verder laten inkleuren. Grijs als slecht geventileerde rokerige punkholen die in de nacht ontwaken, bij schemerige misstanden een oogje toedoen en waarbij individualisme een codewoord is.

State of Fear verheerlijkt het cineastische verleden in slow motion bewegende decorschetsen. Muf, gedateerd kunstzinnig, maar dan met knarsende kromgetrokken spanningsbogen welke je tegenwoordig nog maar amper tegenkomt. Het kwellende drietal bewoont ons weggestopte geheugen, en benadrukt de redenen waarom we deze liever niet meer herinneren. State of Fear zijn de verstijfde paniekaanvallen voor het onwetende. Luguber, sinister en onheilspellend. Kortom alles wat deze intense muziekbeleving erg leuk maakt. Zo controversieel als de gelauwerde leermeesters zijn ze bij lange na niet, maar wat is het een genot om deze botte excentriciteit opnieuw te ervaren. Het is een stukje rituele exorcistische duivelsuitdrijving waarbij ze de persoonlijke demonen bestrijden en zonder enig effect tot bedaren dwingen.

State Of Fear is een bloederig slagveld, de doeltreffende mokerslagen van Simon Thomy verstoren het ritmische evenwicht. Clément Barbier pijnigt zijn dierlijk klinkende klarinet en perst de laatste stuiptrekkende angstkreten door het blaasinstrument naar buiten. Laurent Macaigne keert zijn basgitaar binnenstebuiten, bespeelt de snijdende snaren totdat deze op het instrument een identificerend bloedspoor achterlaten. Verwoestende postrock drones staan heldhaftig paraat om het illustratieve duistere doemsfeertje verder te ontregelen. Vanuit het beestachtige binnenste van de ziel kronkelt een verbeten oergeluid naar boven, welke in de verte nog menselijke trekjes vertoont. Clément Barbier heeft zijn stem in het wraakzuchtige Revenge nog amper onder controle. Met een sterk staaltje aan jazzy klarinetpartijen redt hij zich uit deze benarde situatie.

State Of Fear is een horrorvoorstelling, waarbij Clément Barbier de hoofdrol in zijn eigen imaginaire hysterische nachtmerrie vervult. De verslagen verdovende A Glowing Whale dramatiek eist het uiterste van dit drietal. De wereld sterft af, en de natuur huilt zijn bittere tranen. Simon Thomy deelt de verlossende genadeslag uit, waarna de sobere verstikkende basakkoorden van Laurent Macaigne de aarde definitief de mond snoeren. Deze grafstemming zet zich in het morbide zwaar zuigende Farewell Song voort. De instrumenten kondigen het alarmerende eindsignaal aan, en daarna is er niks meer. Het Apocalyptische Body Memory marcheert echter onverschrokken door, en werkt zich via het industriële Sgink Era Ew naar de sonisch afvlakkende Sturm (und Drang) anticlimax tragiek toe. State of Fear is het geweten van een verloren verklaarde angstcultuur.