Lost in Bright Blindness, het nieuwe album van de Nederlandse gitarist/componist en singer-songwriter Aron Raams, is opgebouwd uit een vocaal en instrumentaal gedeelte met beiden vier tracks. Zowel het vocale als instrumentale gedeelte hebben een ingetogen sfeer waar in het vocale gedeelte de zeer persoonlijke teksten extra opvallen.

Raams, die onder meer deel uitmaakte van Gare du Nord en samenwerkte met Candy Dulfer, Trijntje Oosterhuis, Benjamin Hermans en Eric Vloeimans heeft zijn liefde voor de blues en rock ‘n roll als uitgangspunt voor zijn eigen platen gekozen. Een genre waar zijn sterke gitaarspel het beste in uitkomt ook.

De openingstrack Leslie’s Lazy Lament heeft een mooi instrumentaal begin en wordt erg goed gezongen door Dennis Kroon en Dewi Pechler. Het trompetspel van Teus Nobel accentueert Raams’ geweldige gitaarspel. En dat wordt voortgezet in het erg rustige As long as you remember me dat Raams schreef voor zijn kinderen. Silence is een song waarin het gevoel na het verlies van een dierbare muzikaal wordt uitgedrukt.

Wat opvalt is dat de door Raams gecomponeerde melodieën erg goed zijn. De band S!R (wat staat voor Soul Recruits) wordt behalve door Raams, Kroon, Pechler en Nobel ook gevormd door toetsenist Ferry Lagendijk, percussionist en soundwizard  Gijs Anders van Straalen, bassist Sven Happel en drummer Marc Schenk. In Three Times In A Row beschrijft Maans zijn innerlijke strijd over hoe hij zijn pad als musicus zal uitstippelen. Deze meeslepende bluesrock popsong, gezongen door Kroon en Pechler, heeft een zekere hit potentie.

Hierna begint het instrumentale gedeelte met de composities Oh daddy-o! en Unspoken; de eerste opgedragen aan zijn in 2017 overleden vader die hem de eerste akkoorden op de gitaar leerde. Een ontroerende instrumental net als Unspoken, opgedragen aan zijn in 2003 overleden moeder. De oorspronkelijke versie schreef hij toen hij hoorde dat zijn moeder longkanker had en verscheen op zijn gelijknamige debuutalbum uit 2008. Dit is een nieuwe versie die wordt gekenmerkt door zijn subtiele gitaarspel samenvloeiend met de trompet melodieën van Teus Nobel en eindigend met fraai pianospel van Lagendijk. Dat geeft een zeer gevoelig karakter aan dit album, zeker voor degenen die ook beide ouders verloren hebben.

Dat dit album  een eerbetoon is aan zijn familie blijkt ook uit April of green & yellow dat hij schreef voor zijn vrouw Eva. En waarin hij mooi samenspeelt met percussionist Gijs Anders van Straalen die ook symfonisch klinkende soundscapes creëert. De slottrack is een uitgesponnen lange instrumentale versie van de gezongen openingstrack en accentueert zeker de sterke melodie nog meer. Al met al is dit een bijzonder mooi album met een soms diepgaand gevoel en fijn om naar te luisteren.