Corona bracht voor vrijwel de hele wereld een ongewenste pauze. Niet voor iedereen inderdaad. Conrad Keely , een van de grondleggers van de band, zag het als een mooie periode om los te komen van de sleur van alledag. Met het bekijken van een aantal muziekdocumentaires over de Grateful Dead en over Paul McCartney en de serie This Is Pop, realiseerde Conrad zich dat muziek zoals die tegenwoordig ervaren wordt, in al zijn snelheid, nauwelijks meer draait om waar de muziek voor staat. Hij wilde dus een album dat niet alleen op authentieke wijze werd opgenomen, maar de muziek moest ook iets om het lijf hebben.

Met een toch al zeer uiteenlopend palet aan muziek, staat de band, ondanks hun stevige roots in de punk, vooral bekend als niet te categoriseren en met hun kunnen om in diverse stijlen pakkende nummers te schrijven, zou je al vooraf kunnen denken dat het voor de band ‘te doen’ moest zijn om een album te maken dat zowel wist uit te dagen als dat het muzikaal zou staan. Daarbij, de band nam het album ook nog eens quadrophonisch op; ook omdat nog eens de muziek beter tot zijn recht laat komen. Dus als je een muziekinstallatie hebt die dat weer kan geven, dan is het optimaal luisteren naar dit album.

De band zocht een plek waar ze de tijd konden nemen om het album te maken en op te nemen: Conrad en langjarig bandmaatje Jason Reece wilden er een ontspannen tijd van maken. En als je het album beluistert, dan hoor je dat er tijd is genomen. Nummers als Field Song en Penny Candle bijvoorbeeld klinken ook gewoon relaxed. Met 22 nummers op het album en een totale speelduur van om en nabij een uur en kwartier, was dat tijd nemen ook echt letterlijk.

Natuurlijk, als ze ervoor gaan zitten, dan kunnen vast meer bands zoveel nummers schrijven voor één album, maar hoe zit het dan met variatie, hoe zit het dan met aandacht vast weten te houden? …And You Will Know Us By The Trail Of Dead is daar volledig in geslaagd en, hoewel misschien niet iedereen het hele spectrum aan muziek dat de band hier speelt, weet te waarderen, het album pakt je als je open staat voor meerdere muzieksoorten, temeer daar de band met Alec Padron op bas, Ben Redman op gitaar en drums, AJ Vincent op keyboards en John Dowey op gitaar een klasse bezetting heeft naast Conrad en Jason.

Een album zo divers als dit, bewegend tussen punk, westcoastrock, metal, prog, hardrock, dat zie en hoor je niet zo vaak. Laat je meevoeren door Our Epic Attempts waarin je in meerdere talen de naam van de band hoort, terwijl daarna een splijtende gitaar klinkt, alvorens we in de heerlijke kalme sferen van Field Song terecht komen en dat houden we vast in Penny  Candle. Eenvoudigweg mooi.

No Confidence is vervolgens beduidend steviger en proggier. Duik er eens in en ga op zoek naar wat jou aanspreekt of is dat misschien ook juist het avontuur dat uit dit zeer afwisselende album spreekt. Luister in elk geval naar het stevige Taken By The Hand en de nummers met gasten, Britt Daniel van Spoon, in Growing Divide en Amanda Palmer in Millennium Actress: zeer fraai! Hier gaat het album zijn rondjes nog maar weer eens draaien.

Afwisseling, dwars door en tegelijkertijd wars van genres, het contrast, dat is wat je hier de hele tijd blijft verbazen. Ja, misschien zou je er nooit over hebben nagedacht, maar het kan dus echt: een album waar punk, metal, prog, indie en hardrock bij elkaar komen. Niet gezocht, niet als stijlproef, maar gewoon omdat dit was en is waar de band voor staat. Met XI: Bleed Here Now laat de band horen dat ze fier overeind konden komen na corona. Het is een album geworden dat genre-overstijgend mooi is en dat veel mensen kan verenigen in hun liefde voor muziek. Een album om volop van te genieten!