Met elk nieuw album trekt trompettist Ambrose Akinmusire weer een ander avontuur open. Geen album klinkt hetzelfde, geen album heeft overeenkomstige sfeer en klankkleur. Zijn nieuwe album Owl Song, zijn eerste voor het prominente Nonesuch, nam hij in een triobezetting met naast zijn eigen trompet met alleen gitaar en drums op. Een bezetting die met de geweldige Bill Frisell en Herlin Riley natuurlijk gelijk optimaal tot de verbeelding spreekt.

En met Frisell en Riley naast hem valt het gelijk weer op hoe Akinmusire zelf in deze coole triobezetting alle ruimte krijgt en maar weer eens laat horen hoe indrukwekkend goed hij is. Zijn composities geven aan alle drie de muzikanten heel veel ruimte, waarbij vooral die van Akinmusire en Frisell optimaal in het geluidsveld springen.

Owl Song luistert als een verwijzing naar de rust die zijn favoriete vogels hebben en de ruimte die ze zoeken, als tegenwicht op de enorme hoeveelheid informatie die wij heden ten dage over ons uitgestrooid krijgen en de disbalans die dat in onze maatschappij heeft aangebracht.

De sfeer op Owl Song is die van zowel rust als van muzikaal avontuur. Een twee-eenheid die in de handen van Akinmusire en Frisell al geweldig uitpakt maar met het immer verrassende percussiespel nog rijker klinkt. Riley, natuurlijk bekend van zijn vermaarde spel in de band van Wynton Marsalis, is zo’n percussionist die geen ritmes hoeft te drummen om optimaal te imponeren.

Hij verrast steeds weer met wonderlijk fraaie spaarse klanken aan zijkanten van trommels en bekkens dan weer zacht over de vellen. Alsof hij veel van de percussie puur met zijn handen bedient. Het geeft de composi

De composities van Akinmusire op Owl Song hebben een broeierige en wat lome sfeer die pas met Mr. Riley, als tweemansactie, met Riley als New Orleans straat marcherende drummer, kracht en drive krijgt. De rest van de composities is net zo waanzinnig sfeerrijk en bloedmooi.

Van de geweldige albumopener Owl Song 1 trekt het drietal voortreffelijke muzikanten prachtige ingetogen muzikale schetsen op waarin improvisatie over de sterk uitgezette melodielijnen zich steeds weer tot memorabele stukken formeert. Frisell speelt met veel effecten en ruimte (geen wonder dat voor een gedeelte van de tour de Deense wondergitarist en vriend van alledrie Jakob Bro, Frisell vervangt) weer eens de sterren van de hemel.

Akinmusire is het prachtige midden in het geluid die als geen ander de sfeer inkleurt. Hoe machtig om hem toch steeds weer van melancholiek naar hoopvol te horen doortrekken. Gezegend met een fabuleuze techniek wordt zijn spel over de jaren alleen maar indrukwekkender en indringender. Luister alleen al eens naar die eerder genoemde openingstrack en opvolger Weighted Corners en weet gelijk dat dit een album is dat bij een eerdere release hoog in onze jaarlijst was gekomen. Owl Song is van tijdloze klasse.