Hoe verwerk je de meest duistere periode uit je leven? Een schrijver schrijft het van zich af, een muzikant laat de muziek spreken. Het klinkt allemaal zo logisch, maar dat is het zeker niet. Het zijn brokken aan persoonlijk leed die vaak te intiem zijn om aan de buitenwereld te presenteren. Alessandro Incorvaia verwerkt een burn-out crisis in een zestal instrumentale stukken, zonder woorden, maar wel die voelbare emotie. Het is een kunst om de zwarte oppervlakte te doorgronden, en binnen te treden in de sprookjesachtige nachtmerrie soundtrack van deze in Londen wonende Italiaan. It Emerged to Hold Me, de innerlijke kracht, het onderbewuste, het onbekende herkenbare. Bij het bestrijden van een depressie is regelmaat en structuur van belang, maar wat gebeurt er als de maatschappij zichzelf moet redden bij het gebrek aan deze zekerheid? Dan wijk je uit naar andere oplossingen, muziek is altijd een zekerheid.

It Emerged to Hold Me hypnotiseert, defragmenteert en brengt je in een extase. Een natuurlijke therapeutische mindfulness training om die uitzichtloze leegte tot een bewerkbare leegte om te zetten. Een oase aan rust, maar zeker geen spanningsloze leegte. Mediterende ambient voor gevorderden, die tevens willen genieten van de muzikale impact. Dit is echter schijnbedrog, de soundscape drones zijn juist brommerig, humeurig, het zijn de synthesizers die er doorheen ademen, lucht geven en de bevrijding opzoeken. De basis is die van de pandemie stilte. Een opgelegde stilte waarin het onrustige brein overspannen doorratelt. Een pijnstiller die de angsten naar de achtergrond verdringt, maar welke dat zeurende gevoel niet wegneemt.

De roots van Alessandro Incorvaia liggen in de noise en hardcore punk. Versterkt door zijn free jazz interesses duikt hij steeds dieper in de minimalistische experimentele hoek. Wat doet muziek met de emoties? Waarom het verdriet van je afschreeuwen? Wat is het effect van gefilterde lagen aan geluidsterreur, waardoor alleen die pure geëgaliseerde schoonheid overblijft. Doordat de Italiaan zichzelf noodgedwongen van de buitenwereld afsluit, ontstaat de mogelijkheid om die afbakening perfect te trotseren om vervolgens pas na die voltooiing bij producent Bewider aan te kloppen.

Klein gehouden pianostukken, ritmische spookdansers die zich verschuilen in de duisternis van de nacht. Niks is zo veilig als onzichtbare anonimiteit. Maar ook hier woekert er iets kwaadaardigs in de onderlagen van de tracks, controlerend passief, genadeloos afwachtend. De grenzen van de schemerzones vervagen en daarachter openbaart zich de driedimensionale complexe wereld van Alessandro Incorvaia, bijna tastbare zelfreflectie, geheel verdoofd. De zoektocht naar helende verlossing, spiritueel en hoopgevend.