Folk en rock, hardrock, soms zelfs metal, dat gaat voortreffelijk samen. Oervaders Jethro Tull bewezen dat in de jaren Zeventig en met namen zo uiteenlopend als Iona, Thin Lizzy, Psychotic Waltz, Skyclad en Mostly Autumn werd die lijn in de loop der tijd doorgetrokken. De een heavier dan de ander, al dan niet er ook nog progressieve of jazz invloeden aan toevoegend.

Niet al die bands zijn nog steeds actief, terwijl Ian Anderson met de jongste incarnatie van Tull nog steeds opneemt en tourt. In hef Verenigd Koninkrijk is nu een jonge band gedebuteerd die folkinvloeden koppelt aan heavy rock en die ook metalen klanken niet schuwt. Net als in de band van Ian Anderson horen we hier dwarsfluit terug en die wordt bepaald verdienstelijk bespeeld door Joe Parrish-James die overigens ook mandoline en gitaar speelt. En programmeert. Jack Clark speelt de elektrische gitaar en zorgt voor de achtergrondvocalen. Peter Szypulski speelt de bas en Mikey Cancio verzorgt de drums.

Het is een debuut dat rustig begint met The Lake Isle Of Innisfree, gebaseerd op het gelijknamige gedicht van William Butler Yeats, tegelijkertijd voel je dat de productie niet meteen klein gehouden is. Dat heb je geen moment te vroeg gedacht dan want Arthurian Overture maakt duidelijk dat het geluid soms best overdonderend mag zijn. Take no prisoners, lijkt het devies, maar verdorie, Parrish-James laat meteen wel horen dat hij de dwarsfluit perfect beheerst. Vol emotie duikt hij in de ouverture terwijl maatje Jack zijn gitaar stevig de sporen geeft. Het mag gebaseerd zijn op de soundtrack van Merlin, het geluid staat als een huis.

Je gaat je afvragen hoe het album zich verder ontwikkelt. Met de dwarsfluit als gids weet je dat de band meer kan dan enkel raggen: dat hoor je ook in het tweede deel van de ouverture. Zo start Pagan Spirit ook heerlijk folky om na enkele minuten de elektrische gitaar in te pluggen en de riffs even iets meer klemtoon te geven. Ja, je proeft de verwantschap met de Keltische klanken in rock, zoals dat eerder door de Ierse helden werd gebracht en er wordt ook een poging gedaan mystiek in de muziek te leggen, zoals grootmeester Moore dat altijd zo bezield deed.

Albion is goed in wat ze doen, de rustigere stukken weet de band goed neer te zetten, de stevige even zeer. En dat hoor je op het hele album terug. Of je nu luistert naar The Dream Of Rhonabwy of naar Llyn Cwm Llwch, Finding Avalon of welk nummer dan ook. De afwisseling tussen en in de nummers is ook gewoonweg prima te noemen en de stem van Joe past perfect bij de muziek. Tegelijkertijd, noem het een zegen of een vloek, de contrasten die je in en tussen de nummers hoort, lijken zó logisch in te passen, zo voorspelbaar misschien dat je de band gunt dat het zo nu en dan meer mag schuren. Misschien in de balans tussen hard en zacht, misschien wel in of tussen de nummers. The Lakesongs Of Elbid klinkt misschien wel bijna te perfect, te vol van productie, te perfect?

Dat doet echter niets af aan hoe heerlijk het album klinkt, want dat de mannen 12 composities bij elkaar hebben gebracht en met zorg en aandacht hebben opgenomen, dat staat buiten kijf. Het is echt genieten van een instrumental als Canens (Maya) en van het heerlijke dubbele gitaarwerk in Barret’s Privateers. Dat laatstgenoemde nummer laat misschien ook wel horen hoe het soms kan schuren: het klinkt buitengewoon netjes, met de clip erbij krijgt het echter meer en meer eigen smoel en voelt het minder gelikt.

Een debuutalbum van meer dan een uur, balancerend tussen folk, hardrock en metal en tot in de puntjes verzorgd, met sterke zang, sterk instrumentaal werk en bovenal met erg indrukwekkend spel op de dwarsfluit: voor de liefhebbers van de eerder genoemde bands in ieder geval een aanrader om eens te beluisteren. Als de kritiek zich bij een debuut richt op de vraag of het iets minder perfect kan en mag zijn, dan heb je nog altijd een dijk van een langspeler afgeleverd.