Vanuit Kopenhagen weerklinkt de stem van de zangeres als een naaste bloedverwant van De Kleine Zeemeermin van Hans Christian Andersen. Haar lokroep als een sirene ontroerd op een gepassioneerde wijze en dwingt je naar haar toe. Een sprookjesachtige sound waarbij de aandacht op de Deense hymnes geaccentueerd wordt. Waarbij de viool als traditionele volksmuziek hoofdinstrument een prominente rol vervult. Ook de vele klassiek geschoolde Deense componisten uit de oudheid worden in het pianospel zeker niet vergeten.

Het heeft tot het dertigste levensjaar geduurd voordat Agnes Obel voor het eerst met solowerk van zich laat horen. Eerder was ze nog niet klaar om de wereld hiermee kennis te laten maken. De persoonlijke zoektocht naar de vocale stem mogelijkheden is volbracht als in 2010 Philharmonics verschijnt. Het prachtige Riverside kunstwerkje groeit door mond op mond reclame al snel tot een publieksliefhebber uit. Wie gaat er toch achter dit mooie verhalende kleingehouden prachtliedje schuil; Agnes Obel dus. Die wereld is dus wel degelijk klaar om haar te omarmen.

De dromerige hemelse popmuziek verstilt steeds verder, waardoor er volop ruimte voor het geschoolde pianospel ontstaat en de zang zich steeds meer op adembenemende hoogtes richt. Het blijkt dat het sterke Aventine een tussenstation is, om vervolgens op het ook al niet misselijke Citizen of Glass tot ontplooiing te komen. Bestaat er de mogelijkheid om je daar vanuit nog verder te ontwikkelen? Jazeker, nu is er ruim drie jaar later het meesterwerk Myopia.

De continuïteit van het hoge niveau sterft nergens tot kunstzinnig gefröbel weg, waardoor ze de binding met de luisteraar niet verliest. Hierdoor is Myopia een waardig stukje nationaal cultuur erfgoed welke net zo illustratief voor de omgeving als Stevns Klint en de gotische Kathedraal van Roskilde is. Nu de uitvoerende artiest zich rond haar veertigste jaar in het middelpunt van het leven bevindt, komen de terugkijkende gevoelens van twijfel en nostalgie sterker op de voorgrond. De sensitieve beleving is door het zintuigelijk afzwakken anders, waardoor Myopia (bijziendheid) een juist gekozen titel blijkt.

Flarden pianoklanken weerspiegelen in het zwaar aangezette Camera’s Rolling haar gemoedstoestand. Er wordt door deze meervoudig tot een spookachtig mythische godin te samplen steevast het maximale uit haar vocalen gehaald. Gejaagde strijkinstrumenten staan hierbij familiair als de volwassen zusters naast het dartelende, bijna kinderlijke onschuldige pianopartijen op Myopia opgesteld. Een veelbelovend samenspel welke zijn diepgang in stabiele uitgebalanceerde tiental songs prijs geeft waarmee Agnes Obel je verbaal en instrumentaal volledig wegblaast.

Broken Sleep leidt zich nog meer door de aangestuurde effecten die niet camouflerend hun werk doen, maar het juist een vocaal gouden randje meegeven. Het cello gezelschap Charlotte Danhier en Kristina Koropecki vervullen vanaf hier in het geheel twee vaak terugkomende gastrollen. Ondanks het zwevende karakter blijft het aardse gewortelde domineren, waardoor het niet in een hedendaags new age spiritueel schouwspel uitmondt. De herhalende zangpartijen hypnotiseren, maar bedwelmen niet tot een bewusteloze toestand.

Zelfs als de zang in het klassieke drietal Roscian, Drosera en Parliament of Owls helemaal onzichtbaar is blijft het allemaal even overtuigend. Waarbij Roscian een prachtige aankondiging naar het sensuele titelstuk Myopia is waar ze zelfs de Keltische folklore opzoekt. Can’t Be gaat nog een stapje verder en is onvervalste eighties dreampop met een fluwelen postpunk randje. Met Middeleeuwse zangkoortjes schept ze in Promise Keeper een universeel landschap welke als tijdloos gemarkeerd kan worden. Dit onderstreept ze nogmaals nadrukkelijk in het ijzingwekkende koel verzorgde Won’t You Call Me.