Er zijn tegenwoordig waarschijnlijk maar weinig bands die zo stijlvast en trefzeker klinken als het uit Austin, Texas afkomstige A Giant Dog.  Neem een flinke dosis punk, garage rock, wat filmische ‘western’ invloeden en rond het af met een grootse dosis glamrock. De krachtig theatrale stem van Sabrina Ellis doet de rest. Echter is het niet enkel pret wat de klok slaat, een sociaalkritische inslag heeft altijd al in hun DNA gezeten.

Toch voelt Bite behoorlijk anders. De vertrouwde opnamestudio van de thuisstad wordt verruild voor een trip naar Algers, Frankrijk en daarnaast is het ook nog eens een conceptalbum geworden. In de opener heet een robotstem ons welkom op de verzonnen plek Avalonia, waar liefde en romantiek enkel nog digitaal te beleven zijn. Maakt het dat een utopie of dystopie is één van de vraagstukken die het album onbeantwoord laat. Maar getuige het overtollige cynisme in de teksten neig je als luisteraar al gauw naar dat tweede. Dat concept werkt het best wanneer er een zekere strijdvaardigheid tegen het noodlot ontstaat. Zoals in I Believe: “I believe in gravity and drugs and outer space. I believe that misery is meant to be escaped. Technology, eventually, will have us all replaced, I believe I’m justified to tear apart the place!” Die wil is er ook, “One of these days, I’ll learn you just have to watch it burn!” Maar dat het niet meevalt blijkt uit In Destiny, waar keuzestress de boventoon voert. Ook daar hebben ze veelvuldig naar The Matrix gekeken…”You didn’t eat your pill. You leave it on my tongue.”

Helaas is het verhaal achter dat concept niet echt duidelijk. We horen de overtuiging en het speelplezier van de band,  maar: welke karakters volgen we nou eigenlijk? Is Avalonia wel zo anders dan onze eigen wereld? Of is de satire juist een ‘gemene grap’ die iets verteld over de ondergang van deze maatschappij? Een filmische videoclip of kort essay rond het concept had de luisteraar wellicht geholpen. Nu is de inzet hoorbaar, maar aangehaalde issues over gender identiteit, de dood en sociale verwaarlozing verdienden het om beter uitgewerkt te worden..

A Giant Dog had geen excuus nodig om grootser te klinken. Maar dit futuristische concept lijkt wel een extra reden te geven om disco-achtige synths, funky baslijntjes en jawel een flink blik strijkers uit de kast te trekken. Het resultaat voelt als een glamrock musicalopvoering geïnjecteerd met ELO bombast. De apocalyptische wereldvisie van ‘Muse gaat Ennio Morricone’ is ook nooit ver weg. Die aanpak werkt wanneer Sabrina Ellis de longen uit haar lijf schreeuwt en haar bandleden het gaspedaal indrukken. Dan ontstaan bombastisch meezingbare punk anthems die het einde van de wereld omarmen, vol overgave.  Bij de rustmomenten vallen vooral de theatrale zangkwaliteiten van Ellis nog steeds op, die geeft hier echt alles. Maar drums en bas klinken in elkaar gedrukt, niet dynamisch en warm genoeg. Ook valt dan op hoe ingeblikt en nep die strijkers eigenlijk klinken. Dat dit steriel afstandelijke geluid incidenteel wel kan werken hoor je op A Daydream, waar de gebruikelijke glamrock eventjes wordt ingeruild voor koude darkwave (postpunk) klanken.

Zo hinkt dit album een beetje op meerdere gedachtes. Dat maakt een beoordeling moeilijk, want krachtig, eigenzinnig en fun klinkt de band hier nog steeds. De durf van dit project is ook bewonderenswaardig!  Het bijzondere is dat ze zich hier niet verslikken…nee, pretentieus is het niet. Bite is waarschijnlijk niet groots genoeg. Vaak voelt het claustrofobisch, steriel en onvoldoende uitgedacht. Het ambitieuze concept over Avalonia had op een dubbelalbum gemogen – met  begeleidend 200-pagina essay, visuele collages en een social media project. Op naar deel 2? Zolang het maar van die heerlijke anthems als I Believe, Watch it Burn en In Rainbows oplevert!