Het Duitse Camouflage drietal Heiko Maile, Marcus Meyn en Oliver Kreyssig scoort in 1987 een novelty hit met het van Voices & Images afkomstige The Great Commandment. Het nummer is een regelrechte kopie van het jaren tachtig geluid waar Depeche Mode halverwege de jaren tachtig succes mee heeft. Op zich niet eens zo bijzondere track, Camouflage trekt hiermee wel de aandacht naar de opkomende darkwave beweging, waar vervolgens acts als Deine Lakaien, Das Ich, Wolfsheim en Diary of Dreams van profiteren. De Methods Of Silence opvolger piekt net niet in de top 10 van de Duitse albumlijsten, de daaraan gekoppelde Love is a Shield single bivakkeert ruim een half jaar in de charts.

Bodega Bohemia is een ander, minder rooskleurig verhaal. Na de tegenvallende verkoop van Meanwhile krijgt Camouflage de volgende tegenslag te verduren als hun platenmaatschappij Metronome zich vooral op paradepaardje Ace of Base richt en Bodega Bohemia amper promoot. De eerste Suspicious Love single komt nog wel op MTV voorbij, opvolgers Close (We Stroke the Flames) en Jealousy worden enkel in Duitsland uitgebracht. Des te bijzonder is het dat deze bittere pil nu via Bureau B volledig in the picture staat. Sterker nog, zelfs als 3 cd set op de markt verschijnt.

Eigenlijk is er niks verkeerds over Bodega Bohemia te vermelden, producer Dan Lacksman zet een prima resultaat neer. Op Pedestrian’s Adventures verschuift het synthpop accent meer naar het Pet Shop Boys geluid en de gesamplede zangeres geeft er een exotische Enigma glans aan. Camouflage klinkt Duitser dan ooit en zelfs de nieuw ingeslagen weg van Snap! is hoorbaar. Toch moet Camouflage het vooral nog steeds van die Depeche Mode vergelijking hebben. Crime balanceert tekstueel ergens tussen Little 15 en The World In Your Eyes in, en bekijkt de wereld door de ogen van de jeugdige onschuld. Het uptempo Jealousy verpakt een gelijkwaardige Personal Jesus melodie in een swingend Orchestral Manoeuvres in the Dark popjasje.

Het ironische Time Is Over geeft al aan dat niemand op nieuw Camouflage werk zit te wachten. Juist door dit los te laten komt de song verrassend sterk uit de hoek. Time Is Over is een dromerige mijmerende track waar de samenzang tussen Heiko Maile en Marcus Meyn heerlijk op elkaar inwerkt. Helaas wordt dit nummer op de bonusalbums totaal genegeerd, blijkbaar is het prima om er niks aan toe te voegen. In het filmische theatrale Falling ademt het cabaretverleden van Berlijn door. Het gebruik van saxofoonsamplers geeft er een jaren tachtig Miles Davis tintje aan. Het Falling observatieverslag is een ingeplande noodlanding, aarden en de situatie overzien, ook hier verkeert Camouflage in vorm.

Het Suspicious Love verraad is geen verkeerde singlekeuze. Hierbij is de zeitgeist de bepalende factor die ervoor zorgt dat deze minder dan gehoopt opgepakt wordt. Postpunk, new wave en synthpop zijn door de Britpop gekte ingehaald en alleen het vernieuwende Depeche Mode houdt zich in een gospelrock tenue goed staande. De overige kaarten zijn gespeeld en bands richten verder vooral hun aandacht op de Amerikaanse markt. Het kritische Bondage People is een aanklacht tegen het monddood maken en is net zo gemakkelijk vanuit de allesbepalende platenbazen naar de grootheersers van de maatschappij te herleiden. Die frustraties krijgen een antwoord in de strenge blikkerige beats, de rockgitaaruitbarstingen en de onheilspellende ondertoon van de song.

Door de Neue Deutsche Welle uitspattingen voelt het confronterende Close (We Stroke the Flames) vertrouwd aan. We bewapenen ons met fakkels en zetten strijdend de aanval in. Het is een hevig verzet tegen het opkomende neonazisme. Door de geromantiseerde melancholische sfeer komt de boodschap niet helemaal over. Hier hadden ze wat industrial noise op los moeten laten. Veilig afgeschermd kijkt de heerser vanuit zijn schuilplaats In Your Ivory Tower toe. Dit beeld breekt met de beloftes, er volgen nog vele tranen, veel verdriet en nog meer onmacht. Bodega Bohemia is een gemiddelde lichte darkwave plaat met een paar uitschieters naar boven.

Dan moet het bonusmateriaal het grote verschil maken. Suspicious Love wordt volledig uitgebeend en komt maar liefs negen keer voorbij. De op single uitgebrachte Radio Version is de beste uitvoering, kort, krachtig, minder zwaar met net wat meer dance accenten. De G.R.D. Mix legt de nadruk op de house en is een zweveriger versie voor in de nachtelijke uurtjes. Voor deze uitgerekte versies kocht je vroeger een maxisingle. In de jaren tachtig keek niemand er vreemd van op als er meerdere schijfjes werden uitgebracht. De Suspicious Riff Mix van Stephan Fischer galmt in Moby techno echo’s en past prima bij het opkomende The Prodigy rave geluid, maar staat iets te ver van het origineel af. Al rauw stuiterend werken ze zich door de Hatemix heen. De futuristische Slow Motion Mix heeft een lekker opzwepend dubrandje en halverwege raast er een koortsige ambient trein voorbij. De geharde clubganger komt met de Rave-Riff-Edit aan zijn trekken, en dan passeert op het einde als toegift nog de uptempo deephouse Kick The Love Mix.

Het is allemaal teveel van het goede. De rest is gelukkig stukken compacter en boeiender. De Close (We Stroke The Flames) (Remix) is net wat ritmischer en warmer bombastisch dan het origineel en het instrumentale Watch Out! is de oorspronkelijke B-kant van Close (We Stroke The Flames). Bij de Crime (Blind Mix) zijn de vergelijkingen met Depeche Mode geminimaliseerd en deze uitvoering heeft dan ook meer soul en pit. Het instrumentale In Cold Blood is een spannend donker hoorspel met machinale robot kilheid en futuristische wave verwijzingen. Crime (Ray & Ito Version) is geschikt voor het alternatieve feestende vakantiepubliek dat op plaatsen als Ibiza voor de minder gangbare uitgaansgelegenheden kiest.

Het derde schijfje is wel een waardige aanvulling. De instrumentale versies van Close, Crime en In Your Ivory Tower voegen nog niet zoveel toe, daarna wordt het stukken interessanter. Werktitel Close stamt blijkbaar al uit de Meanwhile sessies en is melodieuzer en swingender dan de latere versie. De basis wordt overduidelijk achter de piano geschreven en dat soepele toetsenwerk is hoorbaar. De Close (“Four On The Floor” 1991 Guitar-Demo) experimenteert met een bescheiden rockgitaar, en het is inderdaad beter dat ze hier niet op voort experimenteren.

Verder gaan ze met een aantal tracks aan de slag die de plaat niet halen. Dolby (A Place In China is een prachtig muzikaal instrumentaal speelveld met breed uitreikende mogelijkheden. De aarzelende hapering in het intro van Heaven Is A Miracle komt gedurende de song terug, daaromheen borduurt het drietal op een synthpop beat voort. Een song in opbouw, al ontbreekt er iets aan. Ook duidelijk waarom deze in de prullenbak terecht is gekomen. Symmetry (Falling) is een soortgelijk geval, waar men rondom elektronische ritmes iets probeert op te bouwen. Op Alien Nation klooien ze wat met bliepjes, bij bands als Kraftwerk en Propaganda werkt dit perfect, bij Camouflage blijft het bij een kortstondig eureka moment. Florian’s Trigger plaatst de beats net wat meer op de voorgrond en hier zijn vooral de pauzes een stoorzender. Eenmaal uitgewerkt kan deze prima als dansvloerkraker functioneren.

In Brussel werken ze vervolgens met de in België woonachtige Duitse producer Dan Lacksman aan de opzet van Bodega Bohemia. Dolby (A Place In China) is een toegankelijk probeersel dat uiteindelijk afvalt en uit de twee vlakke onzuivere Division versies komt uiteindelijk Suspicious Love voort. Aan The Bounce valt weinig te verbeteren, schijnbaar liggen de Depeche Mode vergelijkingen er te dik bovenop. Dat stigma draagt Camouflage eeuwig met zich mee, het is hierdoor wel een onnodige track. Echt overtuigend zijn de live tracks ook weer niet. Met Suspicious Love zijn we ondertussen doodgegooid en Falling krijgt een chaotische behandeling toebedeeld die verder weinig toevoegt en waarbij ik over het live gehalte mijn twijfels heb. Het is een pijnlijke constatering dat je niet al het huisvuil moet recyclen, soms hoort het afval daar gewoon thuis. Voor mij is het niet meer als een herwaardering van Bodega Bohemia, die ik altijd net wat lager ingeschat heb.